Eρωτας μόνο για… δύο;

Αγαπημένη πόλη η Θεσσαλονίκη. Διάσημη για την ιστορία και τα μνημεία της, αλλά και ταυτόχρονα φημισμένη για τους γλεντζέδες ανθρώπους της και τη νυχτερινή της διασκέδαση.
Εύλογο ήταν λοιπόν και εγώ, σε πρόσφατη επίσκεψή μου στην συμπρωτεύουσα- να θελήσω να γευτώ λιγάκι και από το τελευταίο. Ετσι μια από τις βραδιές της εκεί παραμονής μου, ντυθήκαμε, σημαιοστολιστήκαμε με την φίλη και κουμπάρα μου που με φιλοξενούσε και εκδράμαμε με το ηθικό ακμαίο και προορισμό ένα φαινομενικά προσφερόμενο για νυκτερινές εξορμήσεις κατάστημα. Αποβιβαστήκαμε κεφάτες από το αμάξι και εισήλθαμε στο περί ου ο λόγος οίκημα.
Παραθαλάσσιο, πάνω στο κύμα σχεδόν, με χαμηλό, χαλαρωτικό φωτισμό και ατμοσφαιρική μουσική. Και τίγκα στα… ζευγαράκια! Κάτι σαν το “λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και το αγόρι μου” που λέμε! Ουδέν κακόν όμως αμιγές καλού! Μπορεί το μέρος να μην ήταν αυτό ακριβώς που είχαμε κατά νου -παρεΐστικο δηλαδή- ωστόσο προσφερόταν τα μάλα για μια από τις αγαπημένες ελληνικές εξωοικιακές δραστηριότητες, για την in vivo ανθρωπολογική παρατήρηση και τον καλαίσθητο κοινωνικό σχολιασμό, με έμφαση στην ανάλυση των διαπροσωπικών σχέσεων!
Μπροστά μας καθόταν ένα ζευγαράκι. Τέλεια! Μοναδική ευκαιρία για επιστημονική παρατήρηση! Σχετικά νέοι, γύρω στα τριάντα, καλοντυμένοι, συμβατοί σε στυλ και εμφάνιση. Οσο όμως τους παρατηρούσα, τόσο διαπίστωνα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με δαύτους. Η συμπεριφορά τους ήταν παράξενη. Ιδιότροπη. Σχεδόν ανώμαλη θα έλεγα.. Πρώτον κοιτάζονταν στα μάτια. Δεύτερον, κοιτάζονταν στα μάτια συνεχόμενα επί ένα δίωρο, όσο δηλαδή τουλάχιστον βρισκόμασταν και εμείς εκεί. Τρίτον, συζητούσαν μεταξύ τους!
Και τελευταίο και χειρότερο -άκουσον, άκουσον- φαινόταν να απολαμβάνουν τη μεταξύ τους face to face συζήτηση και ειλικρινά να ενδιαφέρονται για αυτά που είχε να πει ο ένας στον άλλο!
Μα καλά τι συνέβαινε με αυτούς τους δύο; Κινητά δεν είχαν; Δεν ήθελαν να κάνουν ένα check-in; Να βγάλουν μια selfie βρε παιδάκι μου; Ετσι για το καλό! Πώς άντεχαν να αφήνουν για τόση ώρα παραμελημένους και απαρηγόρητους τους φεϊσμπουκικούς τους φίλους, τη στιγμή που με μια απλή ανάρτηση θα μπορούσαν να τους καταστήσουν και αυτούς μάρτυρες -και ως εκ τούτου επικυρωτές- του έρωτά τους;! Και θα μου πείτε ότι το ρομάντζο μπορεί να βρίσκονταν ακόμα σε πρώιμο στάδιο και ως εκ τούτου να μην ήταν ακόμα δημοσιεύσιμο. Δεκτόν. Και πάλι όμως! Δεν χρειαζόταν να στείλουν κάποιο επείγον μήνυμα; Να ελέγξουν -έστω στα γρήγορα- στις ειδοποιήσεις τους στα ποικιλώνυμα social media;
Τελικά υπάρχουν πολύ περίεργοι άνθρωποι στον κόσμο! Ή μήπως όχι; Μήπως τελικά το ζευγαράκι αυτό δεν ήταν η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, αλλά τουναντίον ο κανόνας που έχει ατυχώς γίνει πλέον η εξαίρεση; Μήπως πέρα από το προφανές, δηλαδή το ερωτικό συν-αίσθημα, εκείνο που χαρακτήριζε το συγκεκριμένο ζευγάρι ήταν και το θάρρος; Το θάρρος να επιλέγουν να μην κρύβονται -προστατεύονται πίσω από μια οθόνη – ασπίδα, αλλά αντιθέτως, να τολμούν να εκθέτουν, αλλά και να προσφέρουν  αυτούσιο τον εαυτό τους στον άλλον…
Μια τέτοια μέρα λοιπόν για το άγνωστο μου αυτό θεσσαλονικιό ζευγάρι, δεν έχω παρά να ευχηθώ να κατορθώσουν να γλυτώσουν από την αλλοτρίωση και την κυνικότητα της εποχής μας! Και για όλους εμάς τους υπόλοιπους, απλά να ακολουθήσουμε το παράδειγμά τους…