Ευρωεκλογές και στο βάθος επέτειος

Στις 25 Μαΐου έχουμε ευρωεκλογές μαζί με τις αυτοδιοικητικές. Αν δεν υπήρχαν οι δεύτερες, που έχουν ανεβάσει το θερμόμετρο της καθημερινότητας στις πόλεις και στα χωριά, ένεκα του χάσματος ανάμεσα στους κατοίκους των αστικών και ορεινών περιοχών του κάθε δημοτικού διαμερίσματος, κανείς σχεδόν απ’ τους πολίτες δεν θα έδειχνε ενδιαφέρον γι’ αυτήν τη σημαντική ευρωπαϊκή αναμέτρηση, εκτός από τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Ανεξάρτητα με το αποτέλεσμα και με το ποιος θα ’χει τον λόγο να πανηγυρίζει το βράδυ των εκλογών ή να πάρει το σακίδιό του στον ώμο και να βγει στον δρόμο, πολύ φοβούμαι πως λίγοι θα υπάρξουν να θυμηθούν ότι μετά τρεις ημέρες, στις 28 Μαΐου, θα έχουν περάσει 35 χρόνια από την είσοδο της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ. Πολλοί θα θεωρήσουν την ημέρα αυτή ως “μάννα εξ ουρανού” και σωτηρία για τη χώρα και αρκετοί θα την αναθεματίζουν ως απαρχή δεινών, κάτι που προφήτευσε ως άλλη “Κασσάνδρα” το 2005 ενώπιον του νεοψηφισθέντος Προέδρου της Δημοκρατίας κα Ψαρούδα – Μπενάκη, όπου “τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν… χάριν της διευρυμένης Ευρώπης…”.
Τότε, την 28 Μαΐου 1979, μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού μακάριζε τον Κων/νο Καραμανλή, για τον οποίον ακόμα και σήμερα αισθάνεται περηφάνια, για τη συνεισφορά του, που διά της βίας σχεδόν μας έβαλε στην Ευρώπη, διασφαλίζοντας την ελευθερία και την επιβίωσή μας. Τον Καραμανλή γι’ αυτή του τη συνεισφορά τον έκρινε η ιστορία, όπως θα κρίνει και τον κ. Σημίτη, που μας κατέστησε μέλος του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, του ευρώ.
Την ημέρα αυτή της οργανικής μας ένταξης στην ευρωπαϊκή οικογένεια δεν την αναφέρω για να επαναφέρω συνειρμικές σκέψεις στον κάθε Ελληνα για τη δράση του συγκεκριμένου πολιτικού, αλλά επειδή έτυχε, οι φετινές ευρωεκλογές να έχουν διαφορά τριών ημερών από μια επέτειο, ένα γεγονός, που ανεξάρτητα αν είχε θετικά αποτελέσματα, εμείς μπορεί να το ξεχνάμε, αφού κατηγορούμεθα ότι πάσχουμε από έλλειψη μνήμης.
Όπως διαμορφώνονται οι δημοσκοπήσεις, φαίνεται ότι ο Ελληνας ψηφοφόρος θα αποδοκιμάσει τα μεγάλα κόμματα και δεν θα εμπιστευθεί τα μικρά. Τούτο οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η νόσος του δημοσίου βίου είναι αθεράπευτη. Η πολιτική ζωή έγινε θεραπαινίδα των “μεγαλο-εργολάβων” που προσπαθούν να κατακτήσουν την οικονομία και να υποτάξουν την πολιτική ζωή. Δεν γνωρίζουμε το μέγεθος της επίδρασης του αποτελέσματος των ευρωεκλογών στο σχέδιο των εκδοτο-επιχειρηματιών. Υποψίες υπάρχουν ότι γίνονται τεράστιες προσπάθειες να σταματήσουν οι φυγόκεντρες τάσεις που καταλήγουν με μαθηματική ακρίβεια στις πολυδιασπάσεις. Το πείραμα των κυβερνήσεων συνεργασίας, οι οποίες είναι πλήρως εξαρτημένες απ’ αυτούς που κινούν τις φιγούρες πίσω από τον μπερνέ, δείχνει ότι εκεί που κυριαρχούσαν οι μεγάλοι, χωράνε πλέον και οι μικροί, οι οποίοι κυβερνούν στην ουσία είτε με διλήμματα είτε με εκβιασμούς.
Κανείς δεν μπορεί σίγουρα ν’ αναλογισθεί, τι θάμαστε σήμερα, αν δεν γινόμαστε μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ούτε και αν θα ’χαμε αποφύγει τη χρεοκοπία μένοντας στη δραχμή. Η πραγματικότητα σε αδιέξοδο!