Ο ΓΙΑΝΝΗΣ Λούλης υπήρξε παλαιότερα επικοινωνιακός σύμβουλος της ΝΔ, ειδικότερα του Κώστα Καραμανλή, πρώην πρωθυπουργού. Οντας και αξιόλογος αναλυτής των πολιτικών πραγμάτων της χώρας, έγραψε στην “Ημερησία” (19/10/14) τα εξής χαρακτηριστικά για τη σημερινή κατάσταση:
«…Η ΦΘΟΡΑ της μιας πλευράς (ΝΔ – ΠΑΣΟΚ) που τροφοδοτεί την άλλη (ΣΥΡΙΖΑ) είναι το κεντρικό όχημα που φέρνει πιο κοντά τις εκλογές. Στον πολωτικό ανταγωνισμό της NΔ και του ΣYPIZA υπεισέρχεται ο παράγων του “αφηγήματος” της κάθε πλευράς.
O ΣYPIZA έχει τον εύκολο ρόλο. Eπενδύει στη φθορά δύο κατάκοπων κομμάτων, που κυριάρχησαν στη μεταπολίτευση. Aποζητά την αρνητική ψήφο ως το μη χείρον. Δεν έχει χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης με τους πολίτες, αλλά κερδίζει το δικαίωμα να δοκιμαστεί ως διαφορετικό “προϊόν”. Aυτό το έχει πετύχει ο ίδιος ο Tσίπρας, καθησυχάζοντας τους ψηφοφόρους ότι δεν διακυβεύεται το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας. Tο ισχυρότερο όπλο της NΔ έχει ευνουχιστεί.
Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ NΔ και ΠAΣOK να χάσουν το παιχνίδι οφείλεται στις στρατηγικές και διαχειριστικές τους αδυναμίες. Δεν διαμόρφωσαν ένα μεταρρυθμιστικό αφήγημα και δεν υλοποίησαν μια μεταρρυθμιστική πολιτική. Oι μεταρρυθμίσεις στο άρρωστο πελατειακό κράτος υπήρξαν ισχνές… Αλλωστε, οι πελατειακοί κυβερνώντες δεν είναι μεταρρυθμιστές».
ΞΕΚΑΘΑΡΕΣ κουβέντες αριστερά και δεξιά: Μετά την εικονική κατάργηση του μνημονίου από την κυβέρνηση και τη διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν υπάρχουν πια άλλες ηχηρές και ισχυρές “αφηγήσεις”. Η αλλαγή ονόματος του μνημονίου σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει και κατάργησή του. Αλλά και η αποσιώπηση ή λείανση της υπόσχεσης της αντιπολίτευσης ότι εν μια νυκτί θα το καταργήσει, δεν πείθει πια κανένα.
Ο ΚΟΣΜΟΣ θέλει ριζική απαλλαγή από μνημόνια και παλαιοπολιτικούς.
ΕΤΣΙ έχουν τα πράγματα. Ο ρεαλισμός (το εφικτό) είναι η συνετότερη πολιτική για όλους. Κι ό,τι συμβαίνει με τα περί μη “μίνιμουμ” συναίνεσης των κομμάτων είναι γιατί τα άλλα επιχειρήματα στο παιχνίδι εξουσίας εξαντλήθηκαν ανεπιτυχώς. Ο αγώνας των αντιπάλων περιορίζεται στην πρόκληση φθοράς του άλλου, αλλά και στο να κάνει ο καθένας τους λιγότερα επικοινωνιακά σφάλματα.
