Δεν είναι για την προσωπική προβολή, δεν έχουν ιδιοτελή κίνητρα, δεν αποσκοπούν σε θέσεις ή αξιώματα… Άνθρωποι απλοί, καθημερινοί, επαγγελματίες στην εργασία τους αλλά και εθελοντές σε κοινωνικές δομές και συλλογικότητες των Χανίων. Οι “διαδρομές” συνομιλούν με συμπολίτες μας που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της κοινωνικής αλληλεγγύης.
ΝΕΣΤΟΡΑΣ ΚΟΥΤΖΟΓΛΟΥ: Τριάντα ένα χρόνια στο “Κοινωνικό Οδοντιατρείο”
Τριάντα ένα χρόνια προσφοράς στο “Κοινωνικό Οδοντιατρείο” των “Συσσιτίων Σπλάντζιας” συμπληρώνει ο κ. Νέστορας Κουτζόγλου. Για τον ίδιο η ενασχόληση με αυτή τη μορφή αλληλεγγύης «αποτελεί ένα βάλσαμο για την ψυχή μας! Και το θεωρώ καθήκον μου ως άνθρωπος όχι μόνο για τους γιατρούς αλλά για κάθε επαγγελματία. Είναι αποτέλεσμα της αγωγής που είχα από το σπίτι, από τους γονείς που με μύησαν στην κοινωνική προσφορά», μας εξηγεί.
Το Ιατρείο λειτουργεί δύο φορές την εβδομάδα (Δευτέρα και Παρασκευή απόγευμα) με 8 οδοντιάτρους και εθελόντριες νοσηλεύτριες του “Ερυθρού Σταυρού”.
Ο συνομιλητής μας ξεκίνησε να προσφέρει την εθελοντική του εργασία στα 1992 μαζί με έναν άλλο οδοντίατρο τον κ. Γιάννη Μαρινάκη. «Η μακαριστή συνάδελφος Χριστίνα Γομπάκη είχε καρκίνο, θα “έφευγε” και σε συνεργασία τότε με τον αείμνηστο Κώστα Μαριακάκη, πρόσφερε τον εξοπλισμό του ιατρείου της και έφτιαξαν το πρώτο κοινωνικό οδοντιατρείο. Με είχε βρει ο φίλος μου ο Κωστής Νικηφοράκης, ένας άγιος άνθρωπος, και θέλησα να συμμετέχω.
Ο κ. Κουτζόγλου μας επισημαίνει πως για χρόνια η λειτουργία του “Κοινωνικού Οδοντιατρείου” δεν ήταν η ιδανική. «Υπήρχαν πολλά προβλήματα, δεν κλείνονταν τα ραντεβού, όταν κλείνονταν ραντεβού για τον Χ έρχονταν ο Ψ ή για παράδειγμα προσερχόταν μια κυρία που φορούσε πάνω της του κόσμου τα χρυσαφικά! Είχε αυτή ανάγκη πραγματικά “Κοινωνικό Φαρμακείο”; Με τίποτα! Όλα αυτά τα ζητήματα τα έβαλα στην επανέναρξη του ιατρείου μετά την πανδημία και τώρα πραγματικά μπορώ να πω ότι λειτουργεί άψογα, με τους ωφελούμενους να έχουν χαρτί απορίας και να κλείνονται ραντεβού. Πλέον λειτουργούμε οργανωμένα και σχεδιασμένα για όσους το έχουν πραγματικά ανάγκη», επισημαίνει ο οδοντίατρος.
Πέρα όμως από αυτά, τα θετικά περιστατικά ήταν πολλαπλάσια. «Φτιάξαμε τα δόντια σε εκατοντάδες ανθρώπους, ανήμπορους, σε ασθενείς με Aids ακόμα με διπλά γάντια και μέτρα προφύλαξης πάντα. Εκατοντάδες οι αγκαλιές, τα φιλιά στα χέρια από ανθρώπους που βοηθήθηκαν, από ανθρώπους με ψυχικά προβλήματα που ανακουφίστηκαν. Έρχεται ένας άνθρωπος με βαριά ψυχικά νοσήματα, του βγάζεις το δόντι και σε αγκαλιάζει, αισθάνεσαι ότι έκανες κάτι σημαντικό. Προχθές συγκινήθηκα γιατί ήλθε ένας ωφελούμενος και μου έφερε γλυκά… Γλυκά στον οδοντίατρο!», επισημαίνει. Παράλληλα, θυμάται τους οδοντιάτρους Δημήτρη Μαθιουλάκη, Νίκο Παρτσαλάκη για την σημαντική τους επίσης προσφορά και τους οδοντοτεχνίτες Νίκο Φραγκονικολάκη, Σταύρο Ζαμπετάκη, Ηλία Κοντογιάννη, Κατερίνα Ριτζάκη και τον κ. Π. Μαραβελάκη με τα οδοντιατρικά είδη.
» Ο υποψήφιος βουλευτής Χανίων του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ παρουσιάζει τις θέσεις και προτάσεις του εν όψει των εκλογών
ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΔΑΣΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗ: Το κοινωνικό απέναντι στο προσωπικό όφελος
«Σε μια εποχή που το προσωπικό όφελος κυριαρχεί, σε βάρος της κοινωνίας, ο εθελοντισμός έρχεται να αλλάξει αυτό το status δίνοντας περιεχόμενο και αξία στον άνθρωπο», είναι τα λόγια της εθελόντριας στο Κοινωνικό Ιατρείο-Φαρμακείο Χανίων (ΚΙΦΑΧ) Αναστασίας Δασκαλογιάννη.
Με την κα Δασκαλογιάννη συναντιόμαστε στο νέο χώρο του ΚΙΦΑΧ στη Ν. Χώρα. Η εξαιρετική οργάνωση, η καθαριότητα του χώρου είναι τα πρώτα πράγματα που αντιλαμβανόμαστε. «Ήταν τέλη 2011 και σε μια παρέα φίλων άκουσε πως ήταν στα “σκαριά” ένα “Κοινωνικό Φαρμακείο-Ιατρείο” στα Χανιά. Παρότι δεν είχα γνώσεις ούτε γιατρού, ούτε φαρμακοποιού, μού προτάθηκε να συμβάλλω στα οργανωτικά της δομής. Ξεκινήσαμε λοιπόν το Φεβρουάριο του 2012 στο Εργατικό Κέντρο Χανίων με πρώτο πρόεδρο τον Μηνά Βουλγαρίδη και έπειτα μέχρι σήμερα τον Μανώλη Φραγκάκη. Τα πρώτα φάρμακα συγκεντρώθηκαν από συνανθρώπους μας που τα είχαν στα σπίτια τους και δεν τα χρησιμοποιούσαν. Για μένα αυτό ήταν μια έκπληξη γιατί… σχεδόν κάθε σπίτι ήταν ένα μικρό φαρμακείο και μας έφεραν τεράστιες ποσότητες», θυμάται η κα Δασκαλογιάννη. Για χρόνια η δομή στεγάστηκε σε χώρο που προσέφερε η Ι.Μ. Γουβερνέτου στην πλατεία Κολοκοτρώνη και το τελευταίο διάστημα σε άλλο χώρο που παραχώρησε πολίτης στη Μ. Μεταξάκη στη Ν. Χώρα. Για την ίδια η προσφορά του “Κοινωνικού Φαρμακείου” είναι τεράστια «ειδικά σε ανθρώπους που είναι ανασφάλιστοι, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα, που δεν μπορούν να αγοράσουν ένα κουτί “Ντεπόν”! Για αυτό και το ένα ευρώ που θα δώσει κάποιος στο ΚΙΦΑΧ αξιοποιείται».
Ρωτάμε την κα Δασκαλογιάννη για συμβάντα που έζησε μέσα από τον εθελοντισμό και την έχουν “σημαδέψει”. «Θυμάμαι όταν ήμασταν στο Εργατικό Κέντρο να έχω βάρδια και να έρχεται μια μητέρα με το νεογέννητο της, μόλις είχε βγει από το νοσοκομείο, μέσα στην καλαθούνα για να της δώσουμε γάλα! Δεν μπορώ να ξεχάσω τις αποστολές μας στα νησιά και στη βόρεια Ελλάδα στην Ειδομένη για το μεταναστευτικό. Ήταν Καθαρά Δευτέρα και κάναμε τη βάρδια των Γιατρών του Κόσμου. Ήμουν σε μια σκηνή με ένα παιδίατρο από την Αγγλία, έναν παθολόγο από την Ελβετία και κάποια στιγμή μπαίνει ένας ασθενής σε έξαλλη κατάσταση. Ρώτησα τον παθολόγο γιατί και μου λέει πως “επειδή δεν του δώσαμε φάρμακο, νομίζει ότι δεν δίνουμε σημασία”. Βγήκα από τη σκηνή, του έπιασα το χέρι, τον αγκάλιασα… ο άνθρωπος ακούμπησε στο ώμο μου και αποκοιμήθηκε! Τι συμπέρανα από αυτό; Ότι το καλύτερο φάρμακο είναι να τους δείξεις ότι είναι άνθρωποι… Επίσης, θυμάμαι ένα άλλο συμβάν σε μια δομή με μετανάστες πάλι με ένα βαριά άρρωστο υπερήλικο από τη Συρία που κρίθηκε πως θα πρέπει να μεταφερθεί από τις σκηνές όπου βρίσκονταν μαζί με άλλους κάτω από δύσκολες συνθήκες σε ένα στεγασμένο χώρο. Ο άνθρωπος αυτός πέρασε από το ιατρείο και το φαρμακείο της δομής και όταν με χαιρέτησε και με αγκάλιασε το δάκρυ που έτρεξε από τα μάτια του στο μάγουλο μου δεν θα το ξεχάσω ποτέ! Ήθελε να μας δώσει και την ψυχή του για ό,τι είχαμε κάνει για αυτόν, για το αυτονόητο δηλαδή που πρέπει να κάνει ο καθένας μας» αφηγείται η εθελόντρια συμπληρώνοντας πως «κερδίζεις τα προς το ζην με αυτά που παίρνεις, κερδίζεις τη ζωή με αυτά που δίνεις».
Το ΚΙΦΑΧ στηρίζεται στις προσφορές των πολιτών των Χανίων σε φάρμακα, υλικό που συλλέγεται στα φαρμακεία των Χανίων μέσω των “πράσινων κάδων”, ενώ οι δωρεές σε χρηματικά ποσά συμπολιτών διοχετεύονται για την αγορά εμβολίων ειδικά για παιδιά. Τα φάρμακα δίνονται στους έχοντες ανάγκη μόνο με ιατρική συνταγή!
ΜΑΡΙΑ ΒΟΥΡΑΚΗ – ΜΑΝΙΑΔΑΚΗ:Στάση ζωής
«Ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής. Μια κοινωνία που θέλει να ευημερεί δεν μπορεί να μην προσφέρει και να μην συμβάλει στην καλυτέρευση των πιο ευάλωτων κοινωνικά ομάδων», τονίζει η Μαρία Βουράκη – Μανιαδάκη, εθελόντρια στον Σύλλογο Εθελοντικής Προσφοράς και Στήριξης “Ορίζοντα”.
«Πρέπει να είσαι εθελοντής, να βοηθάς τον κόσμο. Διότι όταν βοηθάς και δίνεις παίρνεις πολλά», σημειώνει, προσθέτοντας: «Είχα μάθει από μικρή την έννοια και τη σημασία της προσφοράς. Από το σπίτι μας, οι γονείς μας, μας έμαθαν την προσφορά στον συνάνθρωπο. Μεγαλώνοντας ήθελα να βοηθήσω το κοινωνικό σύνολο να γίνουν κάποια πράγματα καλύτερα. Ξεκίνησα από Ερυθρό Σταυρό, παρακολούθησα σεμινάρια στην κοινωνική υπηρεσία, μετά ξεκίνησα να κάνω και άλλα πράγματα. Ως εθελόντρια σήμερα στον “Ορίζοντα” και στο “Κύτταρο Χαλέπας”, πιστεύω ότι βάζω ένα λιθαράκι στο να γίνει η ζωή κάποιων ανθρώπων καλύτερη».
Η κα Μαρία Βουράκη – Μανιαδάκη θυμάται χαρακτηριστικά σε ένα ξενώνα του “Ορίζοντα” στην Αθήνα ένα κύριο από τη Σύρο που είχε καρκίνο «και είχε σκύψει και μας φιλούσε τα χέρια». Πίστευε ότι αν δεν είμαστε εμείς δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στη δύσκολη κατάσταση που βίωνε, συμπλήρωσε. «Οι Χανιώτες έχουν στο αίμα τους την αλληλεγγύη, την προσφορά. Μια κοινωνία δεν μπορεί να ευημερεί χωρίς να υπάρχει εθελοντισμός. Είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας για ένα καλύτερο αύριο, για τα παιδιά τα δικά μας, τα παιδιά πιο ολοκληρωμένη κοινωνία», κατέληξε.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΡΕΤΑΚΗΣ: Υποχρέωση όλων μας ο ανθρωπισμός
«Ο εθελοντισμός είναι η κινητήρια και ελπιδοφόρα προϋπόθεση για έναν καλύτερο κόσμο», τονίζει ο Δημήτρης Αρετάκης, ο οποίος ασχολείται εθελοντικά στον Πολιτιστικό και Φιλανθρωπικό Σύλλογο Περιβολίων “Γαρίπας”.
Όπως σημειώνει: «Ξεκίνησα να δραστηριοποιούμαι μέσω της μητέρας μου, που τα προηγούμενα χρόνια ασχολούνταν με τον Φιλανθρωπικό Σύλλογο “Γαρίπας” και μέσω αυτής άρχισα δειλά-δειλά να κάνω τα πρώτα μου βήματα».
Ο εθελοντισμός, προσθέτει ο κ. Αρετάκης «πέρα από την πρακτική του πλευρά, προάγει το ανθρώπινο πνεύμα, μέσω της αλληλεγγύης, της ομαδικότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Οι εθελοντές θέλουν να βελτιώσουν τον κόσμο που ζούμε. Και αυτή η ανιδιοτελής προσφορά είναι κάτι που εξυψώνει το σύνολο έναντι του ατόμου και είναι πέρα και πάνω από οποιαδήποτε φιλανθρωπία. Ο εθελοντισμός δεν είναι χόμπι, είναι τρόπος ζωής και εκφράζει την ανάγκη του ανθρώπου να προσφέρει. Και η ανθρωπιστική αλληλεγγύη, αποτελεί υποχρέωση όλων μας. Διότι, στις πιο δύσκολες συνθήκες η ανθρώπινη βούληση να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο κάνει τη διάφορα».
Ο κ. Αρετάκης, θυμάται ότι η δράση η οποία τον έχει στιγματίσει είναι η βοήθεια που προσέφερε ο Σύλλογος σε τρία αδέρφια τα οποία ζούσαν σε κακοποιητικό οικογενειακό περιβάλλον και σε απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης.
Καταλήγοντας στέλνει το μήνυμα ότι «η συμμετοχή στις εθελοντικές δράσεις είναι υπόθεση του καθενός και όλων μας. Όλοι μας μπορούμε να βρούμε το χρόνο και να προσφέρουμε, αρκεί να το θέλουμε».
ΕΛΕΝΗ ΚΩΤΣΑΚΗ «Όλα ξεκινούν από αγάπη»
«Ο εθελοντισμός ξεκινά από αγάπη που εμψυχώνει και σε γεμίζει ζωή, χαρά», λέει η Ελένη Κωτσάκη, εθελόντρια στον “Συνάνθρωπο”, τον “Ορίζοντα”, το “Κύτταρο” και το Κοινωνικό Παντοπωλείο.
Σε ερώτησή μας για τα συναισθήματα που νιώθει μέσα από εθελοντικές πράξεις, σημειώνει: «Οι ωραιότερες μου στιγμές και η χαρά που νιώθει ένας εθελοντής είναι όταν προσφέρει βοήθεια σε αυτούς που τη χρειάζονται. Είναι ένα συναίσθημα που και η ψυχή νιώθει ότι ανατάσσεται και υπάρχει μια πληρότητα την οποία δεν μπορώ να περιγράψω – είναι κάτι ασύλληπτο για εμένα. Όλες αυτές οι πανανθρώπινες αξίες που βγαίνουν μέσα από όλες αυτές τις δράσεις δυναμώνουν και τη ψυχή αλλά και το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ζεις, δρας και συμβάλλεις σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής που οδηγεί τον άνθρωπο στην αυτοπραγμάτωση».
Η ίδια είναι εκπαιδευτικός και, όπως σημειώνει, «σαν εκπαιδευτικός αυτό που θέλω να περάσω σε συνεργασία με τα σχολεία που υπηρετώ (Εσπερινό Πλατανιά και 2ο ΕΠΑΛ Χανίων), είναι, στα παιδιά, το ότι όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε πολλά πράγματα. Υπάρχει ένα πολύ ωραίο μάθημα τριών ωρών στην Α΄ Λυκείου, η Ζώνη Δημιουργικών Δραστηριοτήτων, και προσπαθούμε σε συνεργασία με τους διευθυντές των σχολείων, να βγαίνουν τα παιδιά έξω, να βλέπουνε την πραγματική εικόνα και να γίνονται πιο ενεργοί πολίτες».
Για την ομάδα “Συνάνθρωπος” σημειώνει: «Στον “Συνάνθρωπο” είμαι τα τελευταία τέσσερα χρόνια επειδή στο καταστατικό του έχει δράσεις πολυδιάστατες. Ο “Συνάνθρωπος” αγκαλιάζει ανθρώπους που έχουν μία ιδιαιτερότητα, ανθρώπους που έχουν πληγεί». «Ο “Συνάνθρωπος” είναι μια ομάδα με αρωγό την αγάπη, που στηρίζει ουσιαστικά ανθρώπους που έχουν ανάγκη, αθέατα και ταπεινά».
Μια ωραία ανάμνηση της ίδιας προέρχεται από το 2007.
«Ήμουν σε ένα καφενείο που έκαναν έρανο για ένα παιδάκι 4 χρόνων, τον Μάρκο, για να μπορέσει να κάνει ακτινοθεραπείες. Κάποιος από το οικογενειακό περιβάλλον του παιδιού αυτού είχε πάρει την πρωτοβουλία να μαζέψει κάποια χρήματα. Την άλλη μέρα στο σχολείο, όπου είχα τη Γ΄ Λυκείου, τους είπα ότι ένα μικρό παιδί δεν έχει πρόσβαση στη χαρά της ζωής. Πήγαμε στον διευθυντή τότε του 1ου ΕΠΑΛ και μας φτιάχνει ένα χαρτί όπου βγάλαμε τα παιδιά στους δρόμους για να κληρώσουμε διάφορα προϊόντα από μαγαζιά. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε. Επέστρεψαν τα παιδιά πολύ χαρούμενα. Είχαν μαζέψει περίπου 50 δώρα σε μισή ώρα. Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε για την κλήρωση και πάλι τα παιδιά χωρίστηκαν για να πουλήσουν κλήρους. Μια ομάδα παιδιών βρέθηκε στην Εφορεία, όπου ήταν τότε από τον “Ορίζοντα” η κα Αναστασίου η οποία ενημερώθηκε για το περιστατικό. Γυρνώντας στο σχολείο τα παιδιά, πήραμε τηλέφωνο και συνδέσαμε την οικογένεια με την κα Αναστασίου και τον “Ορίζοντα”. Μετά ήρθαν στο σχολείο μας εκπρόσωποι του “Ορίζοντα”. Τα παιδιά είχαν μαζέψει 1.200 ευρώ και κατέθεσε ο “Ορίζοντας” 10.800 ευρώ στο βιβλιάριο του παιδιού για να μπορούν να γίνουν οι ακτινοθεραπείες. Ε, αυτό ήταν ένα απίστευτο κίνητρο για την ομάδα των παιδιών. Υιοθέτησαν αυτό το παιδί το οποίο έγινε καλά κι ήταν ένας σταθμός για να αρχίσουν να γίνονται δράσεις και από το συγκεκριμένο σχολείο».
ΜΑΡΙΑ ΠΕΝΤΑΡΗ «Μαζί με τον άλλον»
Μηνύματα ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό στέλνει ένα ξεχωριστό “Στέκι” για νέους με λειτουργικό αυτισμό και νοητική υστέρηση, που λειτουργεί τα τελευταία χρόνια στα Χανιά. Πρόκειται για μια πρωτοβουλία γονέων παιδιών άνω των 18 ετών και εθελοντών που προτάσσουν μέσα από τις δράσεις που διοργανώνουν, τα ίσα δικαιώματα και την αυτοδιάθεση.
Μέλος της ομάδας του “Στεκιού”, η Μαρία Πεντάρη η οποία μας λέει: «Η ομάδα δημιουργήθηκε πριν 10 χρόνια από γονείς στα Χανιά με στόχο την συμπερίληψη. Συμπερίληψη σημαίνει περιλαμβάνω κάτι ΜΑΖΙ με τον άλλον. Η ειδική αντιμετώπιση, μπορεί μεν να στοχεύει στην εξατομικευμένη προσέγγιση στην αντιμετώπιση των ιδιαιτεροτήτων του ατόμου, αλλά αυτό ελοχεύει τον κίνδυνο της κατηγοριοποίησης και πολλές φόρες ξεκινά με την παραδοχή ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες δεν είναι ενσωματωμένα στην κοινωνία, παρόλο που απώτερος σκοπός είναι η ένταξη τους στο σύνολο. Από την άλλη, στην συμπερίληψη υπάρχει σεβασμός στη διαφορετικότητα, όλοι έχουν ίσα δικαιώματα στη συμμετοχή, δεν εστιάζουμε στα ατομικά προβλήματα, αλλά ξεκινάμε από την αρχή το άτομο να είναι ενσωματωμένο στο κοινωνικό περιβάλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα συμπερίληψης είναι η ομάδα χορού ΔΑΓΙΠΟΛΗ με το Γιώργο Χρηστάκη στην Αθηνά, οπού απαρτίζεται από άτομα με κινητικά θέματα και χωρίς. Μαζί συμμετέχουν στη χορογραφία, χωρίς να γίνεται η υποστήριξη αντιληπτή από το κοινό γιατί γίνεται στο πλαίσιο της χορογραφίας. Έτσι έκανε και η ομάδα-παρέα μας το “Στέκι μας” πρόσφατα σε μια θεατρική παράσταση στην πλατεία της Σπλαντζιας, οπού δεν κάναμε ένα θεατρικό έργο για τα μέλη της ομάδας μας, αλλά με τα μέλη της ομάδας μας, οπού συμμετείχαμε ισότιμα όλοι και είχαν ρόλους και οι εθελοντές. Για να οδηγηθούμε στη συμπερίληψη χρειάζεται πρώτα αποδοχή και σεβασμός στη διαφορετικότητα κι έτσι θα έρθει η σταδιακή αλλαγή της νοοτροπίας και η διαμόρφωση της κοινωνικής συνείδησης. Στόχος της ομάδας μας είναι να βοηθήσουμε προς αυτή την κατεύθυνση και γι αυτό οι δράσεις μας είναι σε εξωτερικούς χώρους, πάμε εκδρομές, σινεμά, μπόουλινγκ κατασκήνωση – όχι σε ειδική κατασκήνωση, αλλά στο οργανωμένο κάμπινγκ των Αγ. Αποστόλων… γιατί αν πάψει η κοινωνία να στέκεται αμήχανα, αυτό είναι το πρώτο σημαντικό βήμα».
Στην ερώτηση πώς το βιώνει η Μαρία όλο αυτό, η ίδια απαντά:
«Κι εγώ ως μέρος αυτής της κοινωνίας την πρώτη μέρα όταν ήρθα στην ομάδα πριν 7 χρόνια ένιωθα μεγάλη αμηχανία, αλλά πολύ γρήγορα έφυγε από τη στάση και τη συμπεριφορά των εξαιρετικών εθελοντών που έχουμε, αλλά και από τα παιδιά που η σχέση μαζί τους έχει μόνο αλήθεια κάτι που λείπει από τις ανθρώπινες σχέσεις. Χρησιμοποιούμε τους ορούς “άτομα με ειδικές ανάγκες” και “εθελοντές” για να μπορέσουμε να συνεννοηθούμε και για να γίνει αυτή η συνέντευξη… Αυτό από μόνο του δείχνει το μέγεθος του προβλήματος κι ότι έχουμε δρόμο μπροστά μας ως κοινωνία. Δεν νιώθω εθελόντρια απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Για μένα είναι οι φίλοι μου με ονοματεπώνυμο χωρίς ταμπέλες και το ζητούμενο για εμάς είναι πως πως τα άτομα αυτά θα ανεξαρτητοποιηθούν ισότιμα ως ενήλικες με σπίτι, εργασία, δυνατότητα να αναπτύξουν την προσωπικότητα τους, να κάνουν φίλιες και να εξελιχθούν (γι’ αυτό στις δράσεις μας δεν συμμετέχουν οι γονείς)».
Η Μαρία Πεντάρη σημειώνει επίσης ότι τα άτομα του “Στεκιού” «όπως όλοι μας, έχουν τα προτερήματα τους και τα ελαττώματα τους και απίστευτα ταλέντα. Κάποιοι από αυτούς έχουν πολλές πανελλήνιες διακρίσεις σε κανό και κολύμπι μέχρι και παγκόσμια μετάλλια όπως ο φίλος μου ο Κώστας. Οι γονείς τους διδάσκουν αγάπη, αξιοπρέπεια και πάνω από όλα θάρρος, γιατί θέλει θάρρος η αποδοχή και θέλει θάρρος “να ρίξεις το παιδί σου στα βαθιά”, δηλαδή σε μια κοινωνία απαίδευτη σε αυτά τα θέματα και να εμπιστευτείς το παιδί σου στην κάθε Μαρία.
Είμαι ευγνώμων που έχω τέτοιους φίλους που μου έχουν σταθεί σε δύσκολες στιγμές της ζωής μου και μου διδάσκουν αγάπη και είμαι ευγνώμων για την εμπιστοσύνη των γονιών τους».
