Γιορτή χηµείας λοιπόν… µια εκδήλωση στο Πνευµατικό Κέντρο από τα παιδιά του ∆εύτερου Λυκείου Χανίων. Φίλοι µου οι εκπαιδευτικοί και πήγα από περισσότερη περιέργεια και λιγότερο ενδιαφέρον, γιατί µε την χηµεία δεν είχα ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις. Μεσηµεριάτικα και να είναι το Πνευµατικό Κέντρο γεµάτο, η πρώτη έκπληξη.
Μεγαλύτερη έκπληξη όµως, ήταν η πολύ καλή παρουσίαση, που η εµπνευστής χηµικός, αυτού του εγχειρήµατος έµεινε διακριτικά πίσω από το παραβάν, κι άφησε τα παιδιά της… τις µαθήτριες και τους µαθητές της, να µας παρουσιάσουν και να µας επικοινωνήσουν τον θαυµαστό κόσµο της Χηµείας. Πάνω από 50 παιδιά δούλεψαν στον ελεύθερο χρόνο τους, για να µας παρουσιάσουν από σκηνής, µε ευρηµατικό τρόπο τις εργασίες τους. Το σηµαντικό εδώ είναι, ότι ο ∆άσκαλος, δίνει κίνητρα στους µαθητές του, να ασχοληθούν, να κατανοήσουν και εν τέλει να αγαπήσουν αυτό που κάνουν. Σύντοµες παρουσιάσεις και πειράµατα… ξεκινώντας από την εξέλιξη της χηµείας και τους Αλχηµιστές, έως τα χηµικά όπλα και το καύσιµο του µέλλοντος, το Υδρογόνο. Το ευχάριστο είναι, όπως ανέφερε µια µαθήτρια: «Κάνουµε πολλά πειράµατα στο σχολείο για να εξασκηθούµε, πέραν του θεωρητικού….». Το ακόµα πιο θετικό, είναι ότι µε τέτοιες εκδηλώσεις, το δηµόσιο σχολείο αποκτά µια εξωστρέφεια και δεν είναι αποκοµµένο από την τοπική κοινωνία. Μια γεύση από το πώς πρέπει να λειτουργεί ένα δηµόσιο σχολείο, πήραµε στην σκοτεινή αίθουσα του Πνευµατικού Κέντρου της πόλης µας.
Να υποθέσω ότι, το ουσιώδες αυτής της εκδήλωσης, ήταν να µας επικοινωνήσουν τα παιδιά, ότι όταν υπάρχουν ∆άσκαλοι και όχι καθηγητές, …που µεταφέρουν µια ξερή στείρα γνώση… υπάρχει ελπίδα. Γιατί όπως µου έλεγαν ο διευθυντής του 2ου ΓΕΛ και η χηµικός σε µια συζήτηση: Όταν το δηµόσιο σχολείο απαξιώνεται, πρέπει να υπάρχει αντιπρόταση. Θέλω να ελπίζω, ότι θα υπάρξουν κι άλλες τέτοιες εκδηλώσεις και παρουσιάσεις και από άλλα ενδιαφέροντα επιστηµονικά πεδία…
