Έχει χαρακτηριστεί και τελικά µάλλον είναι από τα πιο δύσκολα προβλήµατα των ηµερών µας. Ο λόγος για τις ανθρώπινες συναναστροφές και την επικοινωνία µεταξύ των ανθρώπων µέσα και έξω από το ίδιο σπίτι.
Για να γνωρίσεις, συνάνθρωπέ µου, πραγµατικά τον άλλο, ποιος είναι δηλαδή αληθινά, ποιος είναι ο ψυχικός και ποιος ο ιδεολογικός του κόσµος και να µπορείς να ερµηνεύεις – αν και αυτό δεν είναι πάντοτε απόλυτο ή σωστό, γιατί επεµβαίνει στη θεώρηση και στην κρίση των άλλων ο υποκειµενικός σου παράγοντας – τις συµπάθειες, τις απέχθειες και τις συνήθειές του, το πώς σκέφτεται, το πώς δρα ή/και αντιδρά στα έσωθεν κελεύσµατα και στα έξωθεν ερεθίσµατα, δεν αρκεί η τυχόν πολύωρη κάθε µέρα συνύπαρξη στον ίδιο εργασιακό χώρο ή η καθηµερινή ζωή κάτω από την ίδια, συνήθως οικογενειακή, στέγη.
∆εν αρκεί, καλέ µου άνθρωπε, µια ευκαιριακή σύµπραξη ή µια βιαστική συνοµιλία.
Τα όνειρά του πρέπει να εξοικονοµείς και να διαθέτεις χρόνο ν’ αποκρυπτογραφείς σαν τους ∆ελφικούς χρησµούς, των κάθε λόγων του το βαθύτερο νόηµα να ψάχνεις και των πράξεών του το ουσιαστικό κίνητρο ν’ αναζητάς χωρίς να επηρεάζεσαι, όµως, από της δικής σου ζωής τους κανόνες, τις ελευθερίες ή τις απαγορεύσεις που βιώνεις. ∆ίχως να περνάς, φίλε µου, από µηχάνηµα αυστηρής και εκνευριστικής σάρωσης τα πάντα που τον αφορούν, αλλά να προσπαθείς σαν µε τη βοήθεια µιας προσεκτικής εξέτασης να συµβάλλεις προς αρωγή του συνανθρώπου σου στη διάγνωση, στην πρόληψη και στην αντιµετώπιση τυχόν σοβαρών ζητηµάτων εν τη γεννήσει τους.
Και σαν τα βρεις, θ’ αντιληφθείς, καλέ µου άνθρωπε, όσα τον διαφοροποιούν από τους αποδέλοιπους στον στενό ή ευρύτερο περίγυρό σου και τον βοηθούν να σε «νιώθει» άδολα και ανιδιοτελώς κάθε στιγµή και σένα σπρώχνουν να τον «συναισθάνεσαι» στην καθηµερινότητα…
Να ζούµε, λοιπόν, σε κάθε πτυχή και σε κάθε ρόλο, ως παιδιά ή γονείς ή δάσκαλοι ή φίλοι ή σύντροφοι ή συνεργάτες, της ζωής µας όχι µε θυµό, αλλά µε µακροθυµία. Όχι µε παθητικότητα και ωχαδερφισµό, αλλά µε ενεργητική πρωτοβουλία. Όχι ως αυθεντίες και ξερόλες, µα µε διάθεση µοιρασιάς γνώσεων και εµπειριών. Όχι µε εγωισµό, αλλά µε συνεργασία. Όχι µε αλαζονεία , αλλά µε σύνεση. Όχι µε έπαρση, µα µε συναίσθηση της πραγµατικής µας υπόστασης και αξίας. Όλοι ξέρουµε τι ωφελεί ανθρώπους και κοινωνίες, ας το κάνουµε…
Όλα τα παραπάνω ιδανικό θα ήταν, βέβαια, να ίσχυαν και για τον άλλο σε ό,τι αφορά εσένα, συνάνθρωπέ µου, σε µια ζωή που όλοι ξέρουµε ότι τρέχει και αλλάζει ριζικά διαρκώς και ποτέ δεν σταµατά και να µας εκπλήσσει και να γεννά νέα προβλήµατα και να ορθώνει καινούργια εµπόδια, άλλα µικρά και ασήµαντα και άλλα µεγάλα και δυσεπίλυτα.
Στη ζωή, λοιπόν, ποτέ µην χάνεις το θάρρος σου απέναντι στα δύσκολα προβλήµατα και σε δυσκατάβλητους αντιπάλους… Το παιχνίδι µπορεί να ανατραπεί ανέλπιστα και υπέρ σου ακόµα και στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων…
Φτάνει να έχεις και να µεταδίδεις, καλέ µου άνθρωπε, και στους άλλους ελπίδα, γενναιότητα ψυχής, αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία…
Το δείχνει στον καθένα και την καθεµία εξ ηµών σε κάθε στιγµή της η καθηµερινή ζωή…
Καληµέρα σε όλο το ανθρωπολόι…
