Οδός Κωσταρού Βολουδάκη
Να δει αν μπορέσει να εντοπίσει την αλληλογραφία του προ – προ – προπάππου της Κωσταρού Βολουδάκη με τον Βίκτωρα Ουγκώ παρακάλεσε τον φίλο της Γιώργο Δημητριάδη (δημιουργό της ΒΙΟΛΕΑΣ στον Αστρικα) η αναζητούσα τις παλιές οικογενειακές ρίζες της Καλλιόπη Βολουδάκη απ’ τον Καναδά. Οτι είχα αναφερθεί σε κάποιες φωτοτυπίες αυτών των επιστολών πριν από κάποια χρόνια “στα πεταχτά” θυμήθηκε εκείνος και μου ζήτησε βοήθεια. «Αν υπήρχε κάποιος τρόπος να μου δίνατε αντίγραφο, θα φέρνατε μεγάλη χαρά στη φίλη μου και θα ήμουν πολύ υποχρεωμένος απέναντί σας», μου έγραψε, μεταξύ των άλλων, στο ηλεκτρονικό μήνυμα που μου έστειλε. Θυμήθηκα. Πράγματι είχα αναφερθεί σ’ αυτές (βλ. “Χανιώτικα νέα”, 23-9-2010) κάνοντας μάλιστα σχετική αναφορά στον και καλό μου φίλο ξεχωριστό Φρεδιανό δάσκαλο (πρώην προϊστάμενο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού μας) Μανόλη Βολουδάκη που μου τις έδωσε. Είχα γράψει μάλιστα ένα απόσπασμα απ’ την “Παντέρμη Κρήτη” του Παντελή Πρεβελάκη που αφορούσε τον Γέρω – Κωσταρό, το οποίο μου είχε υποδείξει ο φίλος μου ο Μανόλης, εκείνη την ημέρα, όπως είδα: «Ο γερω – Κωσταρός γύρισε», λέει, «κατά το λιμάνι της Σούδας και το γύρεψε μες από τα σύννεφα, που ανηφορίζανε θυμωμένα από το πέλαγο και τους αντιπερνούσε με ορμή: “Πού να ξέραν οι κακόσορτοι οι πατεράδες μας, από τον παμπάλαιο καιρό, να σηκώνει ο καθένας τους ένα χαράκι να το ρίχνει στη Σούδα, να τη φράξουνε”, είπε. Για να συμπληρώσει: “Γιατί αυτή ’ναι η αφορμή του παιδεμού μας και ποιος κατέχει ανέ γλυτώσομε καμιά βολά εξαιτίας τση!”». Να ’μαι στην… οδό Κωσταρού Βολουδάκη να ψάχνω στα χαρτιά μου για τα αντίγραφα των επιστολών του στον Βίκτωρα Ουγκώ, λοιπόν! Μεγάλη η χαρά μου, όταν τα βρήκα. Και βέβαια ακόμα μεγαλύτερη, όταν μέσα σε 24 ώρες ήρθε το, γραμμένο στ’ αγγλικά, ηλεκτρονικό μήνυμα απ’ τον Καναδά ότι τα αντίγραφα έφτασαν στον προορισμό τους. «Ο φίλος μου ο Γιώργος είχε την καλοσύνη να με βοηθήσει να έρθω σε επαφή μαζί της και έτσι να βρεθεί μια ζωτικής σημασίας διασύνδεση με τις οικογενειακές ρίζες μας στην Κρήτη, που είχαν χαθεί με τον θάνατο του παππού μου το 1940, κάτι που άφησε ένα μεγάλο κενό σ’ αυτή την αναζήτηση», μου γράφει (η μετάφραση είναι του γιου μου του Νεκτάριου) η Καλλιόπη Βολουδάκη…
Στη διασταύρωση των οδών Κωσταρού και Ουγκώ
«Οδός Βίκτωρος Ουγκώ» ήταν ο τίτλος μιας εύφημης μνείας (βλ. “Χ.Ν.”, 6-6-2011) που έγραψα αναφερόμενος στην αλληλογραφία του Κωσταρού Βολουδάκη με τον Βίκτωρα Ουγκώ (μετάφραση Βαγγέλη Κ. Βολουδάκη). Στη διασταύρωση των οδών Κωσταρού και Ουγκώ (Κωσταρού Βολουδάκη και Βίκτωρα Ουγκώ) έπρεπε να ’ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι. «Ξέρουμε όλα όσα έχετε κάνει για μας και το όνομά σας είναι πολύ γνωστό στα βουνά μας», γράφει αρχίζοντας την επιστολή του (2 Φεβρουαρίου 1869) προς τον μεγάλο Γάλλο φιλέλληνα και διάσημο συγγραφέα, στο όνομα του κρητικού λαού, ο Κωσταρός (Κωνσταντίνος) Βολουδάκης ως πρόεδρος της Προσωρινής Κυβερνήσεως της Κρήτης και έκτακτος απεσταλμένος της στην Αμερική, όντας περαστικός από το Παρίσι. Για να συμπληρώσει αμέσως μετά: «Σας είμαστε ευγνώμονες, αλλά σας ζητούμε να κάνετε ακόμη περισσότερα σ’ αυτή την κρίσιμη ώρα που καταβάλλουμε μια απελπισμένη προσπάθεια». Αμεση απάντηση του Ουγκώ:
«Η διπλωματία δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά η δολιότητα των πριγκίπων ενάντια στη λογική του Θεού, αλλά στο πλήρωμα του χρόνου ο Θεός έχει δίκιο», του γράφει, μεταξύ των άλλων για να επισημάνει στη συνέχεια: «Θεός και δίκαιο είναι συνώνυμα. Εγώ δεν είμαι παρά μια φωνή, πεισματική μεν, αλλά που χάνεται μέσα στη θριαμβευτική αντάρα των αδικιών που κυριαρχούν. Τι σημασία όμως έχει αυτό; Είτε ακούγεται έτσι είτε όχι, εγώ δεν θα σταματήσω». Και φυσικά δεν σταμάτησε. Στην έκκληση που απευθύνει προς την Αμερική (6 Φεβρουαρίου 1869), όπως του είχε ζητήσει ο Κωσταρός Βολουδάκης και την οποία δημοσιεύουν όλες οι εφημερίδες του Παρισιού, επισημαίνει: «Στην εποχή που ζούμε από τη μία μεριά υπάρχουν σφαγές και από την άλλη συζήτηση διπλωματών· από το ένα μέρος σκοτώνουν, αποκεφαλίζουν, σακατεύουν, ξεκοιλιάζουν γυναίκες, γέροντες και παιδιά αφήνοντάς τους να σαπίζουν στο χιόνι ή στον ήλιο και από το άλλο συντάσσουν πρωτόκολλα· τα υπουργικά διαβήματα που εκτοξεύονται από όλα τα σημεία του ορίζοντα πέφτουν πάνω στο πράσινο τραπέζι της διάσκεψης κι οι γύπες πάνω στο Αρκάδι. Αυτό είναι το θέαμα». Αυτά για την ιστορία και όχι μόνο, όπως έγραφα και τότε τελειώνοντας…
