1.-ΠΑΛΙΑ η συνήθεια. Στον ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν την πάγια τακτική των ελληνικών ευρωεκλογών! Μεταφέρουν τη «μάχη», όχι στο ποια Ευρώπη θέλουμε, αλλά στο ποιος από τους δυο αρχηγούς (του κυβερνώντος ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ.) είναι πιο πειστικός και αποτελεσματικός, για την πρωθυπουργία! Βλέπετε, έχουμε και τις βουλευτικές που ακολουθούν.
Γι’ αυτό και η ενημέρωσή μας σχετικά με την… Ευρώπη, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.
Ο καημός στο κυβερνών κόμμα είναι να μείνει… άτρωτος ο Τσίπρας σε όλο το φάσμα των εκλογών. Να παρουσιάζεται ως ο «μεγάλος» ηγέτης που πραγματοποιεί αυτά «που δεν τόλμησαν οι προηγούμενοι»! Λένε οι περί τον κ. πρωθυπουργό πως είναι ο Τσίπρας που «έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια» (!), αυτός «ακύρωσε μνημονιακά μέτρα», αυτός «έλυσε μακροχρόνιες εθνικές εκκρεμότητες» (Σκοπιανό) κι αυτός ξαναέφερε στο επίκεντρο την κοινωνική ευαισθησία(!) της αριστεράς (επιδοματική πολιτική).
Αλλά, η Συμφωνία των Πρεσπών αποδείχτηκε πολιτική αιμορραγία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εξάλλου, ο τρόπος με τον οποίο η συμφωνία πέρασε από τη Βουλή (με «τυχοδιωκτική»/περιστασιακή ανασύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας), έδειξε ότι και «η πρώτη φορά» αριστερή κυβέρνηση ακολουθεί τον καιροσκοπισμό των παλαιοπολιτικών κομμάτων προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. Με τη δε στάση του Τσίπρα να «αγκαλιάζει» κάθε δήλωση Πολάκη, παρά τις αντιρρήσεις πολλών στελεχών του, αποδεικνύει στον απλό ψηφοφόρο ότι ο κυνισμός αποτελεί πια καθημερινό στοιχείο της κυβέρνησής του -κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με «την κοινωνική ευαισθησία» της αριστεράς…
Επιπλέον, ο κ. πρωθυπουργός, σε οποιαδήποτε εμφάνισή του, ανεβάζει την ένταση της αντιπαράθεσής του με τη Νέα Δημοκρατία, κατακεραυνώνοντας τον Κυριάκο Μητσοτάκη, επειδή πιστεύει ότι η σύγκριση μεταξύ τους τον ευνοεί. Για κάποιον, που υποτίθεται ότι θα έφερνε το νέο στην πολιτική, ο Τσίπρας δείχνει να έχει μάθει πολύ καλά την παλαιοκομματική τέχνη.
2.-ΚΙ ο Μητσοτάκης, από την πλευρά του –τον γνωρίσαμε ως μνημονιακό υπουργό της Ν.Δ.- δεν ξεφεύγει από την «πεπατημένη». Ας πούμε, είπε στον Αλφα (22-4-19) τα εξής: «Δεσμεύομαι ότι θα επιστρέψω στη μεσαία τάξη αυτά που ο κ. Τσίπρας της πήρε». Και συνέχισε σε προσωπική αντιπαράθεση: «Ο κ. Τσίπρας είπε απίστευτα ψέματα για να κερδίσει την εξουσία. Τώρα που ξέρει πως φεύγει έχετε καμία αμφιβολία ότι θα πει ψέματα; Διχάζει, πολώνει, πετά λάσπη. Φεύγει με τον εκνευρισμό του ηττημένου. Για μένα η πολιτική της ανάπτυξης είναι πολιτική που αφορά τους πολλούς»!
Μια πολιτική δηλαδή αντιπαράθεση περισσότερο έμμεσων «ύβρεων» και λιγότερο επιχειρημάτων.
…ΕΛΕΓΕ, και πολύ σωστά, ο Μιτεράν πως οι υποσχέσεις των πολιτικών δεν «δεσμεύουν» παρά μόνο τους ίδιους! Επομένως…; Όσο για την «ψεματολογία» και τη «λασπολογία» που ο Μητσοτάκης επιρρίπτει στον αντίπαλό του, δεν «κομίζει γλαύκα…». Και τα δυο αυτά στοιχεία (το ψέμα και η λάσπη) είναι πρωταρχικά της ελληνικής εσωτερικής πολιτικής. Αλλά και γενικότερα της παγκόσμιας πολιτικής σήμερα με τα fake news και τις ανατροπές των εκλογικών αποτελεσμάτων…
ΚΙ ΟΜΩΣ, σε λίγες μέρες θα κληθούμε να ψηφίσουμε ΚΑΙ για την… Ευρώπη!
