Eσύ

Eσύ Καλή μου, Εσύ που μου ’δωσες ανείπωτη χαρά και μου ’κάνες τα χέρια μου του αετού φτερά. Που πεθαμένος ήμουνα και μ’ έχεις αναστήσει με την γλυκιά αγάπη σου, την πιο όμορφη στην κτίση. Που στη ζωή μου φάνηκες Γενάρη πρωινό με γέλιο και με ανέβασες στον έβδομο ουρανό. Που τις πληγές μου γιάτρεψες με τα γλυκά σου λόγια κι από το κρύο, μ’ έβαλες μες τα ζεστά σου ανώγεια. Που όνειρα δεν έβλεπα μα εφιάλτες μόνο και τώρα όνειρο γλυκό μαζί με σε βιώνω. Που έγινες αυτόκλητα, φύλακας άγγελός μου, μάνα, πατέρας κι αδελφή κι ο φίλος ο καλός μου. Που, «Η αγάπη, ευτυχώς», μου ’πες, πως «δεν εχάθη», γιατί την ανακάλυψες στης λεμονιάς τα άνθη. Που μου ’δωσες απλόχερα αυτό που μου ’χε λείψει και ευτυχία έκανες τη μόνιμή μου θλίψη. Που στην καρδιά μου σ’ έβαλα μ’ ένα μικρό τραγούδι και της ζωής μου γίνηκες το πιο όμορφο λουλούδι. Που σε ονόμασα «Ζωή» γιατί ζωή μου δίνεις και κάθε πόνο και καημό μ’ ένα σου χάδι σβήνεις. ΕΙΣΑΙ το «Θαύμα του Θεού», γλυκιά, χαριτωμένη, η ευτυχία ζωντανή και τρισευλογημένη!