Είμαι Ιων, να το ξαναγράψεις αυτό!
Είμαι Ιων! Μην ξεχάσεις να το γράψεις αυτό! Μου παρήγγειλε ο Ευάγγελος Λεωνίδα Κακάρογλου, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ενώ με αποχαιρετούσε όρθιος στην πόρτα του σπιτιού του, στις Κορακιές Ακρωτηρίου, στο τέλος της δεύτερης συνάντησης που είχα μαζί του. Τον κοίταξα ίσια στα μάτια, στα μάτια που τα είδα κάποιες φορές να θολώνουν, αλλά ποτέ να δακρύζουν και του το υποσχέθηκα. «Θα το γράψω κύριε Ευάγγελε!». Χαμογέλασε. Σχεδόν όπως χαμογελούν τα παιδιά, όταν συνειδητοποιούν ότι θα τους δώσουν αυτό που τους χρωστάνε. «Είναι το λιγότερο που έχω να κάνω γι’ αυτόν τον αειθαλή γέροντα των ογδόντα εννέα χρόνων, που γεννήθηκε στο Σαλιχλί της Μικρασίας και που ο δρόμος της προσφυγιάς τον έβγαλε στα 1922 μέχρι την πόλη μας», σκέφτηκα. Το λιγότερο, βέβαια, για μένα. Γιατί για τον ίδιο τον Ευάγγελο Κακάρογλου, τον πρόεδρο από την ίδρυσή της της Αδελφότητας Μικρασιατών Νομού Χανίων “Ο Αγιος Πολύκαρπος”, είναι το άπαν.
Η ίδια η ταυτότητά του δηλαδή…
Στην εισαγωγή που έκανα παρουσιάζοντας μια μεγάλη συνέντευξη που πήρα απ’ τον πάντα Ιωνα, κατά δήλωσή του, Ευάγγελο Λ. Κακάρογλου και η οποία δημοσιεύθηκε (13 Ιουλίου 1999) σ’ ένα απ’ τα ένθετα της μνημειώδους σειράς “Μικρά Ασία, Χαίρε” (έκδοση των “Χανιώτικων νέων” και του Ιδρύματος “Αγία Σοφία”) ο νους μου τις προάλλες, ενώ διάβαζα στη “Νέα Εστία” (τεύχος Μαρτίου 2015) ένα ιδιαίτερα συγκινησιακά γραμμένο κείμενο του και γνωστού καταξιωμένου ποιητή, γιου του Λεωνίδα Κακάρογλου με τίτλο “Ταξιδεύοντας με τον πατέρα”. Για «ένα χρονικό και παράλληλα ένα ταξίδι στον γενέθλιο τόπο του πατέρα», όπως σημειώνει ο ίδιος στον υπότιτλο, που έγινε το φθινόπωρο του 1990, εννιά χρόνια πριν απ’ τη συνέντευξη δηλαδή, πρόκειται. Στη μνήμη του «δέκα χρόνια από την εις Κύριον εκδημία του». Μου είχε βέβαια, μιλήσει κι εμένα και μάλιστα με λεπτομέρειες, για εκείνη την ύστερα από 72 χρόνια επιστροφή – προσκύνημα στην αλησμόνητη πατρίδα του ο μακαριστός Ευάγγελος Κακάρογλου, που έκανε με την οικογένειά του και με την οικογένεια του επίσης μακαριστού συμμαθητή του, διαπρεπούς συγγραφέα, Τάσου Αθανασιάδη. Αλλη αίσθηση, ωστόσο, να διαβάζεις πώς περιγράφει μέρα τη μέρα (από 10 – 17 Σεπτεμβρίου 1990) το γεγονός της επιστροφής ο ποιητής γιος του. «Μάταια η μητέρα μου με έστελνε να του πάω τα χάπια του», γράφει σε κάποιο σημείο ο φίλος ποιητής, αναφερόμενος στην τιμητική βραδιά που έγινε για τον Τάσο Αθανασιάδη απ’ τον δήμαρχο της πόλης, στην οποία ο πατέρας Κακάρογλου έκλεψε, ωστόσο, την παράσταση. Τι καλύτερο φάρμακο από τα χρώματα και τ’ αρώματα της παιδικής ηλικίας! Μα και τι καλύτερο φάρμακο (ισχύει και για τον Λεωνίδα αυτό), αφού αυτός το έγραψε, «να νιώθεις κάτι να σε πληγώνει στη δεξιά τσέπη. Να το βγάζεις και να βλέπεις λίγο χώμα από το Αϊβαλί για να φυτέψεις έναν βασιλικό. Να μυρίζει τη γη της πατρίδας… Να μυρίζει τη μνήμη που μας κράτησε ζωντανούς μέσα στα χρόνια»… «Είμαι Ιων, να το ξαναγράψεις αυτό!». Ακούω τη φωνή Ευάγγελου Κακάρογλου ή μου φαίνεται;
To σχολείο των ονείρων μας
Ανθός της αγάπης των δασκάλων για τους μαθητές τους, μα και καρπός συλλογικής δουλειάς, είναι το 6λεπτο βιντεάκι, κάτι σαν ταινία μικρού μήκους, με το οποίο το 10ο Δημ. Σχ. Χανίων, ένα σχολείο που λειτουργεί και λειτουργείται στην πράξη η αλληλεγγύη, συμμετείχε στον πανελλήνιο διαγωνισμό με θέμα “Πώς φαντάζομαι το σχολείο των ονείρων μου”, που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Κρήτης. Το είδα ξανά και ξανά (βασικοί συντελεστές για τη δημιουργία του η θεατρολόγος του σχολείου Παναγιώτα Στεμπίλη, που έγραψε και το σενάριο, ο δάσκαλος Πληροφορικής του σχολείου Ανδρέας Μαρκαντωνάκης, που έκανε το τελικό μοντάζ και ο Θοδωρής Θωμαδάκης απ’ το Καλλιτεχνικό Εργαστήρι) και ζεστάθηκα. Καμιά σημασία για μένα η όποια σειρά στην τελική κατάταξη που ανακοινώθηκε προχθές Σάββατο 9 Μαΐου. Ούτε για την και καλή φίλη διευθύντρια του σχολείου Μαρία Κληματσάκη, άλλωστε που είπε, μεταξύ των άλλων, μιλώντας σχετικά στην εφημερίδα μας, ότι «εμείς αισθανόμαστε ήδη νικητές γιατί το απολαύσαμε συλλογικά». «Στο σχολείο των ονείρων μου κάθε μέρα καλημέρα!». «Στο Σχολείο των ονείρων μας είμαστε πάντα σε φόρμα!». «Στο σχολείο των ονείρων μας βάζουμε τις δικές μας πινελιές». «Στο σχολείο των ονείρων μας κοιτάζουμε τον ουρανό». «Στο σχολείο των ονείρων μας η δύναμή σου είναι δική μας!». «Στο σχολείο των ονείρων μας η βία δεν είναι μαγκιά!». Τα που λένε, μεταξύ των άλλων, μέσα απ’ την καθημερινότητα της σχολικής τους ζωής τα παιδιά. Δεν αποπαίδισεν ο κλάδος των δασκάλων, ευτυχώς! Το γράφω και το υπογράφω, μετά λόγου γνώσεως αυτό. Υπάρχουν πολλοί, πάμπολλοι, δάσκαλοι, σ’ όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, που επιμένουν ν’ αγωνίζονται σε καθημερινή βάση για το σχολείο των ονείρων των μαθητών τους…
