Ψες το βράδυ το καµάρι της καρδιάς µας
Η Θεσσαλονίκη,
Βάφτηκε κόκκινη.
Ψες το βράδυ ο Λευκός Πύργος
Μαύρος Κατάµαυρος απ’ τα µπαρούτια
Και τα γηρατειά
Κόκκινος βάφτηκε κι αυτός.
***
Μερικά καρβέλια θρουλιµένα
Στον µεγάλο δρόµο,
Και πέντε στάχυα καρφωµένα
Στ’ ανθοδοχείο της Βασίλισσας
Μας δώσανε το µήνυµα·
Και µερικές χιλιάδες πληρωµένοι λύκοι
Την απάντηση·
Και τόσοι κι άλλοι τόσο δουλευτάδες
Της γης θρεψίµια
Της γης όπου τους κλέβουνε,
τον αγωνιστικό µας δώσανε χαιρετισµό
Μεσ’ στον µεγάλο χαλασµό.
Κατατρεγµένες ψυχές των τρακτέρ,
Μπουντρουµιασµένες
Στα νοσοκοµεία και τις ασφάλειες.
Κρατήσετε, για το Θεό
Κρατήστε το κορµί που είναι βαρύ
Να µη βουλιάξει,
Γιατί το χώµα µούσκεψεν
Απ’ τον ιδρώτα και το αίµα σας!
Τους παραπάνω στίχους τους είχα γράψει πρωτοετής φοιτητής το ΄65 µετά το αµερικανοκίνητο βασιλικό πραξικόπηµα που ανέκοψε την όποια προσπάθεια εκδηµοκρατισµού της χώρας µας και τη βραχύβια “χλωµή άνοιξη” της Ένωσης Κέντρου.
Σήµερα, η εξίσου βάρβαρη πολιτική της σηµερινής κυβέρνησης µ’ εκείνην των “αποστατών” (πρωθιερέας των ο οποίων ο Μητσοτάκης πατήρ) φαίνεται να ζυγίζει προσεκτικά την πιθανότητα µιας ανάλογης βαρβαρότητας επίθεσης ενάντια στα µπλόκα των αγροτών. ∆ιότι, βέβαια, φοβάται µία γιγάντωση της αντίστασης των, που δείχνουν να µην παραµυθιάζονται µε τα “καθρεφτάκια” που τους τάζει ο Μητσοτάκης υιός· έτσι περιορίζεται σε επιθέσεις ενάντια σε εργαζόµενους, σε βίαιες παραβιάσεις του φοιτητικού ασύλου και σε συλλήψεις αριστερών νεολαίων.
Πριν λίγες µέρες πραγµατοποιήθηκε στην πόλη µας µια αρκετά µαζική µαχητική κινητοποίηση των εργαζοµένων του νοσοκοµείου µας, µε πλατιά συµπαράσταση και συµµετοχή εργαζοµένων και όχι µόνο, µιας και όλοι είµαστε λίγο- πολύ χρήστες υπηρεσιών υγείας.
Και µακάρι να συνεχιστεί έτσι και να µην είναι µία ακόµα άσφαιρη τουφεκιά όπως συνήθως, ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΣΤΟΥΣ ∆ΡΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ Ο∆ΗΓΗΣΕΙ ΣΕ ΝΙΚΕΣ. Παρεµπιπτόντως να σηµειωθεί εδώ ότι µετά το βασιλικό πραξικόπηµα η επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας του 1967 εκδηλώθηκε τότε µόνο, αφότου ο λαϊκός ξεσηκωµός είχε κοπάσει. Αφότου οι επίορκοι αξιωµατικοί διαπίστωσαν ότι τα τανκς µπορούν να κυκλοφορήσουν ανεµπόδιστα στη Σταδίου και στην Πανεπιστηµίου. Με ευθύνη φυσικά τόσο της Ένωσης Κέντρου, όσο δυστυχώς και της Αριστεράς (Ε.∆.Α.) που στείλανε τον λαό στα σπίτια του (δίνοντας… τΡόπο στην οργή)!
Σήµερα οι αγρότες βγαίνουν πάλι µαχητικά στους δρόµους πανελλαδικά και µάλιστα όλοι, γεωργοί, κτηνοτρόφοι, µελισσοκόµοι, όλοι, όπως και στην Ευρώπη, αλλά και οι φοιτητές µας και οι µαθητές, υπερασπιζόµενοι το άρθρο 16 του Συντάγµατος ενάντια στα ιδιωτικά “Πανεπιστήµια”. Για να µην ξεχνιόµαστε, στις 8 Ιανουαρίου 1991 µε πρωθυπουργό τον Μητσοτάκη πατέρα, ένα άγριο έγκληµα πάγωσε τον κόσµο της Παιδείας και όλον τον ελληνικό λαό: Ο επικεφαλής της Νεολαίας της Ν.∆. στην Πάτρα Καλαµπόκας σκοτώνει µε σιδηρολοστό στο κεφάλι τον αγωνιστή καθηγητή Νίκο Τεµπονέρα που υπερασπιζόταν το δικαίωµα των µαθητών του να διαµαρτυρηθούν για την προσπάθεια (από τότε!) κατάργησης του εν λόγω άρθρου 16 του Συντάγµατος.
Αλλά και στον χώρο των εργαζοµένων που βλέπουν από τις πρώτες µέρες του µηνός να εξανεµίζεται ο µισθός τους, αναπτύσσεται µεγάλη κινητικότητα, ώστε είναι φυσικό ν’ αναρωτιέται κάποιος, λογικά σκεπτόµενος: ΓΙΑΤΙ ∆ΕΝ ΕΠΙ∆ΙΩΚΕΤΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΦΟΙΤΗΤΙΚΕΣ- ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ, ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΝ ΣΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ, για πιο ασφαλή και νικηφόρα αποτελέσµατα;
Και καλά, η ξεπουληµένη Γ.Σ.Ε.Ε. που µας παραπέµπει σε απεργιακή κινητοποίηση στις… 17 Απριλίου, µε τη δικαιολογία ότι χρειάζεται χρόνο για να αναπτύξει την… καµπάνια της στους εργαζόµενους, λες κι εκείνοι περιµένουν από τη ΓΣΕΕ να τους ενηµερώσει ότι… παίζει βιολί η κοιλιά τους! Αλλά το ΠΑΜΕ µε τόσα σωµατεία και οµοσπονδίες που ελέγχει δεν θα µπορούσε ΤΩΡΑ που βράζει το σίδερο να συντελέσει ώστε να γίνει πράξη το σύνθηµα “Εργάτες, Αγρότες και Φοιτητές”; Αλλά προκηρύσσει απεργία για τις 28 Φλεβάρη, για να συµπέσει, λένε, µε τη συµπλήρωση ενός έτους από το έγκληµα στα Τέµπη. Λες και η µια κινητοποίηση δεν µπορεί να δώσει δύναµη και συνέχεια και µαχητικότητα στην επόµενη.
Εν πάση περιπτώσει, ας προσπαθήσουµε έστω η 28η Φλεβάρη να µην αποτελέσει µιαν ακόµα άσφαιρη τουφεκιά. Ας προσπαθήσουν τα πιο πρωτοπόρα τµήµατα της εργατικής τάξης καθώς και των αγροτών και των σπουδαστών, µέσα από µαζικές συνελεύσεις και διασκέψεις ν’ αναζητήσουν τον δικό του δρόµο και να επιδιώξουν όσο γίνεται τον κοινό τους βηµατισµό, καθώς και κάθε συλλογικότητα που αναφέρεται προπαντός στην Αριστερά.
– Χαµένη µάχη είναι µόνο η µάχη που δεν δόθηκε.
– Να τολµάµε ν’ αγωνιζόµαστε, να τολµάµε να νικάµε.
- Ο Γρηγόρης Νιόλης είναι Εικαστικός
