«…είμαστε σκυφτοί κι οι δυο στο χάρτη…
Γύρισες και μου πες πως το Μάρτη, σ’ άλλες παραλλήλους θα ΄χεις μπει…
Κούλικο στο στήθος σου tattoo που όσο κι αν το καις, δεν λέει να σβήσει…
Είπαν πως την είχες αγαπήσει, σε μια κρίση μαύρου πυρετού».
Είναι το μισό του ποιήματος που είχα επιλέξει πριν από χρόνια, για τις ανάγκες της ομιλίας που πραγματοποίησα στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της Ναυτικής Εβδομάδας. Το πρόγραμμα ήταν Παγκρήτιο, κι η Νομαρχία τότε, καθώς και ο Δήμος Κισσάμου βέβαια, συμμετείχαν με ωραία δρώμενα.
Στο κύμα, δίπλα στο κύμα στην ”εξέδρα” του τελωνείου, η γράφουσα με επιλογή ποίησης και στίχου μελοποιημένου, αλλά και υμνητικά σχόλια για τη θάλασσα, μουσική σχετική και βέβαια σχετικές μαντινάδες από τους αυτοδίδακτους καλλιτέχνες μας, “χαιρετίσαμε” κι εμείς από ‘δω το υγρό στοιχείο, το αλμυρό, με τους συμβολισμούς ως “πρωτεύον κύρος” στην ελληνική ζωή!
Σήμερα, η επιλογή του Καββαδία, ως κατ’ εξοχήν ποιητή θαλασσινού, γίνεται, αφού ο περίφημος και δημοφιλέστατος «ξαλμυρισμένος» με τη νοσταλγία στα λιμάνια του κόσμου, που μετάλλαξε σε διαρκή έμπνευση για να συγκινεί, μου έδωσε σαν σήμερα, ωραία εισαγωγή στο αφιέρωμα, 24-6-2010. Είναι γνωστό πως από μικρός αγαπούσε το barco… Είναι γνωστό πως με τριακόσιες περίπου λέξεις και τολμηρές μείξεις ξένων όρων κι όχι μόνο της “Ελληνοναυτοσύνης” άφησε Σχολή! Κι ένα ύφος αξεπέραστο της «υδαρούς και ποντοπόρας ζωής και όχι μόνο, όσων λάτρεψαν την ουσιαστική επαφή με τα ύδατα».
Κανείς και ποτέ δεν μπόρεσε να αποδώσει το ίδιο ακριβώς, αυτό το «ίδιον» που κείνος κατέθεσε πρώτος! Γιατί δεν φοβήθηκε ποτέ ν’ απογειώσει την «αυθάδεια» της γλώσσας μας, να βγάλει στο… μανίκι τον «υπαρξιακό λυγμό» δίχως γλυκασμούς και παράπονο, και να παραχωρήσει εικόνες του κόσμου γενναιόδωρα, πληθωρικά, ευρηματικά και ελκυστικά!
Και τι να πρωτοπείς τώρα για τον σπουδαίο των πόντων των γαλάζιων!
Ίσως, μόνο ακόμη, το πόσο πέτυχε ο Μικρούτσικος τα ”αρραβωνιάσματα” στίχου και μελωδίας, μια δουλειά που ανέβασε και τους δύο… Δεν μπορώ όμως και, να μην… φτιάξω πάλι έναν δεκάλογο που πάντα μ’ αρέσει, με στίχους του όπως έρθουν στον νου μου, και να θυμίσω μερικούς ερμηνευτές που βαφτίζοντάς τους στην ψυχή τους, τους έφεραν στον κόσμο…
1) «Χόρεψε πάνω στο φτερό του καρχαρία».
2) «Το καραντί το καραντί θα μας μπατάρει…»
3) «Έπεσε το πούσι αποβραδύς, το καραβοφάναρο σβησμένο».
4) «Φύκια στο στόμα, στο λαιμό,
5) στο σώμα φύκια…»
6) «τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι, ούτε το ωραίο γλυκό της Κυριακής».
7) «ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό, και το βαθύ πορτοκαλί σου μισοφόρι…»
8) «τ’ όνειρο πάει με τον καπνό στον ουρανό»…
9) «Σ’ έστειλ’ ο πρώτος στα νερά, να πας για να γραδάρεις, μα συ θυμάσαι τη Σμαρώ…»
10) «Σύρε, για κείνο το στερνό, στην Κόρδοβα ταξίδι…»
Να θυμίσω ότι Μαρίζα Κωχ, Θηβαίος, Θωμαΐδης, Παπακωνσταντίνου, Ρίτα Αντωνοπούλου, Γλέζος, ερμήνευσαν τον λόγο του αισθαντικά!
