«Την έκλεψε στα 18 της. Αυτός 17! Στα 81 της Της έλεγε/ κάθε τόσο -Αν φύγεις πρώτη, θα σε πάω με κλαρίνα στα κρίνα.// Γι’ αυτό τώρα -έμεινε πίσω εκείνη- άγρυπνη κάθε νύχτα/ απ’ τα κλαρίνα να τη ζαλίζουν με το λάγγεμα και το κ-/ άλεσμα τους/… ώσπου σαλέψανε τα λογικά της// έβαψε την ψυχή της στα μαύρα με φρέσκα καρυδόφυλλα/ απ’ την καρυδιά του κήπου/ Κι ένα πρωί τη βρήκαν κρεμασμένη εκεί/ με τα παλιά στέφανα στην κεφαλή/ στο ύψος της Αγάπης του». Το ποίημα “Νέος Υμέναιος” του Γιάννη Κουβαρά (από την ποιητική συλλογή “Του Έρωτα… και του Έρωτα”, εκδ. “Γαβριηλίδη”, 2005)
«Εκείνο το φουστάνι των δεκαοχτώ/ που όλο θυμάται και μου κουβεντιάζει/ παθιάζεται με το blue tango./ Όταν οι νότες μου γλιστράν μες στην ντουλάπα/ ξεσηκώνεται, θροΐζει/ με προκαλεί να το ντυθώ/ να σε αναζητήσω πάλι.// – Είναι μακριά του λέω/ και χορεύω μοναχή μου/ μπορεί και παντρεμένος/ με μια χοντρή που τον ταΐζει μακαρόνια/ ή μπορεί και να κατέληξε στην Αυστραλία,/ λαντζέρης εκείνος ο φιλόδοξος/ ντρέπεται και να γράψει,/ και στροβιλίζομαι, λικνίζομαι ξανά./ Να δεις που θα ’χει καμιά κόρη ασχημομούρα,/ κοντή σαν βλίτο, με προγναθισμό κι όλο λικνίζομαι/ πιο παθιασμένα τώρα.// – Μα ίσως και να ‘ναι πεθαμένος,/ δειλά μου λέει το φουστάνι,/ και παρατάω τον χορό/ και τρέχω να σε βρω/ να σε αναστήσω». Το ποίημα “Διάλογος μ’ ένα φουστάνι” της Αγγελικής Σιδηρά (από την ποιητική συλλογή “Αναπάντεχα κοντά”, εκδ. “Νέος Αστρολάβος/ ευθύνη”, 2013).
«Προσμένω, σα το δάκρυ που σεργιανάει/ στο φυλλοκάρδι σου τ’ απομεσήμερο,/ σα φλούδι που τ’ άνοιξε πυρός αγέρας/ και φύτρωσε στο ματοκλάδι σου,/ σα μια δροσοσταλίδα που στάζει μύρο,/ στο πρόσωπο σου τ’ ακριβοθώρητο!/ σα καταρράχτης που τρέχει στ’ ανέμποδο/ κυνήγημα του ημεροδείχτη σου!/ Προσμένω, πριν ξαναγίνεις της ζωής/ πυγολαμπίδα στο μεσουράνημα!/ και φωτολουσμένη κόρη – λέξη/ που στάζει μέλι στον άσπρο κόρφο σου!» Το ποίημα “Π…Ρ…Ο…Σ…Μ…Ε…Ν…Ω…” του Κώστα Καρούσου (Λογοτεχνική Χρονιά 2021 της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών)
«Έρωτ’ ανίκητε στον πόλεμο/ που κάνεις χτήμα σου όπου πέσεις,/ που στ’ απαλά τα μάγουλα/ της κορασίδας νυχτερεύεις/ και γυρνάς πάνω από τα πέλαγα και στους απόμερους τους τόπους,/ δε σου ξεφεύγει εσένα ούτε θεός/ ούτε κανείς απ’ τους λιγόζωους ανθρώπους/ κι όποιον θα πιάσεις γίνεται τρελός.// Εσύ και των δικαίων τους λογισμούς/ στην αδικία ξεσέρνεις για όλεθρό τους/ εσύ έχεις και την έχθρ’ ανάψει αυτή/ ανάμεσα σε παιδί και τον γονιό του·/ μα ολόφαντος μέσ’ απ’ τα βλέφαρα/ της νύφης της λαχταριστής νικάει ο Πόθος,/ πάρεδρος των μεγάλων των θεσμών/ που αιώνια κυβερνούν τον κόσμο·/ γιατ’ ανίκητη η Κύπριδα παίζει με μας». Το τρίτο στάσιμο από την τραγωδία του Σοφοκλή “Αντιγόνη”, σε μετάφραση Ι.Ν. Γρυπάρη.
«Έρως ανίκατε μάχαν» μα και «έρωτα ανίκητε στον χρόνο». Ολοχρονίς του χρόνου λειτουργεί και λειτουργείται η Χάρη του κι όχι μόνο σήμερα που είναι, λένε, η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου…
Και… στα πεταχτά
Ωραίος ως Έλληνας Κρητικός, ένας πραγματικά “χαριτωμένος” άνθρωπος, ο βουλευτής Χανίων Μανούσος Βολουδάκης, που έφυγε τις προάλλες, χτυπημένος από την κακιά αρρώστια στα 57 του χρόνια για τη Χώρα των Μακάρων. Πάνδημος, «εν ενί στόματι και μιά καρδία» ο αποχαιρετισμός του, το περασμένο Σάββατο 11 Φεβρουαρίου στον Καθεδρικό Ναό των Εισοδείων (Τριμάρτυρη) Χανίων. Και από τη στήλη τα από καρδιάς συλλυπητήριά μου στην οικογένειά του. Όλοι όσοι πολύ ή λίγο τον γνωρίζαμε, κι εμείς που δεν τον ψηφίζαμε, τον ψηφούσαμε. Ωσεί παρόντα στου Θε τον Κήπο να βιγλίζει θα τον ανακαλώ στο κεκλιμένο επίπεδο της μνήμης.
“Έπρεπε” να γίνουν οι φονικοί σεισμοί στην Τουρκία για να έρθουν πιο κοντά ο ελληνικός με τον τουρκικό λαό; Ρητορική η ερώτηση. «Οι κοινωνίες και οι άνθρωποι είναι πολύ πιο κοντά απ’ ό,τι πιστεύουν οι ηγεσίες τους», δήλωσε ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας…
Σιγά που θα ξεχνούσε τον Άγιο Βαλεντίνο η Νεκταρία Θεοδωρογλάκη σήμερα… Ωστόσο, όπως μας λέει στην πρώτη της μαντινάδα απευθυνόμενη στον δικό της: «Στου Βαλεντίνου τη γιορτή φέτος δεν θα γιορτάσω/ αφού δεν είμαστε μαζί για να σε αγκαλιάσω». Για να συμπληρώσει ωστόσο στη δεύτερη: «Απ’ του σεβντά σου το κρασί εμέθυσα και τώρα/ χωρίς εσένα δεν μπορώ, να ζω ούτε μια ώρα». Από εκείνες – εκείνους που “μνώουν” κάθε μέρα στον φτερωτό θεό η μαντιναδολόγος μας.
