MIA χώρα σε τελματώδη κατάσταση (ουσιαστικά σε χρεοκοπία), εδώ και 5 χρόνια, πώς να ορθοποδήσει, όταν πρωτίστως δεν υπάρχει ρευστό στην αγορά;
ΚΙ ΟΤΑΝ, πεισματωδώς, παρατείνεται μια εκκρεμής και άκαρπη στις διαπραγματεύσεις κατάσταση, χωρίς να επιδιώκεται μια χρυσή τομή;
ΚΙ ΑΝ ακόμη λυθεί σχετικά το πρόβλημα ρευστότητας, με την εισροή νέων ευρωπαϊκών δανείων, είμαστε, άραγε ως οργανωμένη Πολιτεία, έτοιμοι να τα χρησιμοποιήσουμε επωφελώς; Υπάρχουν συγκεκριμένα προγράμματα;
…Η ΠΡΟΟΔΟΣ της χώρας έγκειται -κατά την άποψή μας- σε ορισμένες πάγιες πηγές ανάπτυξης: στον τουρισμό και τη ναυτιλία, στην υποστήριξη της ντόπιας αγροτικής παραγωγής με τυποποίηση των προϊόντων, στην ποιοτική και αξιολογική αλλαγή στο δημόσιο (να υπηρετείται το δημόσιο συμφέρον και όχι το εκάστοτε κομματικό), σε ένα πάγιο και δίκαιο φορολογικό σύστημα, στην ισονομία, στην εκμετάλλευση των πηγών ενέργειας (ήλιος, προσδοκώμενοι γαιάνθρακες κ.ά.) και φυσικά στη βελτίωση μιας ανταγωνιστικής Παιδείας.
ΘΑ ΞΕΚΙΝΟΥΣΑΜΕ από το τελευταίο: την Παιδεία. Στην οποία ο κάθε νεόκοπος υπουργός θέλει να βάλει τη… σφραγίδα του, αλλάζοντάς της τα «φώτα»! Σκεφθείτε μόνο μεταπολιτευτικά πόσες εκπαιδευτικές «Μεταρρυθμίσεις» έγιναν, πού αποσκοπούσαν και πού κατέληξαν; Και η νέα κυβέρνηση δεν ξεφεύγει από τον κανόνα. Εθνική, διακομματική, με ορίζοντα τουλάχιστον 10ετίας Παιδεία χρειαζόμαστε. Όχι κομματικές «εκπαιδεύσεις» και κομματικά φυτώρια στα Α.Ε.Ι – Τ.Ε.Ι.
ΑΝ, λοιπόν, τα χρήματα της νέας δανειακής σύμβασης δεν πάνε για την εξασφάλιση ενός νέου παραγωγικού και αναπτυξιακού μοντέλου με μια επαναστατική Παιδεία, ας μη περιμένουμε αναστροφή της ύφεσης. Ούτε φως στο τούνελ της κρίσης.
ΒΑΣΙΚΟ στοιχείο επίσης για την ανάπτυξη είναι η μείωση του κόστους εξυπηρέτησης του υπέρογκου εθνικού χρέους, ώστε να μικράνουν τα προβλεπόμενα πρωτογενή πλεονάσματα. Έτσι μόνο θα καταστεί εφικτή η χαλάρωση της δημοσιονομικής πολιτικής (λιτότητα) και θα εκλείψουν τα ελλείμματα.
ΓΙ’ ΑΥΤΟ τα επώδυνα μέτρα, όταν δεν έχεις «κράτος της προκοπής», είναι αναπόφευκτα. Όσο μάλιστα δεν υπάρχει κοινωνική δικαιοσύνη (δίκαιο φορολογικό σύστημα, ανεξάρτητη και αντικειμενική δικαιοσύνη που να αποδίδει χωρίς καθυστερήσεις, σωστό ασφαλιστικό σύστημα, δημόσια υγεία για όλους κ.λπ.), πάντα «θα την πληρώνουν» ορισμένες κοινωνικές τάξεις: τα αιώνια λεγόμενα «υποζύγια».
ΜΙΑ κυβέρνηση που επαγγέλλεται ότι είναι πιο «ανθρωπιστική» και δίκαιη από τις άλλες, θα έχει την τόλμη να κάνει εκείνες τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις παντού, ώστε να αποκτήσουμε, επιτέλους, κράτος δικαίου; Ή μήπως, στα «ημέτερα παιδιά» (τα γαλάζια και τα πράσινα), τώρα θα προστεθούν και τα «ροζ»;
