Στην Τουρκία ο Ταγίπ Ερντογάν για ν’ αντιμετωπίσει τα οικονομικά και οικογενειακά του προβλήματα, που έγιναν καταιγίδα σκανδάλου, εστράφη με σπασμωδικές κινήσεις κι έβαλε φραγή στη λειτουργία του Twitter και του YouTube στη χώρα του. Είπε ότι “θα ξεριζώσω το Twitter και τα παρόμοια και αδιαφορώ για το τι θα πει η διεθνής κοινότητα… είμαι υποχρεωμένος να πάρω μέτρα ενάντια στην κάθε επίθεση που απειλεί την ασφάλεια του έθνους μου”. Σκοπός του ήταν να φιμώσει τα δήθεν όπλα των αντιφρονούντων. Το Διοικητικό Δικαστήριο Αγκυρας, όμως, ζήτησε την άρση του αποκλεισμού πρόσβασης σ’ αυτά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθ’ όσον η απαγόρευση είναι “αντίθετη προς τις αρχές του κράτους δικαίου”.
Πρόκειται για απόφαση του Δικαστηρίου, που είναι κόλαφος για τον Τούρκο πρωθυπουργό, διότι εκτός απ’ τις αντιδράσεις στο εσωτερικό, είχε σοβαρές επιπτώσεις στο εξωτερικό, όπου στην παρισινή “Le Figaro” σημειώνεται ότι αυτή του η ενέργεια “είχε ως αποτέλεσμα να χαθούν και τα τελευταία αποθέματα αξιοπιστίας που έμεναν σ’ αυτόν στη διεθνή σκηνή”.
Μέσα στον θόρυβο των συνωμοσιών εις βάρος του και τις πρωτοφανείς απαγορεύσεις διεξάγονται οι δημοτικές εκλογές, στις οποίες το βέβαιον είναι ότι θα χάσει τα προπύργιά του στην Κων/πολη, στην Αγκυρα και σε όσους Δήμους ελέγχονταν απ’ την αντιπολίτευση. Τούτο θα είναι μεγάλο πλήγμα για τον Ερντογάν, ο οποίος για ν’ αντιμετωπίσει την εσωκομματική αναταραχή είναι άγνωστο σε τι κινήσεις θα προβεί και τι μέτρα θα πάρει, αν κάνει βουλευτικές πρόωρες εκλογές ή θελήσει να βγάλει την κρίση προς τα έξω. Το μέλλον του κρίνεται τώρα και στις κάλπες.
Τα ερωτήματα εδώ διαδέχονται το ένα το άλλο. Πόσο τρομοκρατημένος μπορεί να είναι ο Ερντογάν για να προβαίνει σε τέτοιες απαγορευτικές ενέργειες; Συμφέρει τους Ελληνες, σ’ αυτή τη συγκυρία, να βγει τραυματισμένος, όταν οι υποψίες συγκλίνουν στο ότι, τυχόν ανατροπή του, οι αντικαταστάτες του είναι άγνωστο, ποια πολιτική θ’ ακολουθήσουν. Πώς αντέχει ακόμη, όταν γύρω του έχει Κούρδους και Ισλαμιστές να τον κατηγορούν ότι συμμάχησε με τους εχθρούς τους Ισραηλινούς και προοδευτικά τηρεί τις συμφωνίες του; Μήπως αντλεί δύναμη, επειδή εξοστράκισε απ’ την πολιτική τον στρατό περιορίζοντας τον ρόλο του; Αν το στρατιωτικό κατεστημένο υπήρχε στην Τουρκία, τα πράγματα θα ήταν τόσο εύκολα για τον Ερντογάν; Πόση ζημιά υπέστη η Τουρκία από χώρες που θεωρούνταν παραδοσιακά σύμμαχοί της μετά τη λογοκρισία και τις ιντερνετικές απαγορεύσεις;
Ο Ερντογάν, εξουδετερώνοντας τους Χριστιανούς, ήθελε να μεταβάλει τους Μουσουλμάνους σε Τούρκους.
Αλλά τα μεγάλα αγκάθια είναι οι Κούρδοι που δεν θέλουν να ενσωματωθούν με τους Τούρκους, οι Αραβες της Αλεξανδρέττας στις ακτές της Μεσογείου και οι Αλεβίτες, οι “άλλοι Τούρκοι” της Ανατολίας, η δεύτερη πολιτιστική κοινότητα μετά τους Κούρδους, που δεν αποδέχονται τον Ισλαμισμό ως επίσημη θρησκεία, πιστεύουν στην “Αγία Τριάδα” και στο Κοράνι, χωρίς να είναι χριστιανοί ούτε μουσουλμάνοι. Αυτούς θα τους βρει μπροστά του μαζί με τους Σύρους. Αντιμετώπισε τη Συρία με το δόγμα Νταβούτογλου, που θέλει τουρκική ηγεμονία στα Βαλκάνια και στην περιοχή, νομίζοντας ότι ο Ασαντ ήταν ξοφλημένος. Τάχθηκε με τους αντιπάλους του και τώρα που αυτός στέκει όρθιος βρίσκεται εκτεθειμένος.
Όμως οι Η.Π.Α. τον προστατεύουν. Θέλουν την επαναλειτουργία του άξονα Αγκυρας Τελ-Αβίβ με ενδιάμεσο την Κύπρο. Τον βάζουν να παίξει ενεργό ρόλο λόγω των κοιτασμάτων “Λεβιάθαν”. Η Κύπρος υπεστήριξε το Ισραήλ, διότι προγραμματιζόταν ο αγωγός προς την Ευρώπη να περνούσε απ’ την Ελλάδα μέσω Κρήτης. Τώρα συζητούν να περάσει απ’ την Τουρκία. Γι’ αυτό και το σχέδιο “ΑΝΑΝ δύο”.
Η Ελλάδα αδυνατεί να παίξει κάποιο ρόλο. Ασχολείται με τα μνημονιακά τα γάλατα, τα ΜΗ.ΣΥ.ΦΑ., αν το ψωμί πωλείται με το ζύγι και με την εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, των λιμανιών, των αεροδρομίων και της λοιπής δημόσιας περιουσίας.
