Με τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα, τον Χριστοδούλου και τ’ άλλα παιδιά του Κώστα Πολίτη. Τους παίκτες της Εθνικής μας ομάδας στο μπάσκετ, πριν από 30 χρόνια, Ιούνιο μήνα… Να μπουν στην οκτάδα των καλύτερων ομάδων της Ευρώπης, ο στόχος τους. Τον ξεπέρασαν κατά εφτά θέσεις κι ανέβηκαν στο πιο ψηλό σκαλί του βάθρου, σ’ αυτό των πρωταθλητών. Μπροστά σ’ ένα κοινό που παραληρούσε και σε μια χώρα που παραμιλούσε. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Εθνική Ελλάδος, γεια σου!
Με τον Ζαγοράκη, τον Δέλλα, τον Νικοπολίδη, τον Χαριστέα και τ’ άλλα παιδιά του Ότο Ρεχάγκελ… Τους παιχταράδες της Εθνικής Ελλάδος στο ποδόσφαιρο, πριν από 13 χρόνια, Ιούνιο και Ιούλιο… Να κάνουν έστω μία νίκη, για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, στην τελική φάση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος ο στόχος τους. Απιαστο όνειρο ακόμα και η πρόκριση σ’ αυτήν. Κι όμως! Αυτοί ήταν εκείνοι που σήκωσαν το “τιμημένο” στον ουρανό της Λισσαβόνας κι έβγαλαν τους όπου γης Ελληνες στους δρόμους και στις πλατείες να πανηγυρίζουν. Εθνική Ελλάδος, γεια σου!
Με τη Μάλτση, την Σπανού, την Καλτσίδου, την Χριστινάκη και τ’ άλλα παιδιά του Κώστα Κεραμιδά. Τις ωραίες ως Ελληνίδες κοριτσάρες της γυναικείας Εθνικής μας ομάδας στο μπάσκετ, που έγραψαν τον φετινό Ιούνη στην Πράγα, μια ακόμα λαμπρή σελίδα, κι ας μην κατέκτησαν μετάλλιο. Τι καλά να τα κατάφερναν να έμπαιναν στην εξάδα των καλύτερων ομάδων της Ευρώπης και να προκρίνονταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, σκέφτονταν πριν αρχίσει το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Τελικά βρέθηκαν στην τέταρτη θέση, κι αυτό μόνο λίγο δεν είναι. Εθνική Ελλάδος, γεια σου!
«[…] Κι είτε με τις αρχαιότητες/ είτε με ορθοδοξία/ των Ελλήνων οι κοινότητες/ φτιάχνουν άλλο γαλαξία./ Να κι ο Μπάμπης που ‘χει πιει/ κι η Λυδία ντρέπεται/ που όλο εκείνη βλέπετε βρε/ κι ο Αχιλλέας και η Ζωή/ μπρος στην Πολαρόιντ κοιτούν γελαστοί./ Τότε η Έλενα η χορεύτρια/ σκύβει στη μεριά του Τάσου/ και με μάτια κλειστά τραγουδούν αγκαλιά/ Εθνική Ελλάδος γεια σου!» Διονύσης Σαββόπουλος, εν έτει 1983. Σε ρόλο προφήτη… εν πλάτει!
Για τον Έλληνα ο λόγος
«Μπροστά στο Δικαστήριο της αδέκαστης Ιστορίας, ο Έλληνας αποδείχτηκε ανέκαθεν κατώτερος από τις περιστάσεις, παρότι από άποψη διανοητική κατείχε πάντοτε τα πρωτεία. Ο Ελληνας είναι ευφυέστατος αλλά και οιηματίας, δραστήριος αλλά και αμέθοδος, φιλότιμος αλλά και γεμάτος από προλήψεις, θερμόαιμος, ανυπόμονος αλλά και πολεμιστής. Εχτισε τον Παρθενώνα και αφού μέθυσε από την αίγλη του, τον άφησε αργότερα να γίνει στόχος των ερίδων. Ανέδειξε το Σωκράτη για να τον δηλητηριάσει. Θαύμασε το Θεμιστοκλή για να τον εξορίσει. Υπηρέτησε τον Αριστοτέλη για να τον κυνηγήσει. Γέννησε το Βενιζέλο για να (σ.σ.: αποπειραθεί) να τον δολοφονήσει. Έκτισε το Βυζάντιο για να το εκτουρκίσει. Εφερε το ’21 για να το διακυβεύσει. Δημιούργησε το 1909 για να το λησμονήσει. Τριπλασίασε την Ελλάδα και παραλίγο να την κηδεύσει. Τη μια στιγμή κόβεται για την αλήθεια και την άλλη μισεί εκείνον που αρνείται να υπηρετήσει το ψεύδος. Παράδοξο πλάσμα, ατίθασο, περίεργο, ημίκαλο, ημίκακο, με αβέβαιες διαθέσεις, εγωπαθές και σοφόμωρο, ο Έλληνας. Οικτίρατέ τον, θαυμάστε τον, αν θέλετε. Ταξινομείστε τον, αν μπορείτε!!! N. Kelly, Αμερικανός δικαστής(;)
Χρόνια τώρα κυκλοφορεί στον Τύπο (τα τελευταία και μάλιστα ευρύτατα, στον ηλεκτρονικό) το παραπάνω κείμενο σε διάφορες παραλλαγές. Δημοσιεύθηκε (λένε) για πρώτη φορά σε μια εφημερίδα της Ουάσινγκτον το 1938 ως ο καταλληλότερος χαρακτηρισμός ενός λαού, σ’ έναν μεγάλο διαγωνισμό που έγινε και στον οποίο πήραν μέρος ένα εκατομμύριο άτομα…
