Ευρωαμερικάνικα

Στην Ευρώπη επικρατούν παραλογισμοί. Με την κρίση του 2008 οι Αμερικανοί αντέδρασαν τυπώνοντας δολάρια, ενισχύοντες τη ρευστότητα και βοηθώντας ακόμη και κατεστραμμένους επιχειρηματίες. Κατάφεραν, όμως, να μεταφέρουν τα αποκαΐδια της φωτιάς τους στον άλλο κόσμο με πρώτη την Ευρώπη, στην οποία η κρίση εκδηλώθηκε υπό μορφή χρέους.
Σ’ αυτή τη φάση βοήθησε το Δ.Ν.Τ. με όχημα την Ελλάδα και τον Γ.Α.Π., ως “παράγοντας σωτηρίας”. Το Δ.Ν.Τ. χειρίστηκε την κρίση με αμφιλεγόμενη επιτυχία, αφού το μόνο του επίτευγμα ήταν να διευρύνει την ψαλίδα στις ανισότητες, να απογοητεύσει τις κοινωνικές τάξεις και να εξοργίσει τον ελληνικό λαό. Ηταν κι αυτό ένα ευρωπαϊκό σχέδιο να σταθεί το σύστημα στα πόδια του ανακαλύπτοντας πολιτικούς υποταγής είτε απ’ τα δεξιά είτε απ’ τα αριστερά.
Ετσι οι θεματοφύλακες των Βρυξελλών αναδιπλώνονταν με αριστοτεχνικούς χειρισμούς. Ενώ αναγνώριζαν τα κακουργηματικού τύπου λάθη τους, δεν συμβιβάζονταν και διαμόρφωναν τα επόμενα βήματά τους αδιαφορώντας, αν βάδιζαν στις ίδιες λαϊκίστικες μεθόδους, όπως στην κρίση του ’29, που κατέληξε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Το πρόβλημα της Ε.Ε. είναι το Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας, που περιόριζε το χρέος κάθε χώρας της Ευρωζώνης, να μην ξεπερνά το 3% του ΑΕΠ τον χρόνο. Αυτό ήταν μεγάλο βάρος για τη σταθερότητα της Ευρωζώνης, διότι αλλιώς οι χώρες υπόκειντο σε κυρώσεις, σε πρόστιμα και διακοπή κονδυλίων. Αυτό το βρήκε μπροστά της και η Γερμανία, αλλά ουδέν μεμπτόν. “Κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει”.
Το δικό μας χρέος και η επτάχρονη συνεχιζόμενη ύφεση βρίσκεται στην κορυφή του ενδιαφέροντος Ευρωπαίων και Αμερικανών, γιατί εξυπηρετεί οικονομικές και γεωπολιτικές σκοπιμότητες. Η αισιοδοξία του ΥΠ.ΟΙΚ. κ. Τσακαλώτου εκδηλώνεται με τη δήλωσή του στο Economic Forum των Βρυξελλών ότι «η Ελλάδα γυρίζει σελίδα, σπάει τον φαύλο κύκλο των δημοσιονομικών μέτρων που προκαλούν ύφεση και με τη σειρά της φέρνει δημοσιονομικά μέτρα»!! Παραινετικός φάνηκε και ο Ελληνας τραπεζίτης κ. Στουρνάρας προς τους ομολόγους του λέγοντας ότι «είμαστε παράγοντας σταθερότητας». Τους ζήτησε «να βγάλουν την Ελλάδα από τη ζώνη υψηλού κινδύνου». Δεν αρκούν η αισιοδοξία του κ. Τσακαλώτου ούτε και η παρέμβαση του κ. Στουρνάρα να λυθεί το χρέος.
Για τους Ευρωπαίους το ελληνικό πρόβλημα “πέρα βρέχει”. Το χρέος μας δεν τους νοιάζει. Εχουν το δικό τους πρόβλημα. Το “Brexit” θα επιφέρει πλήγμα με ντόμινο εξελίξεων και παράπλευρες απώλειες, καθ’ όσον η Ε.Ε. θα στερηθεί μια ισχυρή στρ. δύναμη, ένα μόνιμο μέλος του Σ.Α. με βέτο, μια οικονομία με θετικό πρόσημο και θα χαθεί ένας συνδετικός κρίκος μεταξύ Ευρώπης και Αμερικής. Τώρα μάλιστα που το Βερολίνο δεν μπορεί να λειτουργήσει με την Ουάσιγκτον χωρίς την Αγγλία, αφού δεν έχει απαλλαγεί ολοκληρωτικά από το βάρος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Η συνεργασία Ουάσιγκτον – Βερολίνου δεν είναι ιδανική, οι δε Αμερικανοί αμφιβάλλουν, αν οι Γερμανοί θ’ ακολουθήσουν σκληρή στάση έναντι της Μόσχας, όπως αυτοί.
Αυτά βλέπει ο κ. Τσίπρας και επ’ ευκαιρία των 63 χρόνων απ’ τη Συμφωνία του Λονδίνου, που υπέγραψε και η Ελλάδα, διαγραφής του 60% των γερμανικών αποζημιώσεων του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (8/8/53) επαναφέρει τα περί “επονείδιστου χρέους” της Ελλάδας. Είπε ότι «η Ευρώπη οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να στρέψει το βλέμμα της στο μέλλον, συνυπογράφοντας ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο…».
Τούτο υπονοεί πολλά για τη Γερμανία, που μετά τον πόλεμο περιεβλήθη με εμπιστοσύνη. Αλλά για τους Γερμανούς η “έμμεση απειλή” είναι “κώνωψ επί κέρατος βοός”.
Αν η Αθήνα περιμένει παρέμβαση των Η.Π.Α. για το χρέος της, ας το ξεχάσει, γιατί ο Σόιμπλε δεν το συζητάει πριν τις ομοσπονδιακές εκλογές του 2017 στη Γερμανία.