ΟΛΟΙ θέλουν να τις οικειοποιούνται. Για τους δικούς τους λόγους ο καθένας. Ολοι, εδώ στην Ελλάδα, θέλουν μέσω αυτών να “διατυπώσουν” μια διαμαρτυρία ή και τις κομματικές τους πεποιθήσεις.
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ, όλοι θέλουν να τις “καπελώνουν”: η άρχουσα τάξη για να διαιωνίζει την εξουσία της, η αντιπολίτευση για την προβολή των ποικίλων αντίθετων απόψεών της.
ΦΥΣΙΚΑ, η Ιστορία όπως διδάσκεται στα σχολεία και οι παρελάσεις όπως γίνονται στις εθνικές επετείους, είναι τα πιο αμφισβητούμενα πράγματα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
ΑΛΛΑ, οι παρελάσεις όσο γίνονται, κατά την άποψή μας, οφείλουν να ενώνουν έναν λαό. Να του διδάσκουν την ομόνοια, διότι, αυτό που εξυμνείται με αυτές, είναι η ανδρεία όλων των αγωνιστών του έθνους στον πόλεμο του Σαράντα: τότε που αριστεροί, δεξιοί και λοιποί ενώνονται μπροστά στον κοινό εχθρό.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ, από το 2011 κι έπειτα (μετά, δηλαδή, τα απαράδεκτα και θλιβερά επεισόδια σε βάρος του θεσμού του ΠτΔ), οι παρελάσεις πήραν άλλη (ν)τροπή: κατάντησαν, τουλάχιστον σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη (κι άλλες μεγάλες πόλεις) “κλειστές” (prive) εκδηλώσεις, με… συμμετέχοντες τους επίσημους στην εξέδρα και αυτούς που παρελαύνουν.
ΓΙΑ να… επιτύχει δε αυτό το παράδοξο, χωρίς μάλιστα ανεπιθύμητα έκτροπα, οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων αποφάσισαν να αποκλείσουν τον κύριο “θεατή” των παρελάσεων: τον λαό! Με ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις, με επιφυλακή, με φράκτες, με κάγκελα στους δρόμους και άλλα παράλογα. Ο λαός στις παρελάσεις θεωρείται… εχθρικός!
ΑΛΛΑ, για την εξύψωση του φρονήματος αυτού του λαού δεν υποτίθεται πως γίνονται οι παρελάσεις; Ποιον φοβούνται;
ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ διάσταση ανάμεσα στην εξουσία και τον λαό για ένα παροδικό θέμα όπως είναι οι παρελάσεις, πρώτη φορά και αποκλειστικά στη χώρα μας βλέπουμε…
