Καθημερινά φτάνουν στη Θεσσαλονίκη νοσηλεύτριες από κάθε γωνιά της χώρας για να υποστηρίξουν τα νοσοκομεία της πόλης, που μαστίζονται από την Covid-19. Πιάνουν αμέσως δουλειά θέτοντάς ως πρώτη προτεραιότητα την προσφορά των υπηρεσιών τους στους ασθενείς που δίνουν μάχη για τη ζωή στις Εντατικές και αποφεύγουν κάθε μορφή δημοσιότητας. Ανάμεσά τους και νοσηλεύτριες από το νοσοκομείο Αργολίδας.
Μια έκκληση για βοήθεια, που ακούστηκε σαν κραυγή αγωνίας ασθενών που νοσηλεύονται στις ΜΕΘ Covid-19 νοσοκομείων της Θεσσαλονίκης ήταν αρκετή για να συνεννοηθούν σιωπηλά, μόνο με μια ματιά, νοσηλεύτριες στο νοσοκομείο Αργολίδας και να πάρουν μια μεγάλη απόφαση. Την απόφαση να αφήσουν τα σπίτια και τις οικογένειές τους και να φύγουν για τη Θεσσαλονίκη προκειμένου να βοηθήσουν τα νοσοκομεία που στενάζουν κάτω από το βάρος των συνεχώς αυξανόμενων θυμάτων του υγειονομικού πολέμου που λέγεται πανδημία Covid-19.
Στο 3ο Podcast επισκεπτόμαστε το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης και ανακαλύπτουμε την κλειδαριά του Καλέ Καπισί, της Κεντρικής Πύλης των οχυρώσεων των Χανίων, η οποία κατεδαφίστηκε το 1903.
Μία απ’ αυτές, η υποδιευθύντρια της νοσηλευτικής υπηρεσίας του νοσοκομείου Αργολίδας, Γεωργία Λάμπου, η οποία ήρθε εθελοντικά να προσφέρει τις υπηρεσίες της στο ΑΧΕΠΑ, περιγράφει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ τη στιγμή που άκουσε τον διοικητή της 6ης ΥΠΕ, Ιωάννη Καρβέλη, να ανακοινώνει ότι τα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης έχουν μεγάλη ανάγκη νοσηλευτικού προσωπικού.
«Άκουσα εκείνο τον ήχο, εκείνη τη φωνή που ζητούσε βοήθεια. Κοιταχτήκαμε στα μάτια με την διευθύντριά μου την κ. Κατσουλά και τη διοικήτρια του Νοσοκομείου την κ. Σαρίδη και εκείνη τη στιγμή η απόφαση είχε ληφθεί σιωπηλά, χωρίς να πούμε ούτε κουβέντα. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα. Με τα μάτια συνεννοηθήκαμε τι έπρεπε να γίνει και την ίδια στιγμή δώσαμε τα ονόματα στο υπουργείο. Την ίδια στιγμή είχαμε ενημερώσει τους δικούς μας ότι αναχωρούμε. Είναι στιγμές που δεν περιγράφονται. Είναι η στιγμή που μιλάει ο άνθρωπος», λέει η κ. Λάμπου, που ήρθε εθελοντικά στην Θεσσαλονίκη μαζί με άλλες πέντε συναδέλφισσές της- για να υποστηρίξουν το ΑΧΕΠΑ η ίδια και οι άλλες τέσσερις, ενώ η μία, που είναι μαία, προσφέρει τις υπηρεσίες της σε Μαιευτική Κλινική του Ιπποκρατείου. Όλες ρίχτηκαν αμέσως στο πεδίο της μάχης, όπου παλεύει η ζωή με τον θάνατο.
«Δεν είναι η πρώτη φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με την πανδημία. Η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπη με τον κορονοϊό ήταν στο Κρανίδι. Κατεβάζω τα μανίκια, βάζω γάντια, μάσκα, γυαλιά, αντισηπτικό, μέτρα ατομικής προστασίας και είμαι έτοιμη. Για μένα είναι τρόπος ζωής αυτό», συνεχίζει η κ. Λάμπρου.
Η ίδια είναι έτοιμη να μπει στη μάχη με την Covid και δηλώνει ότι η εντύπωσή που αποκόμισε την πρώτη ημέρα που μπήκε στο ΑΧΕΠΑ είναι ότι οι συνάδελφοί της είναι καταπονημένοι αλλά όλοι τους προσφέρουν στον ασθενή. «Χαίρομαι που είναι γεροί και όλοι τους προσφέρουν στον άρρωστο. Δεν έχω ακόμη εμπειρία από το ΑΧΕΠΑ γιατί σήμερα είναι η πρώτη ημέρα και είναι ημέρα υποδοχής. Όμως βλέπω ότι θέλουν να μας προφυλάξουν και θέλουν να νιώσουν ότι κι εμείς είμαστε ασφαλείς», λέει.
Η κ. Λάμπου αρνείται να μιλήσει για τις ελλείψεις στο νοσοκομεία, δηλώνοντας ότι αυτό δεν είναι της παρούσης. «Όταν σπάσει ένα ποτήρι και το έχει κάνει το παιδί σου, λες “ σιγά και τι έγινε”. Το θέμα είναι πώς θα πιεις νερό μετά. Δεν έχει σημασία τι έγινε. Γενικά είμαι ορθολογιστής άνθρωπος, Αν γίνει κάτι, το θέμα είναι τι μπορούμε να κάνουμε τώρα. Με αυτό το δεδομένο κατεβάζουμε μανίκια βάζουμε μάσκα για να είμαστε ασφαλείς και γεροί και προχωράμε. Όλοι έχουμε ένα άγχος αλλά ξέρουμε να προστατευόμαστε», λέει.
Περιγράφοντας την εικόνα της Θεσσαλονίκης που αντίκρισε φτάνοντας στην πόλη, λέει πως τίποτα δεν της θύμισε την πόλη των νεανικών της χρόνων, καθώς όταν σπούδαζε στη Λάρισα κάθε Σαββατοκύριακο επισκεπτόταν τη Θεσσαλονίκη. «Μπράβο στους καταστηματάρχες και τους ξενοδόχους που κρατάνε τα φώτα ανοιχτά. Το βράδυ που έφτασα τίποτα δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, τίποτα δεν θύμιζε την πόλη που ήξερα», λέει.
