Η λέξη εθελοντισμός προέρχεται από το ρήμα «εθέλω» που σημαίνει θέλω πολύ. Ο εθελοντισμός είναι στάση ζωής. Είναι η ενσυνείδητη και ανιδιοτελής προσφορά στους συνανθρώπους μας και έχει ως κινητήρια δύναμη την αγάπη που πηγάζει από την ανθρώπινη ψυχή. Είναι η προσφορά υπηρεσιών χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς προσδοκία υλικής αμοιβής ή προσωπικής προβολής. Ο εθελοντής λειτουργεί πάντα με ελεύθερη βούληση. Εθελοντισμός είναι η σοφή διαχείριση του περισσεύματος της ψυχής. Εθελοντισμός δεν είναι μόνο κοινωνική προσφορά σε ώρα κρίσης, δεν είναι απλά φιλανθρωπία. Είναι ένας δυναμικός τρόπος κοινωνικής συμμετοχής του ανθρώπου με στόχο την εξέλιξη της κοινωνίας, σύμφωνα με τις αρχές της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Ο εθελοντισμός είναι ο δείκτης του πολιτισμού μιας κοινωνίας. Αφορά πράξεις και όχι λόγια. Όταν μιλάμε για τον εθελοντή, μιλάμε για τον πρακτικό άνθρωπο. Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε τον εθελοντή ως μια «ζωντανή δύναμη της φύσης», διότι είναι στην ιδιοσυγκρασία του ανθρώπου η γενναιοδωρία και η ενασχόλησή του με τη φύση και την κοινωνία.
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΙΝΩ ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ • ΓΙΑΤΙ… θέλω έναν νέο και καλύτερο κόσμο και έναν νέο και καλύτερο άνθρωπο! • ΓΙΑΤΙ… θέλω να αποκτήσω καινούργιες εμπειρίες και γνώσεις! • ΓΙΑΤΙ… θέλω να μοιραστώ τη ζωή μου δημιουργικά! • ΓΙΑΤΙ… ΘΕΛΩ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ! • ΓΙΑΤΙ… ΕΙΜΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ! Όπως έλεγε και ο Σ. Εξιπερύ στον Μικρό Πρίγκηπα: «όσο περισσότερο δίνουμε τόσο περισσότερο έχουμε, όσο περισσότερο αγαπάμε τόσο περισσότερο μας αγαπούν. Αυτό είναι έτσι!». Αυτό θα μπορούσε να είναι το ρητό των εθελοντών… Ποιος ονομαζεται εθελοντης; Εθελοντής είναι ο άνθρωπος εκείνος που προσφέρει ανιδιοτελώς τον ελεύθερο χρόνο του ή τη γνώση του για χρήσιμες δράσεις προς όφελος άλλων, χωρίς να περιμένει αντάλλαγμα. Προσφέρει συνειδητά, με στόχο και με πειθαρχία. Ο εθελοντής έχει την ικανότητα συνέχειας. Προσφέρει δηλαδή σταθερά και ανεξάρτητα από την ψυχολογική του κατάσταση και όχι μόνο όταν είναι ευδιάθετος ή έχει όρεξη. Άλλο είναι να προσφέρεις αυτό που έχεις και άλλο να προσφέρεις αυτό που είσαι. Το πρώτο κάποια στιγμή τελειώνει, το δεύτερο είναι πηγή ανεξάντλητη που μπορεί να γεννά κάθε φορά ό,τι χρειάζεται για να το προσφέρεις. Είναι το να προσφέρεις τον ίδιο σου τον εαυτό σε αυτό που πιστεύεις. ΠΩς νιΩθει ο εθελοντΗς; Ο κόσμος μοιάζει να μεγαλώνει κι ο ήλιος γίνεται πιο λαμπρός μόλις κανείς πάρει την απόφαση. Δεν μετανιώνει. Κι αν τον ξαναρωτούσαν, την ίδια απόφαση θα έπαιρνε. Γιατί αυτή του η πρωτοβουλία συνεπάγεται μια στάση ζωής. Αισθάνεται την ευθύνη σε ό, τι κάνει. Είναι αυτό που έλεγε ο Ν. Καζαντζάκης «να αγαπάς την ευθύνη, να λες: «Εγώ μονάχα εγώ φταίω αν δεν σωθεί ο κόσμος!».Έτσι ακριβώς σκέφτεται και δρα ο εθελοντής. Βάζει πρώτα το «εμείς» και έπειτα το «εγώ».
ΠΟΙΑ ΠΡΟΣΟΝΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ Ο ΕΘΕΛΟΝΤΗΣ;
Ο εθελοντής συνδυάζει το μεράκι του ερασιτέχνη, τη συνέπεια του επαγγελματία, την πειθαρχία του στρατιώτη και την ανιδιοτέλεια του πνευματικού ανθρώπου. Ο εθελοντής δεν προσφέρει από το περίσσευμα ούτε από το υστέρημά του. Γνωρίζει ότι τίποτε δεν είναι δικό του και όταν χρειάζεται κάτι, κάνει τα πάντα για να το βρει και να το προσφέρει είτε το έχει είτε δεν το έχει. Αυτό είναι και η έννοια της γενναιοδωρίας (το γενναίο-δώρο, να προσφέρω αυτό που δεν έχω, αλλά να το βρίσκω, επειδή υπάρχει ανάγκη). Ως συμπέρασμα από όλα αυτά: ο εθελοντής είναι το ενεργοποιημένο άτομο, που μπορεί και θέλει να προσφέρει. Αυτό που οδηγεί και κατευθύνει τον εθελοντή δεν είναι η επιθυμία του, ούτε κάποιο χόμπι αλλά το καθήκον. Οι μεγάλοι φιλόσοφοι της εποχής μας και οι ερευνητές της ιστορίας μιλάνε για ένα νέο παγκόσμιο μεσαίωνα στον οποίο μπαίνει η ανθρωπότητα, για μία δύσκολη εποχή, μαύρη. Η κοινωνική αδικία, η φτώχια, ο ηθικός και πνευματικός ξεπεσμός, οι πανδημίες, οι πόλεμοι έχουν γίνει η καθημερινότητα μας. Ο ρόλος του εθελοντή είναι πιο επιτακτικός από ποτέ. Οι άνθρωποι και η φύση υποφέρουν. Αυτό που χρειάζεται είναι να ακολουθήσουμε την καρδιά μας και τη φωνή της φύσης, για να μπορέσουμε να συντονιστούμε και να εργαστούμε σωστά, για ένα Νέο και Καλύτερο Κόσμο. Τελικά ο εθελοντισμός είναι μια ανάγκη της εποχής μας.
Οι Γιατροί του Κόσμου είναι μία Μη Κυβερνητική, ανεξάρτητη, ανθρωπιστική διεθνής οργάνωση που στόχος της είναι να απαλύνει τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία. Το παράρτημα Χανίων των γιατρών του κόσμου ζητά εθελοντές από όλη τη Κρήτη για να δημιουργήσει ένα νέο τμήμα δημοσίων σχέσεων και επικοινωνίας .Σκοπός του συγκεκριμένου τμήματος θα είναι: 1) η οργάνωση εκδηλώσεων με στόχο τη συγκέντρωση φαρμάκων, τροφίμων, και χρημάτων για τις ανάγκες του ιατρείου και 2) να υποστήριξη δημιουργικά το έργο των γιατρών του κόσμου και να βοηθήσει να φθάσει το μήνυμά τους σε όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους. Για περισσότερες πληροφορίες στο τηλ.: 6972450867 (what’s up) Τσιγκάκη Δέσποινα.
Σκέψεις… από μια εθελόντρια
Το καλοκαίρι συνεχίζεται και τον Αύγουστο, σε όλη του τη δόξα. Με τις ζέστες του, τις γαλήνιες θάλασσές του και με τον κόσμο του. Τα Χανιά, βουλιάζουν από ανθρώπους. Δικοί και ξένοι συνωθούνται στο λιμάνι και στους δρόμους της παλιάς πόλης. Στις θάλασσες μα και στην ύπαιθρο αναζητώντας ο καθείς να πραγματοποιήσει τις δικές του προσδοκίες. Στους δρόμους το αδιαχώρητο όπου διαδραματίζονται σκηνές απείρου περιπατητικού και οδηγικού κάλλους. Μέσα σ’ όλα αυτά και οι καθιερωμένες κάθε καλοκαίρι πολιτιστικές εκδηλώσεις. Λες και ο πολιτισμός είναι κάτι που μόνο το καλοκαίρι μας χρειάζεται. Τον χειμώνα δεν τον έχουμε ανάγκη. Ωστόσο μια και έχουν γίνει πολύ ακριβή υπόθεση τα ταξίδια, ώστε να μπορούμε να παρακολουθούμε παραστάσεις στην πρωτεύουσα, αρκούμαστε στις εκδηλώσεις που γίνονται στην πόλη μας. Και μια, και δυο, καμιά φορά και τρεις, τη βραδιά. Τόσες εκδηλώσεις που να τις συνοριστείς, δεν τις προλαβαίνεις. Άστε και τα λεφτά που θέλουν όλες αυτές. Ας αφήσω όμως τη γκρίνια. Το καλοκαίρι είναι πανέμορφο παρά τις αφόρητες, μερικές φορές, ζέστες του. Και μας βοηθάει να ξαναβρούμε λίγη από την καλή διάθεση που με πολλή επιμέλεια φροντίζουν οι κυβερνώντες με τους φόρους και τις ανακοινώσεις τους να μας χαλούν. Αυτές τις μέρες λοιπόν είδα μια θεατρική παράσταση αρχαίου δράματος, που με συγκλόνισε. Το έργο ήταν οι Τρωάδες και η υπόθεσή του μιλούσε για ένα θέμα τόσο σημερινό που οι ομοιότητες σε τρόμαζαν.
Οι γυναίκες της Τροίας μαζεμένες σ’ ένα μπουντρούμι μετά τη νίκη των Ελλήνων και τη σφαγή των ανδρών τους -συζύγων, πατεράδων και γιων- κακοποιημένες και οι ίδιες σωματικά και ψυχικά, περιμένουν τις αποφάσεις των νικητών. Γιατί είναι πια λάφυρα του πολέμου, περιουσιακό στοιχείο και ιδιοκτησία των νικητών και περιμένουν τη μοιρασιά για να δουν σε ποιανού το τσιφλίκι ανήκουν από τώρα και στο εξής. Άκουγα τον λόγο του ποιητή τον γραμμένο τώρα και 2.500 χρόνια και αναλογιζόμουν ότι αν άλλαζα τα ονόματα και αντί Έλληνες και Τρώες έβαζα κάποια αντίστοιχα σημερινά δεν θα καταλάβαινες ότι το κείμενο είναι γραμμένο τόσα παλιά. Τόσο όμοιες καταστάσεις! Η φύση λοιπόν του ανθρώπου είναι αυτή. Η βία και ο πόλεμος είναι μέσα στον χαρακτήρα του και δεν αλλάζει; Θέλω ωστόσο να επισημάνω ένα δυο πράγματα που μου έκαναν μεγάλη εντύπωση και κυριολεκτικά με σημάδεψαν. Στην αρχή του έργου δυό Ολύμπιοι θεοί, που υπεράσπιζαν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου διαφορετικές παρατάξεις, ο Ποσειδώνας και η Αθηνά, συζητούν για το αποτέλεσμα της σύρραξης. Ο διάλογός τους φαίνεται να επιβεβαιώνει το γεγονός ότι οι πόλεμοι όποιοι κι αν είναι και ανεξάρτητα από τις συνέπειές τους έχουν τη ρίζα τους σε πολιτικά συμφέροντα και παιχνίδια εξουσίας. Ίδια τακτική ανά τους αιώνες. Όσο και να βρίσκουν οι μεγάλοι δικαιολογίες πως ό,τι πράττουν το κάνουν για το δίκιο και την ηθική, η αλήθεια είναι μία. Οι πόλεμοι γίνονται γιατί έτσι συμφέρει τους εκάστοτε ισχυρούς της γης. Το άλλο συγκλονιστικό σημείο είναι να βλέπεις πόσο εξαρτημένοι είμαστε οι άνθρωποι από τα γεγονότα και τις συγκυρίες. Η μέχρι χθες πρώτη κυρία της Τροίας, η τιμημένη βασίλισσά της, η Εκάβη, τώρα κείτεται μαζί με τις δούλες της στο ίδιο μπουντρούμι και περιμένει να δει σε ποιανού από τους νικητές το σπίτι θα καταλήξει, δούλα. Η πριγκιποπούλα Κασσάνδρα, αφιερωμένη παρθένα στον Απόλλωνα, θα στολίσει το κρεβάτι του Αγαμέμνονα, μια και οι προσωπικές επιλογές της δεν έχουν καμιά σημασία για τον νικητή στρατηγό. Η Ανδρομάχη που μέχρι χθες όλοι την καλοτύχιζαν για τον άνδρα που πήρε, τον Έκτορα, το καμάρι και διάδοχο της Τροίας, αυτή που τη δόξαζαν σαν μελλοντική βασίλισσα, βρίσκεται στην πικρή θέση -που δεν την εύχεται κανείς ούτε και στον χειρότερό του εχθρό- να παραδώσει τον μονάκριβό της γιο στους νικητές για να τον θανατώσουν, χωρίς να τον υπερασπιστεί καν, με αντάλλαγμα την αξιοπρεπή ταφή του. Λοιπόν.
Σε τίποτα δεν βελτιώνεται ο άνθρωπος ανά τους αιώνες; Η εξέλιξή του αφορά μόνο τα σωματικά χαρακτηριστικά; μεγαλώνει δηλ. ο εγκέφαλός του, ψηλώνει το σώμα του και καθόλου τα ψυχικά; Δεν υπάρχει ένας τρόπος να μεγαλώσει η καρδιά του και να ψηλώσουν τα αισθήματά του; Αντίστοιχα στις μέρες μας συμβαίνουν τόσο άσχημα πράγματα σ’ όλον τον κόσμο. Πράγματα που θα μπορούσαν να αποτραπούν πολύ εύκολα αν οι μεγάλοι και ισχυροί έδιναν κάποια σημασία. Κι αν είχαν τη θέληση. Γιατί έχουν την μπόρεση και τα μέσα για να το πετύχουν. Αντιλαμβάνεσαι όμως ότι τους ενδιαφέρει και τους αφορά μόνο ό,τι έχει να κάνει με την αύξηση της ισχύος και της εξουσίας τους. Και καμιά σημασία δεν δίνουν σ’ αυτό που θάπρεπε να λογίζεται σημαντικότερο και σπουδαιότερο. Καμιά σημασία δεν δίδουν στον ίδιο τον άνθρωπο που θάπρεπε να είναι η ουσία, η αρχή και η κατάληξη όλων των πραγμάτων. Έφυγα από την παράσταση προβληματισμένη. Ποια είναι λοιπόν η ελπίδα που αφήνει η ιστορία αυτή; Υπάρχει εν τέλει ελπίδα ότι οι χαμένοι θα δικαιωθούν κάποτε; Ο συγγραφέας δεν αφήνει περιθώριο γι’ αυτήν. Και εγώ αναλογίζομαι. Έτσι λοιπόν είναι τα πράγματα; Οι δυνατοί θα κάνουν πάντα ότι θέλουν και οι αδύναμοι θα υφίστανται τις ορέξεις τους ανίκανοι να αντισταθούν; Το μόνο που με παρηγορεί, αν και αυτό μου φαίνεται χαιρέκακο, είναι πως σύμφωνα με τους νόμους της φύσης τίποτα δεν μένει για πολύ στην κορυφή. Και οι σημερινοί ισχυροί ίσως αύριο να είναι αδύναμοι. Και κάποιοι άλλοι θα πάρουν τη θέση τους. Και θα υποστούν κι αυτοί όσα μέχρι τώρα επέβαλλαν στους ανίσχυρους αντιπάλους τους. Και μετά μια άλλη σκέψη έρχεται σαν επιφοίτηση. Υπάρχει κάτι που μπορεί να δώσει ελπίδα. Κι αυτό είναι πάλι ο άνθρωπος. Ο άνθρωπος με αρχές, με ιδανικά, με πίστη στην καλή μας φύση. Αυτός που θ’ απλώσει το χέρι για να βοηθήσει τον συνάνθρωπο και όχι να τον βουλιάξει βαθύτερα. Αυτός που μπορεί να μας σώσει από τον κακό εαυτό μας. Αυτός που έκανε πάντα μέχρι σήμερα τη διαφορά. Και που μπορεί να εξακολουθήσει να την κάνει. Μπεμπ. Α.
