Εθελοντισμός

Δεν είναι τυχαίο ότι αυτή η εφημερίδα εδώ και χρόνια φιλοξενεί στις σελίδες της τις δραστηριότητες, τις απόψεις αλλά και συγκεκριμένα άρθρα ατόμων και ομάδων που έχουν κάνει τρόπο ζωής τους (modus vivendi) τον εθελοντισμό.
Ευτυχώς που σ’ αυτήν την τραγική κατάσταση που μας έχουν φέρει παλιοί και νέοι πολιτικοί αλλά και η δική μας απερισκεψία (για να μην πούμε ανοησία, αφού ξαναψηφίζουμε τους ίδιους!), υπάρχει αυτό το κίνημα -του εθελοντισμού- που εκφράζεται ποικιλοτρόπως.
Δεν είναι μόνον τα οργανωμένα συσσίτια στις γειτονιές, στις ενορίες ή αλλού από διάφορες ομάδες πολιτών ή φορείς. Δεν είναι μόνον τα δωρεάν μαθήματα ή οι πληρωμές χρεών από διάφορους ανώνυμους. Για μας, είναι περισσότερο ουσιαστική εκείνη η αθόρυβη, άγνωστη σε πολλούς, ανώνυμη βοήθεια που παρέχεται -υλική, υποστηρικτική ή ηθική- σε ΑμΕΑ από πολλούς αφανείς εθελοντές, έστω και για λίγες ώρες την εβδομάδα…
Δεν μπορούν όλοι να γίνουν εθελοντές. Είτε διότι «δεν είναι του χαρακτήρα» τους, είτε διότι πιστεύουν πως η αλληλεγγύη είναι υποχρέωση του κράτους!
Ομως, μπορούμε να βρεθούμε πιο κοντά στο πνεύμα του εθελοντισμού μόνον αν σκεφτούμε πως, όντας άνθρωποι κι εμείς, έχουμε τις ίδιες πιθανότητες να βρεθούμε σε παρόμοιες καταστάσεις αδυναμίας, κάποια στιγμή. Πόσο μάλλον που η ζωή, ιδιαίτερα τα τελευταία έξι χρόνια, έχει γίνει πολύ απρόβλεπτη, με τα τραγικά συμβάντα που συμβαίνουν γύρω μας. Και δεν εννούμε μόνον την οικονομία…
Δυστυχώς, από ένα «ανάπηρο κράτος» κι από μια στυγνή, μονοσήμαντη πολιτική, ας μην περιμένουμε πολλά πράγματα. Όσοι δε πιστεύουν πως η αλληλεγγύη είναι «κρατική υπόθεση» και δεν τους αφορά, πλανώνται πλάνην οικτράν. Δέστε μόνον τι γίνεται με τους πρόσφυγες στην ήδη διχασμένη Ε.Ε.