Ερωτήματα και ανησυχίες

Η αλήθεια είναι ότι πράγματι η ελληνική κυβέρνηση δεν είναι αυτή που αποφάσισε να γίνει η καταστροφή των χημικών εδώ στη Μεσόγειο, όπως επίσης ότι δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορούσε να αποτρέψει αυτήν την απόφαση της επιτροπής του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. Απο κει και πέρα όμως η Ελλάδα, ιδιαίτερα τώρα που ασκεί και την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όφειλε προς τους πολίτες της, αλλά και προς τους Ευρωπαίους πολίτες, να αντιδράσει. Η προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης όφειλε να σηκώσει το θέμα ψηλά… και να προτείνει άλλες λύσεις που θεωρούνται πιο ασφαλείς από τους ειδικούς, όπως η υδρόλυση των χημικών να γίνει στη στεριά ή ακόμα καλύτερα η παραγωγός χώρα αυτών των χημικών που είναι η Αγγλία… η οποία τα πούλησε παράνομα στη Συρία αποκομίζοντας κέρδη… να τα πάρει πίσω και να τα καταστρέψει στο έδαφός της. Να αναφέρουμε εδώ ότι το εμπόριο χημικών όπλων είναι απαγορευμένο από τη διεθνή κοινότητα και σύμφωνα με το διεθνές δίκιο θα έπρεπε να είχαν επιβληθεί κυρώσεις στη χώρα που παρανομεί… απ’ ό,τι φαίνεται όμως και εδώ επικρατεί το δίκιο του ισχυρού… Παρόλα αυτά, εάν δεν μπορούσε να επιβάλει τις απόψεις της, όφειλε η ελληνική προεδρία να απαιτήσει τουλάχιστον να υπάρχουν ανεξάρτητοι Ευρωπαίοι επιστήμονες παρατηρητές οι οποίοι θα παρακολουθήσουν και θα εγγυηθούν τη διαδικασία της υδρόλυσης. Να ξεκαθαρίσουμε εδώ ότι υδρόλυση δεν σημαίνει καταστροφή των χημικών, απλώς πολλαπλασιάζεται ο όγκος τους και έτσι αραιώνεται η πυκνότητα της δραστικής ουσίας και κατ’ επέκταση γίνονται λιγότερο τοξικά. Βέβαια η καλύτερη λύση θα ήταν να αποτραπεί η επιχείρηση αυτή, που, όπως υποστηρίζει ο ευρωβουλευτής Κ. Αρσένης, είναι εφικτό, εάν η ελληνική κυβέρνηση πράξη το καθήκον της.
Αντ’ αυτού το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών μάς καθησυχάζει για τους κινδύνους που εγκυμονούν και ότι κατόπιν… ενεργειών του δεν θα υπάρξει απειλή για το θαλάσσιο περιβάλλον της ανατολικής Μεσογείου. Και μας τα λέει αυτά ο ΥΠ.ΕΞ. τη στιγμή που οι υπεύθυνοι της επιχείρησης ομολογούν ότι αυτή η διαδικασία της υδρόλυσης στη θάλασσα, πάνω σε έναν περιορισμένο χώρο που έχει ένα καράβι, δεν έχει ξαναγίνει και επομένως δεν μπορούν να εγγυηθούν για την ασφαλή έκβαση της επιχείρησης γιατί γίνεται για πρώτη φορά. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι στη θάλασσα υπάρχει και ο αστάθμητος παράγων των ακραίων καιρικών φαινομένων κατά τη διαδικασία της επιχείρησης, όπως π.χ. η τρικυμία, που μπορεί να αποβεί μοιραία. Ακόμα όμως και να πετύχει αυτή η διαδικασία διατρέχουμε τον κίνδυνο να καθιερωθεί η Μεσόγειος η χαβούζα όπου θα εξυπηρετεί τις ανάγκες της παγκόσμιας κοινότητας για τέτοιου είδους διαδικασίες.
Το ερώτημα, λοιπόν, που μπαίνει σε μας τους πολίτες είναι εάν θα αντιδράσουμε στην απραξία της μνημονιακής κυβέρνησης και πώς θα αντιδράσουμε, έτσι που να είμαστε αποτελεσματικοί και να πετύχουμε τον στόχο μας. Ενας τρόπος αντίδρασης είναι αυτός που μας υποδεικνύουν οι λιγοστοί κάτοικοι της ακριτικής Γαύδου, με την αποχή των ψηφοφόρων από τις ευρωεκλογές. Ενας άλλος τρόπος είναι αυτό που έγινε στη Σούδα, μαζικές συγκεντρώσεις αντίστασης, να πραγματοποιηθούν σε όλη την Κρήτη και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Ακόμα να εξετάσουμε το ενδεχόμενο να κινηθούμε με βάση το διεθνές δίκαιο εναντίον αυτής της απαράδεκτης απόφασης… Το βέβαιο πλέον είναι ότι πρέπει να δράσουμε εμείς οι πολίτες και να σηκωθούμε από τον αναπαυτικό μας καναπέ, γιατί αυτήν τη στιγμή δεν απειλείται μόνο η υλική μας ευμάρεια, αλλά συγχρόνως απειλείται και το φυσικό περιβάλλον που μας περιβάλλει και με το οποίο πρέπει να συνυπάρχουμε. Και όπως πολύ εύστοχα μας λέει ο διακεκριμένος Ελληνας διπλωμάτης κ. Αλ. Μαλλιάς «…η εμπειρία μας δείχνει ότι τα κράτη αντιδρούν, όταν οι πολίτες αντιδρούν…».