Κύριε διευθυντά, με αφορμή την απεργία της 24-9-2019 νιώθω την ανάγκη να μιλήσω για ένα φαινόμενο που αναπτύσσεται στις μέρες μας στους εργασιακούς χώρους και που αφορά την υγεία και την ασφάλεια των εργαζομένων. Αναφέρομαι στο φαινόμενο mobbing η διαφορετικά στο φαινόμενο του εργασιακού εκφοβισμού. Κάνοντας το μάθημα του ΣΕΠ για χρόνια και έχοντας υπάρξει εργαζόμενη στα γραφεία επαγγελματικού προσανατολισμού και σύνδεσης με την αγορά εργασίας, τα οποία καταργήθηκαν όπως και άλλες δομές ΣΕΠ τα τελευταία χρόνια, όταν ψηφιοποιήθηκε η πληροφορία και η συμβουλευτική καριέρας, διά ζώσης, πέρασε σε δεύτερη μοίρα και υποτιμήθηκε, βρέθηκα να διδάσκω το φαινόμενο σε μαθητές μου στα πλαίσια του μαθήματος του επαγγελματικού προσανατολισμού. Ο στόχος να τους προστατεύσω από τα αποτελέσματά του όταν όντως γνώστες του φαινομένου θα μπορούσαν να το διαχειριστούν καλύτερα στον εργασιακό χώρο που θα έμπαιναν. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς ήταν και ενήλικοι και ήδη εργαζόμενοι. Για όσους από τους αναγνώστες δεν γνωρίζουν σε τι αναφέρομαι να πω δυο λόγια: Αναφέρομαι σε τακτικές ψυχολογικών επιθέσεων αρχικά, αλλά και επιθετικών συμπεριφορών στην συνέχεια, που ασκεί μια ομάδα εργαζομένων είτε από θέση διευθυντική είτε από θέση ομάδας στον εργασιακό χώρο, η οποία δρα εναντίον κάποιου ατόμου, που δεν συμπαθεί είτε για πολιτικούς, είτε για κοινωνικούς, είτε απλά για λόγους κακώς ευνοούμενου ανταγωνισμού. Η μέθοδος περιλαμβάνει: – λεκτικές επιθέσεις και – προσβολές, χωρίς λόγο εμφανή, που μπορεί να αφορούν την εμφάνιση, τη συμπεριφορά, την προσωπικότητα είτε την άποψη κάποιου που διαφοροποιείται από την κοινά αποδεκτή μέχρι απειλές για σωματικές βλάβες αν δεν υπακούσει και στοχεύουν στη δημιουργία εντυπώσεων κατά του θύματος στόχου μέχρι να αναγκαστεί σε παραίτηση… Μέθοδος επικίνδυνη για τη σωματική και ψυχική υγεία του θύματος αλλά και την οικογενειακή του γαλήνη και ασφάλεια… Τη βλέπω να χρησιμοποιείται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια και μάλιστα από ανθρώπους που σχετίζονται με την αγωγή υγείας της κοινότητας και αναρωτιέμαι αν οι πολίτες γνωρίζουν αρκετά για αυτήν και αν είναι σε θέση να αντιδράσουν απέναντι σε αυτό το κοινωνικό φαινόμενο που περιθωριοποιεί την άλλη άποψη αλλά και αυτόν που την εκφράζει… Ο στόχος δεν είναι απλά να φιμωθεί το δικαίωμα στην ελεύθερη διακίνηση απόψεων στους εργασιακούς χώρους αλλά και να τιμωρηθεί παραδειγματικά το θύμα στόχος, ώστε να μην τολμήσει ποτέ ξανά κανείς, να διεκδικήσει μια στοιχειώδη παιδαγωγική ελευθερία και δικαιώματα εργασιακά που συνεχώς χάνονται. Βλέπετε η κρίση είναι παγκόσμια και οι εργασιακές συνθήκες ειδικά των νέων όλο και χειρότερες. Με αφορμή λοιπόν την εφαρμογή της πάνω μου, από το 2015 που τόλμησα να την αναφέρω στον εργασιακό χώρο μου, και νιώθοντας σαν πειραματόζωο επί μία 5ετία όπου το βιώνω συστηματικά θα ήθελα να εκφράσω λίγες σκέψεις πάνω σε αυτό και την κοινωνική πραγματικότητα που βιώνουμε. Τέλος να ευαισθητοποιήσω κάποιους αναγνώστες σας να διαβάσουν για το φαινόμενο εν όψη των “κινητοποιήσεων’ ξανά.
Οι πρώτες σκέψεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι:
1) Έχουμε τόσα πολλά παιδιά μας να θυσιάσουμε στον βωμό ενός εργασιακού μεσαίωνα με δεδομένη την υπογεννητικότητα που μαστίζει την χώρα;
2) Έχουμε τόσους πολλούς εργαζόμενους να εξαντλήσουμε μέχρι ασθένειας και στη συνέχεια να τους πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία ως ανίκανους προς εργασία;
3) Έχουμε τόσο μεγάλο αριθμό εκπαιδευμένου ανθρώπινου δυναμικού (μιας και συνήθως εφαρμόζεται σε άτομα με υψηλά προσόντα και δεν αναφέρομαι στον εαυτό μου) που χρειάζεται να το πετάξουμε στα σκουπίδια και όχι να το αξιοποιήσουμε για το καλό της χώρας;
4) Ποια μέριμνα λαμβάνει η πολιτεία για την αποφυγή του φαινομένου στους εργασιακούς χώρους και που σταματά η αυθαιρεσία του εργοδότη να πειραματίζεται με την υγεία και την ζωή των εργαζομένων;
5) Ποιες υποστηρικτικές δομές θα έπρεπε να υπάρχουν για να σταματήσει άμεσα;
6) Τέλος ποιος του δίνει το δικαίωμα να κρατά το μαχαίρι και το καρπούζι όπως άκουσα από τα χείλια “ειδικών” και να επιχειρεί πάνω στην ζωή και τις οικογένειες των υφισταμένων του… Και είμαι υποχρεωμένη εδώ να αναφέρω ότι άκουσα εξυβρίσεις και απειλές στον εργασιακό μου χώρο που δεν τόλμησε ποτέ κανείς στα 30 και πλέον χρόνια που έχω στην υπηρεσία να ξεστομίσει σε δημόσιο χώρο και εννοώ τον χώρο του σχολείου που υπηρετώ και τόσα οφθαλμοφανή ψεύδη που πραγματικά με ακινητοποίησαν. Αυτά για την ιστορία του φαινομένου και ελπίζω να παρέμβει κάποιος ειδικός να σταματήσει ψυχολογικά και εργασιακά βασανιστήρια αυτού του τύπου που δεν αρμόζουν σε εκπαιδευτικούς και ούτε σε μαθητές που ανέλαβαν την πόλη μιας και εντός σχολείου ανέλαβαν εκπαιδευτικοί και γονείς.
Σας ευχαριστώ και πάλι για τον χώρο και τον χρόνο σας!
Παρασκάκη Γεωργία
