Η ηλεκτρονική έκδοση της 27.10.2013 του σε όλους πλέον γνωστού γερμανικού περιοδικού “Der Spiegel Online” με θέμα και πάλη την πατρίδα μας, ότι οι πελατειακές σχέσεις και ο λαϊκισμός κατέστρεψαν την Ελλάδα δεν αποτελεί για κανέναν μία νέα είδηση.
Οπως και επίσης, όπως γράφει, ότι ο φόβος και η οργή του κόσμου πηγάζει από το γεγονός ότι οι πολιτικές και οι οικονομικές ελίτ δείχνουν να μην έχουν επηρεαστεί από την κρίση. Οι Ελληνες, οι Ευρωπαίοι, αλλά και οι Γερμανοί πολίτες θα επιθυμούσαμε να ακούσουμε από το “DER SPIEGEL” ποιος πράγματι προκάλεσε την κρίση στην Ευρώπη και ποία είναι η ευθύνη του Βερολίνου, το οποίο με την υστερόβουλη και αλαζονική πολιτική του, κυρίως απέναντι των χωρών του Νότου, φέρνει την Ευρώπη ένα βήμα πριν από την διάλυσή της.
Η «ελληνική τραγωδία» απέδειξε ότι η ίδια η Οικονομική και Νομισματική Ένωση (Ο.Ν.Ε.) πάσχει από σημαντικά θεσμικά και πολιτικά ελλείμματα. Παράλληλα, ο πολιτικός συμβιβασμός μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας που επικυρώθηκε με την Συνθήκη του Μάαστριχ το 1989 με πρωτοβουλία του Μιτεράν, ο οποίος πίστευε ότι έτσι θα εξαφανίσει το μεταπολεμικό ισχυρότατο γερμανικό όπλο, δηλαδή το Μάρκο, μέσω της κυκλοφορίας του Ευρώ και της ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Ε.Κ.Τ.), απεδείχθη ως ο Δούρειος Ιππος της Γερμανίας απέναντι της Ευρώπης και το μεγαλύτερο φιάσκο του Γάλλου Προέδρου.
Με το πρώην άρθρο 104 της Συνθήκης Ευρωπαϊκής Κοινότητας (Σ.Ε.Κ.) αφενός μεν απαγορεύτηκαν οι υπεραναλήψεις και πιστωτικές διευκολύνσεις από την Ε.Κ.Τ. προς τα κράτη μέλη της Ο.Ν.Ε., αφετέρου απορρίφθηκε από το Βερολίνο και η σκέψη για την θεσμοθέτηση ενός «δημοσιονομικού ομοσπονδισμού» ο οποίος θα στηριζόταν σε ένα κεντρικά οργανωμένο προϋπολογισμό της Ε.Ε. σημαντικού μεγέθους που θα διασφάλιζε ένα μηχανισμό αναδιανομής εισοδήματος μέσω γενναίων δημοσιονομικών μεταβιβάσεων προς τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Οι μονεταριστικές αντιλήψεις του Βερολίνου που επικράτησαν κατά τον σχεδιασμό της Ο.Ν.Ε. συνέβαλαν στη διατήρηση του καταμερισμού εργασίας που υπήρχε στο πλαίσιο της Ε.Ο.Κ. και ο άξονας του Βορρά (Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Αυστρία) κατάφερε να διατηρήσει την κυρίαρχη θέση του, ενώ ο Νότος έγινε ακόμη πιο καταναλωτικός αλλά και πιο αντιπαραγωγικός, καθώς οι τράπεζες του λόγω των πολύ χαμηλών επιτοκίων του Ευρώ χορηγούσαν αφειδώς φθηνά καταναλωτικά δάνεια με τα οποία οι πληθυσμοί του Νότου αγόραζαν βιομηχανικά προϊόντα του Βορρά. Ετσι ο Βορράς αξιοποίησε υπέρ του τα οφέλη μιας ενιαίας αγοράς μεγέθους 13 τρισ. ευρώ με χαμηλό κόστος δανεισμού. Μέσα σε λιγότερο από μία δεκαετία ο Βορράς κέρδισε τριπλά: αύξησε τις εξαγωγές του στο Νότο, εξαγόρασε τις κυριότερες τράπεζες και βιομηχανίες του Νότου, μετατράπηκε στο μεγαλύτερο πιστωτή των χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Παράλληλα, από την έναρξη της κρίσης χρέους απεκόμισε κέρδη εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ από τα τοκογλυφικά δάνεια προς τις χώρες του λιμοκτονούντος Νότου και την Ελλάδα!
Ομως, οι Βρυξέλλες και το Βερολίνο επέδειξαν ιδιαίτερη σπουδή να αποσιωπήσουν τα βασικά αίτια της κρίσης, που δεν είναι άλλα από το ίδιο το μοντέλο και τα δομικά προβλήματα της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (Ο.Ν.Ε.). Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραβλέψουμε τις ευθύνες της πολιτικής ηγεσίας του Νότου, αλλά και της πατρίδας μας, που εξέθρεψε την λειτουργία του πελατειακού κράτους και του αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα. Ομως σε μία Ενωση, που το 65% τουλάχιστον της νομοθεσίας που εφαρμόζεται προέρχεται από την ίδια την Ε.Ε., αντιλαμβάνεται κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος της παθογένειας του συστήματος οφείλεται στην ίδια τη λειτουργία της Ευρωζώνης και της Ε.Ε. Οι Γερμανοί βεβαίως, σε μία προσπάθεια να αποφύγουν την κριτική για τις τεράστιες ευθύνες που έχουν για τον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας της Ευρωζώνης και της Ε.Ε., προσπάθησαν, και μάλιστα με αήθη τρόπο, να χρεώσουν όχι μόνον τα ελληνικά προβλήματα, αλλά και τα προβλήματα του Ευρώ στους δήθεν κακομαθημένους και τεμπέληδες Ελληνες. Η προσπάθεια αυτή δυστυχώς βρήκε συμμάχους και στο ελληνικό κυβερνητικό επίπεδο, όπου έγινε απόπειρα να καλλιεργηθούν στον Ελληνικό Λαό αισθήματα ενοχής και ευθύνης.
Στην περίπτωση όμως της Ελλάδος, το Βερολίνο γνώριζε πληρέστατα εδώ και δεκαετίες, και κυρίως μετά την καθιέρωση του Ευρώ, για την διαφθορά του πολιτικού συστήματος της χώρας μας και την τεράστια διασπάθιση δημόσιου χρήματος και κοινοτικών κονδυλίων. Αλλά σκόπιμα απέφευγε να το αποτρέψει, αν και μπορούσε ως πρωταγωνιστής των ευρωπαϊκών εξελίξεων, λόγω του τεράστιου οικονομικού οφέλους της Γερμανίας και του άξονά της, αλλά ταυτόχρονα και λόγω υστερόβουλων στόχων για την ηγεμονία αυτής εις την Ευρώπη.
Εδώ και πάλιν θα θέλαμε να ακούσουμε από το έμπειρο και διεισδυτικό εις τους υπόγειους μηχανισμούς της πολιτικής του Βερολίνου Περιοδικό “DER SPIEGEL” εάν γνωρίζει τα κάτωθι: Η προσπάθεια του Τρίτου Ράιχ (3ο Reich) για την εφαρμογή της Θεωρίας των Friedrich Ratzel und Karl Haushofer για την εξεύρεση και ενσωμάτωση ζωτικού χώρου (Lebensraum) για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Γερμανικού Έθνους που οδήγησε εις τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και εις την ήττα της Γερμανίας σημαίνει σήμερα για το Βερολίνο κάτι άλλο; Οτι τώρα χωρίς την χρήση όπλων, αλλά με την οικονομική της ισχύ, ενώπιον της οποίας υποκλίνονται οι Βρυξέλλες και οι ηγέτες της Ευρώπης, επιτυγχάνεται ένας νέος Ζωτικός Χώρος για την Γερμανία, οικονομικού τώρα περιεχομένου. Βέβαια εμείς οι Ευρωπαίοι σεβόμαστε την οικονομική ισχύ της Γερμανίας, αλλά δεν είμαστε διατεθειμένοι να επιτρέψουμε σε καμία χώρα, όσο ισχυρή κι αν είναι, να μας ταπεινώνει.
Ομως ενώπιον αυτού του κινδύνου της οικονομικής υποταγής και ταπείνωσης της Ευρώπης οι παρακολουθήσεις των ηλεκτρονικών μηνυμάτων και τηλεπικοινωνιών μέσω Internet 159 χωρών, συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδος, από την γερμανική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Πληροφοριών (BND), ως στόχο των γερμανικών Μυστικών Υπηρεσιών δεν είναι συμπτωματικές. Διότι δεν περιορίζονται μόνον σε απλές παρακολουθήσεις, αλλά σε δράσεις που στοχεύουν την ισχύ της Γερμανικής Οικονομίας και την εκβιαστική πολιτική του Βερολίνου απέναντι των Ευρωπαίων. Μία άκρως επικίνδυνη πολιτική της Γερμανίας εις βάρος της Ευρώπης που κάνει να ανησυχούνε και οι Η.Π.Α.!
Υποσημείωση: Ο αρθρογράφος σπούδασε Πολιτικές – Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
