«Eνιωθα μια παράφορη συγκίνηση/ σαν τότε, στην πρώτη μας συνάντηση./ Είχα ντυθεί όπως σου άρεσε./ Φούστα κόκκινη, κλος/ και μπλούζα μαύρη εφαρμοστή/ που μεσ’ απ’ το βαθύ της ντεκολτέ/ λιποτακτούσε λες, το ίδιο/ παλιό ένοχο πάθος./ Είχα τελείως λησμονήσει σε ποιο σημείο/ ακριβώς θα με περίμενες./ Eτσι περιπλανιόμουνα ξανά και πάλι/ στα στενά πλακόστρωτα δρομάκια./ Ο ήχος των βημάτων μου/ ερχόταν πίσω,/ προξενώντας μου/ μια ταραχή, μιαν αγωνία/ μη δε σε βρω,/ μήπως και διασταυρωθώ/ με κάποιο πρόσωπο γνωστό και προδοθούμε./ Η άνοιξη γύρω επέμενε/ έρωτα να μοσχοβολά και υποσχέσεις./ Το αεράκι ανάλαφρο/ τις μνήμες αναμόχλευε/ φέρνοντας πίσω αδιάκοπα/ τους βιαστικούς αθετημένους όρκους μας/ κι οι σκόρπιες παπαρούνες/ επισφράγιζαν την ομορφιά του εφήμερου/ και της αμφιβολίας./ Ξαφνικά μέσα από μια συστάδα δένδρων/ ξεπρόβαλε παρείσακτος και ξένος/ ένας φοίνικας./ Τότε σε είδα./ Είχες γεράσει τόσο/ που ίσως δεν θα σ’ αναγνώριζα./ Oμως κάτω από τη φωτογραφία/ στο λευκό μάρμαρο/ ήταν γραμμένο πεντακάθαρα το όνομά σου». Το ποίημα “Παράνομη συνάντηση” της Αγγελικής Σιδηρά.
«[…] Ακούμπησα την ενοχή μου στο περβάζι/ τον έρωτα θωρώντας ν’ αλαργεύει/ ανίδεος όπως είχε έρθει/ ντυμένος την ευπρέπεια της νοσταλγίας του/ αδιάφορος για το που ένιωθα κι ανυποψίαστος/ που χρόνια μέσα μου τον καρτερούσα./ Ανέκφραστος και με γεμάτα βήματα/ δρασκέλισε του γλυκασμού μου το κατώφλι/ σάλπαρε μ’ ένα “χαίρε” αυγινός/ σαν μια ανάμνηση διαβατική/ στης αγωνίας μου τον κόρφο./ Μες στα μεγάλα θαλασσιά του μάτια/ έρεε ο πόθος μου περίλυπος./ Φίλες μου/ αύριο την αυγή όλα θα είναι όπως πριν/ μέσα στα φύλλα θα λουφάζει το σκουλήκι/ ο ξένος θ’ αρμενίζει σ’ άλλα μάτια/ σ’ άλλο μουράγιο θα πλευρίζει το καράβι/ κι εμείς την έγνοια του έρωτά μας/ με τα λευκά σεντόνια θα τυλίγουμε/ και τα νυφιάτικα φορέματά μας/ στου ποταμού τα ρείθρα θα λευκαίνουμε./ Σιγήστε φίλες μου./ Αφήστε με να προβοδίσω τον καημό μου/ να βγω στην αποβάθρα του καιρού/ να ευχηθώ του έρωτά μου/ Καληνύχτα». Από το ποίημα “Ναυσικά” της Ελένης Χωρεάνθη.
«Εκείνη τη μέρα αποφάσισα να πάρω το τρένο./ Ο προορισμός, άγνωστος η διαδρομή, ήταν μία μόνο του η ευθεία,/ ώσπου έκατσε κάποιος δίπλα μου/ που φορούσε το άρωμά σου.// Η μυρωδιά μού κίνησε το ενδιαφέρον·/ γύρισα βιαστικά, με την ελπίδα ότι θα σ’ έβλεπα,/ αλλά δε στάθηκα τυχερή, και τα μάτια που αντίκρισα ήταν δύο ξένα.// Σε μύριζα. Σε ένιωθα. Σε λαχταρούσα./ Ειλικρινά, θα προτιμούσα να είχα πάρει το λεωφορείο./ Tο άρωμά σου σε συνδυασμό με την απουσία σου/ μ’ έκανε να ξεχάσω στο χαρτί -ασυναίσθητα-/ λέξεις, που τελικά, μόνο λέξεις δεν ήταν.// Με στέρεψες, κι ας μην ήσουν εδώ./ Κι αυτό το τρένο,/ αφού πηγαίνει μόνο ευθεία,/ γιατί με ζάλισε τόσο;» Το ποίημα “Το τρένο” της Νάνσυ Γιοβάνογλου.
“Ερωτας γένους θηλυκού” ο τίτλος της σημερινής (Ημέρα των Ερωτευμένων γαρ) πρώτης στάσης. Σε τρεις γυναίκες, λοιπόν, ο λόγος. Στις και καλές μου φίλες, καταξιωμένες ποιήτριες Αγγελική Σιδηρά και Ελένη Χωρεάνθη και στην άγνωστή μου προσωπικά, πολλά υποσχόμενη, αν κρίνω από την πρώτη της ποιητική συλλογή – “Έρωτας εκ παραδρομής” ο τίτλος της, που έφτασε στα χέρια μου, Χανιώτισσα ποιήτρια, Νάνσυ Γιοβάνογλου.
Σημείωση: Αν ο έρωτας είναι γένους θηλυκού η αγάπη είναι γένους αρσενικού, μου είπε, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ένας φίλος ποιητής. Ζήλιες…
Αλλες 8 μικρές ιστορίες από τον Ν. Κακατσάκη
Οκτώ ακόμα ιστορίες μικρομυθοπλασίας του Νικόλα Κακατσάκη που ωρίμασαν και ταξίδεψαν στον χρόνο, χωρίς όμως να ξεφεύγουν από τη φόρμα των 121 λέξεων. «Ιστορίες για νέους και για ενήλικες, που πρώτα τους “γάβγισε” ο σκύλος του γείτονα, μετά πήγαν super market για τα ψώνια του σπιτιού, τους σταμάτησε ένα περίπτερο, ήπιαν μπύρες και αποκοιμήθηκαν στο πλάι ενός όμορφου μοντέλου, ζήτησαν χρησμό και μάντεψαν μαζί με μια ιέρεια, αγόρασαν μια καινούρια τηλεόραση, τους ζήτησαν να χορέψουν και γιόρτασαν το ταξίδι με τον μυστικό τους τρόπο, για να πετύχουν όλα τα παραπάνω – να ξεπεράσουν το άγνωστο και τον φόβο». Σαν συνέχεια των 8 προηγούμενων για τις οποίες έγραψα στη στήλη έναν χρόνο και δύο μέρες πριν, στις 12 του Φλεβάρη του 2019, δηλαδή.
Ωραίος και σ’ αυτές τις μικρές του ιστορίες, που κυκλοφόρησαν τον Νοέμβρη του 2019, με τη στήριξη του www.121words.com σε μια έκδοση κομψοτέχνημα, ο Νικόλας. Περιττό να πω ότι τις διάβασα απνευστί, όπως τις προηγούμενες, και όπως θα διαβάσω σίγουρα και τις επόμενες, όταν με το καλό κυκλοφορήσουν. Πώς είχε βρει για παράδειγμα ο Λορέντσος Μαβίλης το σονέτο και διέπρεψε σ’ αυτό; Κάτι μου λέει ότι ο Νικόλας Κακατσάκης που πρωτοεμφανίστηκε στην ποίηση με την συλλογή του με το microfiction, όπως αποκαλείται το νέο αυτό είδος λόγου, θα διαπρέψει…
