Το σκισμένο πέπλο Ενα βιβλίο πραγματικά ξεχωριστό είναι το “Σκισμένο πέπλο” της Εσθήρ Γκιουλσάν που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις “Εν πλω”. Πρώτον γιατί η μη επαγγελματίας συγγραφέας του, που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα της χρόνια στο Πακιστάν, μας διηγείται μ’ έναν ιδιαίτερα συναρπαστικό τρόπο τη συγκλονιστική ιστορία της θεραπείας της απ’ την εκ γενετής αναπηρία, όταν επικαλέστηκε το όνομα “του Ιησού, του Υιού της Μαρίας”, τη μεταστροφή της απ’ το Ισλάμ στον Χριστιανισμό και τη μετέπειτα δύσβατη, πλην όμως ενδιαφέρουσα, πορεία της ως Χριστιανή. Και δεύτερον γιατί το βιβλίο αυτό, που κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα ελληνικά και μάλιστα σε μια εποχή που σε κάποιες περιοχές της Μέσης Ανατολής κυριαρχεί το αντιχριστιανικό μένος, βγήκε έτσι όπως καλαίσθητα βγήκε, ύστερα από πρόταση και με την ευλογία του από Κυδωνίας και Αποκορώνου αρχιεπισκόπου Κρήτης Ειρηναίου Αθανασιάδη… Πραγματικά ξεχωριστή, όμως, ήταν και η παρουσίαση του “Σκισμένου πέπλου” πριν από μια εβδομάδα (21 Ιουλίου) στη μεγάλη φιλόξενη αίθουσα πολλαπλών χρήσεων της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης, στην οποία τύχη αγαθή παραβρέθηκα. Και γιατί στάθηκε αφορμή μιας συγκινητικής συνάντησης του Αρχιεπισκόπου με παλιούς του γνώριμους. Κυρίως, όμως, γιατί οι ομιλητές, παρουσιαστές του βιβλίου, ο επιμελητής των εκδόσεων “Εν πλω” Βασίλειος Αργυριάδης, ο γενικός διευθυντής της Ακαδημίας Κων/νος Ζορμπάς και ο Αρχιεπίσκοπος, αλλά και ο μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος Ανδρονικάκης, στη δική του εισαγωγική ομιλία, που έκανε ως πρόεδρος του Δ.Σ. της Ακαδημίας, “κοινοποίησαν” ξεκινώντας απ’ το βιβλίο, τη μετάφραση του οποίου, όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος έκαμε η φιλόλογος Μαρία Χουστουλάκη, ευρύτερους στοχασμούς πάνω σε θεμελιώδη υπαρξιακά ζητήματα που έχουν να κάμουν με την πίστη, προσευχή και την αληθινή αγάπη, έτσι όπως τη δίδαξε ο Χριστός. “Η ιστορία της Εσθήρ Γκιουλσάν είναι όντως συγκλονιστική. Δείχνει ότι ο Θεός δίνει την ευκαιρία της αποκάλυψης του προσώπου Του σε όλους. Το βιβλίο θέτει πολλούς από εμάς ενώπιον των ευθυνών μας σχετικά με την υπόθεση «πίστη». Αφυπνίζει συνειδήσεις, ακρωτηριάζει την «εύκολη» χριστιανική ζωή. Προβάλλει ένα παράδειγμα θυσίας, αλλά και αληθινής χαράς…”. Τα που γράφουν, μεταξύ των άλλων, οι εκδότες προλογίζοντας το βιβλίο. Επιστρέφω, αμέσως μετά την παρουσίαση, με του που γύρισα στο σπίτι, σ’ αυτό. Εκ των ων ουκ άνευ ότι θα το ξαναδιαβάσω. Τα καλά βιβλία αντέχουν σε πολλές αναγνώσεις, άλλωστε… Περί προσευχής ο λόγος “Ενας Ισπανός ιεραπόστολος, που επισκεπτόταν ένα νησί, συνάντησε τρεις Ατζέκους ιερείς. «Με ποιον τρόπο προσεύχεστε;», τους ρώτησε. «Εμείς ξέρουμε μόνο μια προσευχή», απάντησε ο ένας από τους Ατζέκους. «Λέμε: Θεέ είσαι τρεις, είμαστε τρεις. Ελέησέ μας». «Ωραία ικεσία», είπε ο ιεραπόστολος, «αλλά δεν είναι αυτή ακριβώς η προσευχή που ακούει ο Θεός. Θα σου μάθω μια καλύτερη». Και ο καλόγερος τους δίδαξε μια καθολική προσευχή και συνέχισε το δρόμο του κηρύττοντας το Ευαγγέλιο. Χρόνια αργότερα, επιστρέφοντας μ’ ένα καράβι στην Ισπανία, ξαναπέρασε από το ίδιο νησί. Από τη γέφυρα είδε τους τρεις ιερείς στην ακτή και τους έκανε νοήματα. Και τότε οι τρεις άντρες κατευθύνθηκαν προς το μέρος του βαδίζοντας πάνω στο νερό. «Πάτερ! πάτερ!», φώναξε ο ένας καθώς πλησίαζαν στο πλοίο! «Ξαναμάθε μας την προσευχή που ακούει ο Θεός. Δεν καταφέρνουμε να τη θυμηθούμε!». «Δεν έχει σημασία», αποκρίθηκε ο ιεραπόστολος βλέποντας το θαύμα. Και ζήτησε συγγνώμη από τον Θεό που δεν είχε καταλάβει πρωτύτερα πως εκείνος μιλούσε όλες τις γλώσσες”.
Αυτή την ιστορία, έτσι όπως τη γράφει ο πολύς Πάολο Κοέλιο στον πρόλογο του βιβλίου του “Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα” (εκδ. “ΤΟ ΒΗΜΑ, μετάφραση απ’ τα πορτογαλικά Ντίνα Σιδέρη), θυμήθηκα, ακούγοντας, στην περί ης ο λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες εκδήλωση έναν εκ των ομιλητών να διηγείται την “ορθόδοξη” άποψη περί προσευχής. Ζούσε λέει μια φορά σε μια σκήτη του Αγίου Όρους ένας αγράμματος καλόγερος που η μόνη προσευχή που είχε μάθε να λέει ήταν “Κύριε Ιησού, Χριστέ μη με ελεήσεις”. Κάποτε, ωστόσο, τον άκουσε ένας επίσκοπος που έτυχε να περάσει από εκεί και του έκαμε δριμύτατες παρατηρήσεις. “Δεν είναι προσευχή αυτή που λέεις”, του είπε και του υπέδειξε τη σωστή που είναι “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό”. Καμία αντίρρηση δεν είχε ο καλόγερος, πλην όμως, λίγο μετά την αναχώρηση του επισκόπου μετά της συνοδείας του, την ξέχασε κι άρχισε να τρέχει για να τον φτάσει. Κι ήταν, λέει, τόση η επιθυμία του που δεν δίστασε, να πετάξει στη θάλασσα το ράσο του, για να το κάμει σχεδία και να φτάσει το καραβάκι που ήδη είχε πάρει τον επίσκοπο. “Ξέχασα την προσευχή”, του είπε φοβισμένα, όταν τον πλησίασε… “Να συνεχίσεις να προσεύχεσαι, όπως προσευχόσουν”, ήταν η απάντηση του έκπληκτου μπροστά στο θαύμα επισκόπου… Τα σχόλια δικά σας…
Το σκισμένο πέπλο
Ενα βιβλίο πραγματικά ξεχωριστό είναι το “Σκισμένο πέπλο” της Εσθήρ Γκιουλσάν που κυκλοφορήθηκε πρόσφατα απ’ τις εκδόσεις “Εν πλω”. Πρώτον γιατί η μη επαγγελματίας συγγραφέας του, που γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα της χρόνια στο Πακιστάν, μας διηγείται μ’ έναν ιδιαίτερα συναρπαστικό τρόπο τη συγκλονιστική ιστορία της θεραπείας της απ’ την εκ γενετής αναπηρία, όταν επικαλέστηκε το όνομα “του Ιησού, του Υιού της Μαρίας”, τη μεταστροφή της απ’ το Ισλάμ στον Χριστιανισμό και τη μετέπειτα δύσβατη, πλην όμως ενδιαφέρουσα, πορεία της ως Χριστιανή. Και δεύτερον γιατί το βιβλίο αυτό, που κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα ελληνικά και μάλιστα σε μια εποχή που σε κάποιες περιοχές της Μέσης Ανατολής κυριαρχεί το αντιχριστιανικό μένος, βγήκε έτσι όπως καλαίσθητα βγήκε, ύστερα από πρόταση και με την ευλογία του από Κυδωνίας και Αποκορώνου αρχιεπισκόπου Κρήτης Ειρηναίου Αθανασιάδη… Πραγματικά ξεχωριστή, όμως, ήταν και η παρουσίαση του “Σκισμένου πέπλου” πριν από μια εβδομάδα (21 Ιουλίου) στη μεγάλη φιλόξενη αίθουσα πολλαπλών χρήσεων της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης, στην οποία τύχη αγαθή παραβρέθηκα. Και γιατί στάθηκε αφορμή μιας συγκινητικής συνάντησης του Αρχιεπισκόπου με παλιούς του γνώριμους. Κυρίως, όμως, γιατί οι ομιλητές, παρουσιαστές του βιβλίου, ο επιμελητής των εκδόσεων “Εν πλω” Βασίλειος Αργυριάδης, ο γενικός διευθυντής της Ακαδημίας Κων/νος Ζορμπάς και ο Αρχιεπίσκοπος, αλλά και ο μητροπολίτης Κισάμου και Σελίνου Αμφιλόχιος Ανδρονικάκης, στη δική του εισαγωγική ομιλία, που έκανε ως πρόεδρος του Δ.Σ. της Ακαδημίας, “κοινοποίησαν” ξεκινώντας απ’ το βιβλίο, τη μετάφραση του οποίου, όπως είπε ο Αρχιεπίσκοπος έκαμε η φιλόλογος Μαρία Χουστουλάκη, ευρύτερους στοχασμούς πάνω σε θεμελιώδη υπαρξιακά ζητήματα που έχουν να κάμουν με την πίστη, προσευχή και την αληθινή αγάπη, έτσι όπως τη δίδαξε ο Χριστός. “Η ιστορία της Εσθήρ Γκιουλσάν είναι όντως συγκλονιστική. Δείχνει ότι ο Θεός δίνει την ευκαιρία της αποκάλυψης του προσώπου Του σε όλους. Το βιβλίο θέτει πολλούς από εμάς ενώπιον των ευθυνών μας σχετικά με την υπόθεση «πίστη». Αφυπνίζει συνειδήσεις, ακρωτηριάζει την «εύκολη» χριστιανική ζωή. Προβάλλει ένα παράδειγμα θυσίας, αλλά και αληθινής χαράς…”. Τα που γράφουν, μεταξύ των άλλων, οι εκδότες προλογίζοντας το βιβλίο. Επιστρέφω, αμέσως μετά την παρουσίαση, με του που γύρισα στο σπίτι, σ’ αυτό. Εκ των ων ουκ άνευ ότι θα το ξαναδιαβάσω. Τα καλά βιβλία αντέχουν σε πολλές αναγνώσεις, άλλωστε…
Περί προσευχής ο λόγος
“Ενας Ισπανός ιεραπόστολος, που επισκεπτόταν ένα νησί, συνάντησε τρεις Ατζέκους ιερείς. «Με ποιον τρόπο προσεύχεστε;», τους ρώτησε. «Εμείς ξέρουμε μόνο μια προσευχή», απάντησε ο ένας από τους Ατζέκους. «Λέμε: Θεέ είσαι τρεις, είμαστε τρεις. Ελέησέ μας». «Ωραία ικεσία», είπε ο ιεραπόστολος, «αλλά δεν είναι αυτή ακριβώς η προσευχή που ακούει ο Θεός. Θα σου μάθω μια καλύτερη». Και ο καλόγερος τους δίδαξε μια καθολική προσευχή και συνέχισε το δρόμο του κηρύττοντας το Ευαγγέλιο. Χρόνια αργότερα, επιστρέφοντας μ’ ένα καράβι στην Ισπανία, ξαναπέρασε από το ίδιο νησί. Από τη γέφυρα είδε τους τρεις ιερείς στην ακτή και τους έκανε νοήματα. Και τότε οι τρεις άντρες κατευθύνθηκαν προς το μέρος του βαδίζοντας πάνω στο νερό. «Πάτερ! πάτερ!», φώναξε ο ένας καθώς πλησίαζαν στο πλοίο! «Ξαναμάθε μας την προσευχή που ακούει ο Θεός. Δεν καταφέρνουμε να τη θυμηθούμε!». «Δεν έχει σημασία», αποκρίθηκε ο ιεραπόστολος βλέποντας το θαύμα. Και ζήτησε συγγνώμη από τον Θεό που δεν είχε καταλάβει πρωτύτερα πως εκείνος μιλούσε όλες τις γλώσσες”. Αυτή την ιστορία, έτσι όπως τη γράφει ο πολύς Πάολο Κοέλιο στον πρόλογο του βιβλίου του “Στις όχθες του ποταμού Πιέδρα κάθισα κι έκλαψα” (εκδ. “ΤΟ ΒΗΜΑ, μετάφραση απ’ τα πορτογαλικά Ντίνα Σιδέρη), θυμήθηκα, ακούγοντας, στην περί ης ο λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες εκδήλωση έναν εκ των ομιλητών να διηγείται την “ορθόδοξη” άποψη περί προσευχής. Ζούσε λέει μια φορά σε μια σκήτη του Αγίου Όρους ένας αγράμματος καλόγερος που η μόνη προσευχή που είχε μάθε να λέει ήταν “Κύριε Ιησού, Χριστέ μη με ελεήσεις”. Κάποτε, ωστόσο, τον άκουσε ένας επίσκοπος που έτυχε να περάσει από εκεί και του έκαμε δριμύτατες παρατηρήσεις. “Δεν είναι προσευχή αυτή που λέεις”, του είπε και του υπέδειξε τη σωστή που είναι “Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό”. Καμία αντίρρηση δεν είχε ο καλόγερος, πλην όμως, λίγο μετά την αναχώρηση του επισκόπου μετά της συνοδείας του, την ξέχασε κι άρχισε να τρέχει για να τον φτάσει. Κι ήταν, λέει, τόση η επιθυμία του που δεν δίστασε, να πετάξει στη θάλασσα το ράσο του, για να το κάμει σχεδία και να φτάσει το καραβάκι που ήδη είχε πάρει τον επίσκοπο. “Ξέχασα την προσευχή”, του είπε φοβισμένα, όταν τον πλησίασε… “Να συνεχίσεις να προσεύχεσαι, όπως προσευχόσουν”, ήταν η απάντηση του έκπληκτου μπροστά στο θαύμα επισκόπου… Τα σχόλια δικά σας…
