Μνήμη Ειρηναίου Γαλανάκη*
…Ο Μιχαλάκης βρισκόταν αρκετές φορές έξω από το χωριό στα απέναντι υψώματα, στην πέρα Χαλέπα, στου παπα – Κωτσαλά και σε άλλα ερημικά μέρη. Εκεί έβρισκε την ησυχία του και διάβαζε. Είχε μαζέψει αρκετά βιβλία, όχι μόνο θεολογικά, αλλά και φιλοσοφικά, όπως επίσης και μία μέθοδο γερμανικής “άνευ διδασκάλου”. Στη μελέτη της μεθόδου αυτής αφιέρωνε αρκετές ώρες κάθε μέρα. Μία μέρα γυρίζαμε από το χωράφι. Αυτός είχε φορτώσει τον γάιδαρό του και προχωρούσαμε στο χωριό. Οταν ο γάιδαρος αργοπορούσε, ο Μιχαλάκης του μιλούσε “γερμανικά” για να προχωρήσει. Παραξενεύτηκα και του είπα: «Ο γάιδαρος ξέρει μόνο ελληνικά». Γέλασε και μου είπε: «Ενας Γερμανός μας είπε στο Πανεπιστήμιο ότι έμαθε τα ελληνικά μιλώντας ως φοιτητής στον γάιδαρό του. Θέλω, λοιπόν, να τον μιμηθώ, μια και δεν έχω κανέναν άλλο για να μιλήσω!»…
Νικόλαος Β. Πετρουλάκης
…Ο π. Ειρηναίος κυκλοφορεί στους χώρους της Σχολής με το σκουφάκι και το άσπρο γιακαδάκι του πάνω από το αντερί (πράγμα που θεωρούσαν μερικοί συντηρητικοί καλόγηροι ως ασυμβίβαστο με την καλογερική ζωή), επισκέπτεται την κουζίνα, ενδιαφέρεται για τη δίκαιη διανομή του φαγητού, αγωνιά όταν το φαγητό δεν είναι αρκετό, μεριμνά για τους άρρωστους ιεροσπουδαστές, τους οποίους, όταν είναι ανάγκη, στέλνει στην κλινική του Παΐζη, στενού φίλου του στα Χανιά. Τέλος γράφει στους επισκόπους και τα μοναστήρια να στείλουν λάδι και ό,τι άλλο μπορούν.
Τα χρόνια εκείνα, μετά την Κατοχή, ήταν ακόμη δύσκολα. Ο υποδιευθυντής Ειρηναίος είχε κυριολεκτικά την ευθύνη της αναδιοργάνωσης της Σχολής…
Γεώργιος Σ. Παπαδάκης
…Είναι Αύγουστος του 1961 και χύνεται η πρώτη ταράτσα του οικοτροφείου. Ειδοποίησα τον Δεσπότη να έρθει στη μεγάλη αυτή προσπάθεια. Ο Δεσπότης φτάνει κατά τις 10 η ώρα, βλέπει το πλήθος των εργαζομένων -άνδρες, γυναίκες και παιδιά απ’ τα γύρω χωριά- ανασηκώνει τους τζουμπέδες και τα ρεβέρ του παντελονιού του, σηκώνει έναν γκαζοτενεκέ με χαρμάνι, τρέχει ανεβαίνει την πρόχειρη ξυλόσκαλα και χύνει το χαρμάνι, μπροστά στους μπετατζήδες. Το επαναλαμβάνει πέντε – έξι φορές, ιδρώνει κουράζεται και τον παρακαλώ να ξεκουραστεί. Καθόμαστε σ’ ένα πεζούλι. Ανασηκωμένο το παντελόνι, βλέπω τις φτέρνες των καλτσών του σχισμένες, του λέω: «Άγιε, σας παρακαλώ, κατεβάστε τα ρεβέρ του παντελονιού να μη φαίνονται οι σχισμένες κάλτσες σας». Μου απαντά με μειδίαμα: «Είδες τα παπούτσια μου είναι μεγάλα και μου σκίζουνε τις κάλτσες»…
Ιωάννης Αλφιέρης
…Ο Επίσκοπος, άλλοτε με τον καλογερικό του σκούφο, άλλοτε με το πηλοφόρι, άλλοτε με το σκαπέτι -πάντα με τον λόγο- τρέχει και συντρέχει στα ιδρύματα, στα εργαστήρια, στα μαγαζιά, στα σχολεία και τα χωράφια· προσεγγίζει την ψυχή μας μέσα από τα δώρα της φύσης και τη λειτουργική ζωή της εκκλησίας -εργαλείο όπως λέει και ο ίδιος- στο χέρι του Δημιουργού και γίνεται δάσκαλος για χιλιάδες μαθητές και πατέρας πνευματικός και υπόδειγμα για τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Οχι το έργο του δεν καταγράφεται, ως συνήθως: τόσα ιδρύματα, τόσα σχολεία και τόσα άλλα αναπτυξιακά για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων και την πρόοδο του τόπου! Ο Ειρηναίος ο “παγκόσμιος αναγνωρίζεται ως η άλλη προσέγγιση του Χριστιανισμού”…
Γεώργιος Πευκιανάκης
…Δεν είχε καλά – καλά τροχιοδρομήσει το αεροπλάνο και ο Ρουφογάλης είχε κινηθεί με βία προς την έξοδο. Η Φλέμιγκ χαιρέτησε με πολλή χαρά τον από παλιά επίσης γνώριμό της Ειρηναίο, κουβεντιάσαμε άνετα κάμποση ώρα. Και ακολούθησε η υποδοχή του νέου Μητροπολίτη χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα -δεν υπήρχε από πουθενά ούτε λόγος, ούτε πρόθεση επεισοδίων. Ισως η εμπειρία εκείνη να υπήρξε μια από τις αιτίες να συμπεριλάβει στον ενθρονιστήριο λόγο του (6 Φεβρουαρίου 1972 στον Καθεδρικό Ναό της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας) εκείνη την κατηγορηματική δήλωση που αναπτέρωσε το φρόνημα των πολλών στη Γερμανία και στην πατρίδα, ενόχλησε μεγάλως τους ανθρώπους της Χούντας και έδωσε το σαφές στίγμα της ποιμαντικής του πορείας: «Διά την Εκκλησίαν του Χριστού, ήτις είναι βασιλεία του Θεού, δεν ισχύουν ανθρώπινα μέτρα και κριτήρια. Διά την Εκκλησίαν του Χριστού δεν χρειάζεται να έχη κανείς διαβατήρια και πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων»…
Αλέξανδρος Κ. Παπαδερός
…Θυμούμαστε, όπως θα θυμούνται σε όλη τη ζωή τους οι πρωταγωνιστές αυτού του αγώνα, τη βαθιά συγκίνηση του Ειρηναίου για την πρωτοφανή λαοσύναξη την ημέρα της επανεθρόνισής του που γι’ αυτόν σήμαινε αγάπη του λαού για τη ζωντανή Εκκλησία της ειρήνης, της θυσίας, της συμμετοχής. Μία εκκλησία στην οποία ο ίδιος ενσάρκωσε το λόγο και το έργο του, με συνεχείς προκινδυνεύσεις της ζωής του. Ο ενθρονιστήριος λόγος του για τη δεύτερη ποιμαντορία του δόνησε τις ψυχές και άνοιξε τους δρόμους της νέας αρχιερατικής πορείας και ευθύνης του για τα μεγάλα προβλήματα των ορθοδόξων χριστιανών και γενικότερα όλων των άλλων Χριστιανικών Εκκλησιών καθώς και των άλλων μεγάλων θρησκειών που επηρεάζουν εκατομμύρια πιστών και έχουν ευθύνη για την ειρήνη του κόσμου…
Δημήτρης Κακαβελάκης
*Μικρό απάνθισμα από διάφορα κείμενα για τον Παππού με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων απ’ την εκδημία του και το χθεσινό αρχιερατικό μνημόσυνό του στον Μητροπολιτικό Ναό Κισάμου. Πηγές: 1) “Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης”, Εκδ. Οικουμενικού Πατριαρχείου και Ι.Μ. Κισάμου και Σελίνου, 2) “Ειρηναίος”, εκδ. Μαρίας Ανουσάκη – Πάλλιου, 3) “Μητροπολίτης Ειρηναίος Γαλανάκης – Αείφωτος Πορεία”, εκδ. Ι.Μ. Κισάμου και Σελίνου.
