Δημήτρης Μιχελογιάννης ο Αντρειωμένος (1)
«Των αντρειωμένω τ’ άρματα δεν πρέπει να πουλιούνται, μον’ πρέπει να γυαλίζονται στον τοίχο να κρεμιούνται. Να τα θωρούν οι γι’ άλλοι νιοι, να τ’ αποκαμαρώνουν, να κάμουν κι αυτοί άρματα»…
Αντρειωμένος, με την αρχαϊκή σημασία της λέξης, ο Σ/χης π.δ. Δημήτριος Μιχελογιάννης, όπως επεσήμανε, μιλώντας στην εκδήλωση τιμής και μνήμης που έγινε γι’ αυτόν, την προηγούμενη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου στο Πνευματικό Κέντρο Χανίων, ο προϊστάμενος του Γ.Α.Κ. – Ιστορικού Αρχείου Κρήτης Κώστας Φουρναράκης, με θέμα “Το Αρχείο Μιχελογιάννη στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης”.
Αντρειωμένος με βάση όλα όσα εκτός απ’ τον ίδιο είχαν πει προηγουμένως γι’ αυτόν ο αντιπεριφερειάρχης Χανίων Αποστόλης Βουλγαράκης, η αντιδήμαρχος Χανίων Βαρβάρα Περράκη και ο πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων του Αρχείου Γιάννης Πλατσιδάκης στους χαιρετισμούς των και ο πρόεδρος του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης Νίκος Αθανασόπουλος που διάβασε την ομιλία του ιστορικού ερευνητή Δημήτρη Νικολακάκη με θέμα “Δημήτριος Μιχελογιάννης, ο στρατιωτικός, ο αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης, ο άνθρωπος”.
Και βέβαια όλα όσα στη συνέχεια ανέφεραν οι δάσκαλοι Λεωνίδας Βεγλιρής και Στέλιος Τζομπανάκης και κυρίως ο γιος του, πρώην βουλευτής Σήφης Μιχελογιάννης, στις παρεμβάσεις τους.
Ενας αντρειωμένος τα “άρματα” του οποίου, το πιστόλι και τα κιάλια του, που είχε στη Μικρασιατική εκστρατεία, προσφέρθηκαν απ’ τον γιο του στο τέλος της εκδήλωσης στο Ιστορικό Αρχείο, εκεί όπου είχε καταθέσει σε δύο φάσεις, το 1988 και πρόσφατα, ο ίδιος, και το πολλών και ογκωδών φακέλων ιδιαίτερα πολύτιμο για τους ιστορικούς ερευνητές και όχι μόνο, αρχείο του (φωτ. του Σήφη Μαρκάκη).
«Τα αρχεία πρέπει να βρίσκονται στον φυσικό τους χώρο κι αυτός είναι ο χώρος του Ιστορικού Αρχείου», είπε με έμφαση σε μια αποστροφή της ομιλίας του ο Κώστας Φουρναράκης για να καλέσει στη συνέχεια, εμμέσως πλην σαφώς, όλους που κατέχουν κάθε είδους ιστορικό υλικό να το καταθέσουν.
Ο Σήφης Μιχελογιάννης έδειξε τον δρόμο. Σ’ όλους ανήκουν τ’ άρματα των αντρειωμένων…
Δημήτρης Μιχελογιάννης ο Αντρειωμένος (2)
«Τιμή σ’ εκείνους, όπου στη ζωή των/ ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες./ Ποτέ από το χρέος μη κινούντες/ δίκαιοι κι ίσοι σ’ όλες των τες πράξεις,/ αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία». Κατοχή είχαν κάμει στο μυαλό μου και οι τέσσερις πρώτοι στίχοι απ’ το ποίημα “Θερμοπύλες” του Κ.Π. Καβάφη, ενώ παρακολουθούσα την περί ης ο λόγος στις σημερινές εύφημες μνείες εκδήλωση.
Ενας από εκείνους που όρισαν στη ζωή τους να φυλάγουν Θερμοπύλες, να βρίσκονται, δηλαδή, πάντα, μια ζωή, έτοιμοι να κάμουν το χρέος τους και ο Δημήτρης Μιχελογιάννης. Παρών σ’ όλες τις προκλήσεις, μα και τις προσκλήσεις, της Ιστορίας ο τιμώμενος: Ως εθελοντής στους Βαλκανικούς Πολέμους που διεκρίθη ιδιαίτερα· ως αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού, στη Μικρασιατική Εκστρατεία, που τραυματίστηκε σοβαρά· ως διοικητής του 2ου Τάγματος του 14ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ στη μάχη της Παναγιάς κατά των Γερμανών, που τ’ όνομά του έγινε θρύλος και πηγή έμπνευσης για τη Λαϊκή Μούσα.
«Μαθητεία η ενασχόληση με τον Μιχελογιάννη», είπε, μεταξύ των άλλων, στον χαιρετισμό της η μια ζωή… βασικά δασκάλα, αντιδήμαρχος Χανίων Βαρβάρα Περράκη.
Κι αυτό, σίγουρα, όχι μόνο γιατί έκαμε το χρέος του προς την πατρίδα, έτσι όπως αυτός, με άκρα ανιδιοτέλεια το έκαμε, αλλά και γιατί υπήρξε σε όλη την ενενηντάχρονη ζωή του ο άνθρωπος “καντούνι” τόσο στη δημόσια όσο και στην ιδιωτική του οδό.
Ως Ελλην πολίτης, ως πρόεδρος της κοινότητας Ραμνής, ως οικογενειάρχης, ως άνθρωπος που αποδείκνυε παντού και πάντοτε τη σπανιότητα του ανθρώπινου είδους στη φύση και στην ιστορία και που πάνω του μπορούσε ν’ ακουμπήσει ο καθένας. «Το ’πε ο Δημητρός», έλεγαν στο χωριό του τη Ραμνή. «Η παροιμιώδης αυτή φράση τα έκλεινε όλα», είπε στη σύντομη παρέμβασή του ο Λεωνίδας ο Βεγλιρής, που υπηρέτησε για εφτά χρόνια δάσκαλος, τη δεκαετία του 1970, στο ψηλό χωριό του Μιχελογιάννη.
«Το ’καμε ο Μιχελογιάννης». Ακουστά θα την έχεις κι αυτή τη φράση που λένε μεταξύ τους τα δέντρα στην πλατεία της Ραμνής τις νύχτες, όταν πιάνουν την κουβέντα για τα παλιά, Λεωνίδα!
