» Και η νεολαία του χθες και του σήμερα
Προ ολίγων μηνών, ξέχασαν ή καν δεν γνώριζαν, σε παρέλαση εθνικής εορτής, οι παραστάτες μαθητές, που τιμητικά συνόδευαν την ελληνική σημαία ότι δεν είναι ένα απλό πανί.
Ξέχασαν ότι είναι ένα σύμβολο της ίδιας της ύπαρξης ενός κράτους με κοινή γλώσσα, ήθη, έθιμα, θρησκεία.
Ξέχασαν ότι για το δικαίωμα να κυματίζει και γι’ αυτά που συμβολίζει έπεσαν υπέρ πατρίδος εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστών.
Ξέχασαν ότι εκφράζει όλους τους αιματηρούς αγώνες και τις θυσίεςγια την ύπαρξη του Ελληνικού γένους.
Ξέχασαν ακόμα ότι οι εθνικές εορτές και οι παρελάσεις είναι φόρος τιμής στους αγώνες και υπενθύμιση χρέους των επόμενων γενεών.
Όλα αυτά τα ξέχασαν οι μαθητές της τιμητικής φρουράς της σημαίας μας και διακωμώδησαν σημαία, εθνική εορτή και τους εαυτούς τους χορεύοντας προ των επισήμων χιπ-χοπ.
“Παιδιά” είπαν μερικοί. Για να δούμε όμως και παιδιά-μαθητές άλλων εποχών.
—————————
Κι ας αρχίσουμε με τη συνέντευξη στο Μέγαρο της Επισκοπής του Σεβασμιώτατου κ.κ. Ειρηναίου Γαλανάκη από τους μαθητές της Περιβαλλοντικής Ομάδας του Α΄ Λυκείου υπό το Γ. Καρκάνη.
Διηγείται ο Μακαριστός Ειρηναίος:
“Το απόγευμα της 28ης Οκτωβρίου του 1940 εγώ ήμουν καθηγητής τότε σε ένα ιδιωτικό σχολείο στο Κουμ Καπί. Από την προηγούμενη ημέρα κάτι συνέβη στα σύνορα. Την άλλη μέρα στις 28 ετοιμαζόμασταν να μπούμε μέσα στην τάξη.
Όχι δεν θα κάνουμε σχολείο διότι εκηρύχθη πόλεμος, είπε ο Γυμνασιάρχης.
Όλα τα σχολεία πριν διαλυθούν να κάνουν μια παρέλαση στα Χανιά, να πάνε στην Αγορά, να περάσουν από το Πεδίον του Άρεως, να περάσουν από το σπίτι του Δεσπότη να τα ευλογήσει και να περάσουν και από τη Νομαρχία.
Μετά τα σχολεία διαλύθηκαν.
Στις 4 με 5 το απόγευμα, δεν ξέρω γιατί, πήγαινα στην Αγορά. Βλέπω λοιπόν στο προαύλιο του Γυμνασίου απ’ έξω, εκεί που είναι το μνημείο των πεσόντων μαθητών, κάτι παιδιά, μεγάλα παιδιά, μπήκα μέσα.
Δεν το ξέρετε ότι έκλεισαν τα σχολεία;
Το ξέρουμε κύριε, μου είπαν, αλλά εμείς δίνουμε όρκο στο μνημείο των παλαιών αυτών εθελοντών Ιερολοχιτών, έτσι τους έλεγαν, να κάνουμε κι εμείς τον ΙΕΡΟ ΤΟΥΣ ΑΓΩΝΑ.
Αυτό μου έμεινε αξέχαστο. Μόνοι τους οι μαθητές χωρίς να τους πει κανείς τίποτα, μέσα στο γενικό ενθουσιασμό τον καιρό εκείνο, διότι τα σχολεία λειτουργούσαν και δεν ήταν μόνο το μάθημα, ήταν και ο πατριωτισμός, ήταν όλα αυτά τα πράγματα.”
Στο σημείο αυτό τα γεροντικά μάτια του σεβάσμιου Δεσπότη δάκρυσαν και βλέποντας τον δάκρυσαν και οι μαθητές.
———————
Συγκλονιστική είναι η μαρτυρία του Μ. Τσίβη σχετικά με το γεγονός που διαδραματίσθηκε στις 24/3 του 1944 στον αύλειο χώρο του Α΄Λυκείου.
“Η νεολαία των Χανίων ζήτησε από τους Γερμανούς κατακτητές που είχαν επιτάξει του ιστορικού σχολείου να τους επιτραπεί να καταθέσουν στέφανο στο μνημείο του σχολείου ενόψει της Εθνικής επετείου.
Οι Γερμανοί δίνουν τη σχετική άδεια και ο πρόεδρος των φοιτητών Π. Μιχελιουδάκης εκφωνεί τον εξής λόγο:
“Μες στην καρδιά της φοιτητικής νεολαίας όλων των γενεών των Ελλήνων θα μείνουν αιώνια και ανεξίτηλα γραμμένα τα ονόματα σας νεκροί συνάδελφοι.
Με ευγνωμοσύνη πάντα θα θυμόμαστε τη θυσία σας νεαροί βλαστοί των κρητικών εκπαιδευτηρίων που πρόωρα ο θάνατος στις επάλξεις του καθήκοντος σας έκοψε από τη μάνα επιστήμη.
Πιστοί στο μεγάλο σας παράδειγμα και στην παράδοση που μας αφήσατε καταθέτουμε το δάφνινο τούτο στεφάνι σαν ελάχιστο δείγμα της απέραντης ευγνωμοσύνης που σας οφείλουμε μα και σαν υπόσχεση πως θα σας μιμηθούμε για τη λευτεριά και την τιμή της πατρίδας.”
Τα μάτια γέμισαν δάκρυα, όλοι γονάτισαν για να ψάλουν τον Εθνικό ύμνο και τον Ύμνο της Κρήτης ενώ οι Γερμανοί στρατιώτες και αξιωματικοί σαστισμένοι και αμήχανοι στέκονταν σε στάση προσοχής.
Με την ίδια τάξη η φάλαγγα αποχώρησε.
Και σαν επίλογο να πούμε πόσο δίκιο είχε ο Γυμνασιάρχης Εμμ. Γενεράλις και πόσο διορατικός ήταν όταν δικαιολόγησε την πρόταση του να στηθεί μνημείο των εθελοντών μαθητών στο προαύλιο του σχολείου που δίδαξε το “θνήσκειν υπέρ πατρίδος”, με την τελευταία πρόταση του λόγου του:
“…ίνα ακοίμητον της μιμήσεως την φλόγα τηρώμεν και εις έργα μείζονα την νεότητα παροξύνωμεν.”
