Ερωτόκριτος

«Τα ‘μαθες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα, ο κύρης σου με ξόρισε στση ξενιτιάς τη στράτα…»
Η Αρετούσα και ο Ερωτόκριτος, δύο νέα παιδιά μιας εποχής πατριαρχικής κοινωνίας με τις αυστηρές αρχές του πατέρα, που έπρεπε να υπακούει όλη η οικογένεια, με τους αυστηρούς ηθικούς φραγμούς της κοινωνίας, αγαπήθηκαν με μία αγνή και δυνατή αγάπη. Μια αγάπη που είχε τη δύναμη της φωτιάς που κατακαίει ό,τι βρει στο πέρασμά της, την ορμή του νερού στον ορμητικό χείμαρο, την γλύκα του μελιού που με μεγάλη φροντίδα ολόκληρη η κοινωνία των μελισσών φτιάχνει.
Η αγάπη αυτή δοκιμάστηκε πολύ, αλλά τελικά υπερίσχυσε στις καρδιές όλων και βοήθησαν στην ένωση των δύο νέων παιδιών. Την ιστορία αυτή αγάπης, αφού φέτος είναι η χρονιά του «ερωτόκριτου» δραματοποίησαν τα παιδιά του δημοτικού μας σχολείου στη σχολική γιορτή λήξης της χρονιάς. Όλα τα παιδιά έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους με την μεγάλη προσπάθεια και βοήθεια των δασκάλων τους. Αψογη ερμηνεία, προθυμία ώστε να μάθουν και να ερμηνεύσουν τον ρόλο τους.
Ο Ερωτόκριτος όμορφος σαν ημίθεος, όταν κοίταζε την Αρετούσα με τα χυτά μακριά μαλλιά της, έμοιαζαν σαν να είχαν ξεπηδήσει από τις σελίδες της ιστορίας του Ερωτόκριτου. Ο πατέρας βασιλιάς, αυστηρός, επιβλητικός, η μάνα βασίλισσα με την παραμάνα της Αρετούσας, ο σεβάσμιος ταπεινός γονιός του Ερωτόκριτου, οι νεαρές φίλες της Αρετούσας πανέμορφες και πλήθος στρατιωτικών μας ταξίδεψαν σε μία άλλη εποχή. Στρατιώτες με ασπίδες και ξίφη, πανοπλίες καμαρωτοί πάνω στα άλογά τους έδιναν τη δική τους μάχη.
Σαλπίστριες, με χρυσές σάλπιγγες που ο ήχος τους ανήγγειλε μονομαχίες μέχρι θανάτου, για την καρδιά της Αρετούσας.
Γονείς, παππούδες, γιαγιάδες και δάσκαλοι καμαρώναμε όλοι τα παιδιά εκστασιασμένοι. Ο Ερωτόκριτος κρατούσε απαλά τα χέρι της αγαπημένης του και έδινε σιωπηλά με το βλέμμα του υπόσχεση αγάπης, αφοσίωσης και πίστης, έχοντας κοντά του όλους να τους αγκαλιάζουν με με ένα συρτό χορό συμπληρώνοντας την ευτυχία τους. Άστραψαν και βρόντηξαν βεγγαλικά στον ουρανό που σηματοδότησαν την λήξη μιας ακόμα σχολικής γιορτής των Εκπαιδευτηρίων Μαυροματάκη – Μητέρα.
Όλοι με μάτια δακρυσμένα βλέπαμε έναν έναν τελειόφοιτο να παραλαμβάνει από τον κ. Κώστα Μανωλάκη, τον δάσκαλό τους και διευθυντή του σχολείου, τα αναμνηστικά τους.
Τα μάτια του δασκάλου Κώστα ήταν γεμάτα δάκρυα. Δάκρυα ικανοποίησης που δούλεψε με αυτά τα παιδιά, θλίψης που τα αποχωριζότανε.
Μια ζεστή αγκαλιά στον καθένα που έδειξε σε όλους εμάς ότι ο δάσκαλος Κώστας δεν έδωσε στα παιδιά μόνο γνώσεις, έδωσε ένα κομμάτι από την ψυχή του.
Το κομμάτι αυτό, ψυχής, το πήραν τα παιδιά, το κράτησαν στην καρδιά τους ανεκτίμητο θησαυρό, που θα τα βοηθάει πάντα στην ζωή τους.
Αγαπημένα μας παιδιά, καλή πρόοδο.
Κώστα να ‘σαι καλά να δίνεις ό,τι καλύτερο έχεις και δάσκαλοί μας να είστε έτσι πάντα μάχιμοι και δοτικοί. Γονείς να χαίρεστε κάθε τι που έχουν τα παιδιά σας.
Καλό καλοκαίρι.