Είναι ευρέως παραδεκτή η άποψη ότι ο άνθρωπος που αρέσκεται στο να νοσταλγεί συστηματικά τα παιδικά του χρόνια, έχει αρχίσει να γερνάει ή για να το θέσω πιο ανώδυνα -να ωριμάζει.
Ωστόσο αυτό που με απασχολεί δεν είναι το γήρας, αλλά τουναντίον η νεότης! Πληθώρα ένθερμων συζητήσεων με συνομηλίκους σε σχέση με τα ήθη και τα έθιμα της παιδικής μας ηλικίας, με πείθει ότι δεν είμαι μόνη σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν! Συζητήσεις γύρω από μείζονα ζητήματα, όπως τα αγαπημένα μας περιοδικά, καρτούν και παιδικά προγράμματα στην τηλεόραση, αλλά και γύρω από τις λατρεμένες λιχουδιές από το περίπτερο, τα παιχνίδια και τις θερινές συνήθειες…
Συνειρμικά λοιπόν και καθώς το καλοκαίρι δίνει τη σκυτάλη στο φθινόπωρο, έρχονται στο νου μου τα «μεγάλα» ερωτήματα που μας απασχολούσαν τότε και που ευλόγως φλεγόμασταν να απευθύνουμε στους συμμαθητές μας με την έναρξη της σχολικής χρονιάς: Εσύ πόσα μπάνια έκανες φέτος; Πόσες ζεστές καλοκαιρινές ώρες πέρασες παίζοντας κάτω από τα πλατάνια της πλατείας του χωριού των παππούδων υπό τη συνοδεία των τζιτζικιών ή αλωνίζοντας με τα φιλαράκια σου τα στενοσόκακα, προσπαθώντας να επινοήσετε σκανταλιές; Και το απαύγασμα όλων των ερωτημάτων: εσύ πόσα παγωτά έφαγες αυτό το καλοκαίρι;
Μα πράγματι, πόση γλύκα -μεταφορικά, αλλά και κυριολεκτικά- χωρούσε σ’ αυτήν τη μικρή ερωτηματική αντωνυμία που προλόγιζε τα υψηλά αυτά ερωτήματα. Γιατί βεβαίως πίσω από το ποσοτικό «πόσο» κρύβονταν στην πραγματικότητα μια ανυπολόγιστης αξίας ποιότητα, αύτη που πάντρευε μοναδικά την ξεγνοιασιά του ελληνικού καλοκαιριού με την αθωότητα και την ανεμελιά της παιδικής ηλικίας.
Αναγκαστικά δεν μπορεί κανείς παρά να οδηγηθεί στα ερωτήματα των πρόσφατων καλοκαιριών και πικρά να διαπιστώσει πόσο αυτά απέχουν από τα αντίστοιχα προαναφερθέντα των παιδικών μας χρόνων! Σύγχρονα ενήλικα ερωτήματα όπως: Πόσα λεφτά μπορούμε να κάνουμε ανάληψη από την τράπεζα; Πόσες δόσεις ακόμα για να αποπληρωθεί το δάνειο; Πόσες τρομοκρατικές επιθέσεις μας συγκλόνισαν και πόσες οι ανθρώπινες απώλειες; Πόσες πυρκαγιές ξέσπασαν φέτος και πόσα ναυάγια έγιναν; Πόσοι πρόσφυγες πέρασαν από τη χώρα μας και ούτω καθ’ εξής…
Υπό το βάρος -αβάσταχτο ενίοτε- των σύγχρονων αυτών αναστοχασμών, η αδήριτη συχνά ανάγκη για καταφυγή στα παιδικά χρόνια είναι εύλογο να προκύπτει. Για κάποιους ως κάτι το φυσιολογικό. Κάποιοι άλλοι πάλι μειδιάζοντας θα μιλήσουν για στρουθοκαμηλισμό ή για σύνδρομο του Πήτερ Παν. Εμένα πάντως δεν μου το βγάζετε από το μυαλό ότι το σύνθημα στο μπλουζάκι ενός μικρού τουρίστα που συνάντησα τυχαία στην παραλία, κρύβει μια μικρή -ή ίσως και μια αρκετά μεγάλη- δόση αλήθειας: «Don’t grow up, it’s a trap». Μην μεγαλώσεις, είναι παγίδα….
*φιλόλογος
