Ερωτήματα της καθημερινότητας

Ζούμε σε μία αέναη παραγωγή γεγονότων. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε και να ερμηνεύσουμε το ένα, εμφανίζεται κάποιο άλλο. Το πρώτο μένει ανεξερεύνητο, καταπιάνεσαι με το δεύτερο, αλλά προκύπτει ένα τρίτο. Ο “καλπασμός” επαναλαμβάνεται, θολώνεται η καθημερινότητα και η ενημέρωση πάει απ’ το κακό στο χειρότερο.
Οι Ευρωπαίοι επιμένουν στην αποικιοποίηση, η τρομοκρατία επεκτείνεται εκεί που δεν την περιμένεις, οι πόλεμοι συνεχίζονται, οι εξεγέρσεις δεν έχουν τελειωμό και οι μεταναστευτικές ροές ξαναρχίζουν. Το κράτος δικαίου δέχεται από παντού χτυπήματα και το σύστημα εξουσίας, αποτελούμενο κατά κυριολεξία από μαθητευόμενους πολιτικούς, στηριζόμενο από ανίδεους βουλευτές, αλλάζει ιδέες και κατεύθυνση. Η εξουσία φαίνεται ανήμπορη να λύσει τα προβλήματα. Τα εργαλεία ελέγχου έχουν “σκουριάσει”. Οι διαδικασίες προσήλωσης στις δημοκρατικές κατακτήσεις δεν είναι ξεκάθαρες. Γίνεται ανακύκλωση των παλαιών. Οι πολιτικοί συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι, που ανήκουν σε μια ελιτίστικη κοινωνία, ενισχύοντας την περιθωριοποίηση και της μεσαίας τάξης. Για την κατώτερη δεν το συζητάμε.
Και τι κάνουμε όταν η “μηχανή ρετάρει”; Σχεδόν τίποτα! Συνεχίζουμε να παραμένουμε στο σύνδρομο της αδυσώπητης καχεξίας μας. Γιατί ζητάμε διευρυμένα δικαιώματα, όταν είμαστε αρνητές των υποχρεώσεών μας; Γιατί αναπαράγουμε διχαστικές αναταράξεις ενώ βρισκόμαστε μπροστά από αδιέξοδες καταστάσεις; Γιατί για θέματα κορυφαίων οικ/κών, πολιτικών και πολιτειακών ζητημάτων δεν υπάρχουν προσεγγίσεις των “εκλεκτών” του κοινοβουλευτικού φάσματος, αλλά ιδεοληπτικές εμμονές, απ’ τις οποίες δεν μπορούν να απαλλαγούν οι εκλεγμένοι; Γιατί αποτυγχάνει κάθε φορά η προσπάθεια αναζήτησης κοινής συνισταμένης, να προσδιοριστούν οι αναγκαίες τομές με εποικοδομητικό διάλογο; Γιατί, αντί να διαμορφωθούν αυτές οι συνθήκες και να υπάρξουν οι ελάχιστες, έστω συγκλίσεις, καταλήγουμε σε ανεπιθύμητες εξελίξεις; Γιατί μετά από κάθε απόπειρα συναίνεσης λειτουργεί εγωιστικά, ελέω μεταλλαγμένης κυβερνητικής πλειοψηφίας το “εγκρίνεται” ή το “απορρίπτεται” προκαλώντας τη νοημοσύνη των πολιτών;
Ερωτήματα χωρίς ευχερείς απαντήσεις, που δημιουργούν σύγχυση και αυξάνουν την αμηχανία μας. Αν έλειπε η φαιδρότητα και κάποιοι έβλεπαν ότι το “μαγαζί” δεν δουλεύει, θα μπορούσαν να θέσουν αυτά τα ζητήματα επί τάπητος και όλοι μαζί να τα αξιολογούσαν. Ισως να μην έπαιρναν αέρα τα μυαλά των πολιτικών μας και να ελάμβαναν γενναιόφρονες αποφάσεις. Να διεκδικούν νόμιμα δικαιώματα, από τους πιστωτές μετά την αναγνώριση των εγκληματικών λαθών του Δ.Ν.Τ. και να μην υποκύπτουν σε μεθοδευμένους εκβιασμούς ούτε να παρατείνουν τη διάρκεια της εξουσίας τους καταναλώνοντας παραμύθια με μεγάλη ευκολία.
Ο λαός, όταν βλέπει να γκρεμίζονται τα είδωλά του, που τα λάτρεψε κι έστειλε στην εξουσία και τα οποία αποδείχθησαν υποπροϊόντα της σύγχρονης πολιτικής, αλλοιώνοντας την έννοια της δημοκρατίας, πέφτει ξαφνικά από τα σύννεφα.
Ξυπνάει με υποσχέσεις για μια ισχυρή Ελλάδα, αλλά στην ουσία αντιμετωπίζει μια χωρίς προηγούμενο πραγματικότητα.
Στα καθημερινά του ερωτήματα ασαφείς ή καθόλου απαντήσεις!