Ευρωπαϊκή συνισταμένη

Ο Ελύτης λέει πως το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή είναι να γίνεις αυτός που είσαι.
Κάπως έτσι σκέφτομαι καμιά φορά ότι πρέπει να αντιμετωπίσουμε και την Ελλάδα για να αποκτήσει τη θέση που της αξίζει, μέσα στο πλαίσιο της Δυτικής Δημοκρατίας.
Είναι αλήθεια ότι στην Ευρώπη ξέρουμε «να το ψήνουμε το κέικ καλά» αλλά καμιά φορά ξεχνάμε να το μοιράζουμε δίκαια.
Αλλά το να θες να φύγεις από την Ε.Ε. είναι σα να θες να “ρίξεις μαύρο” στο Ιντερνετ.
Είναι τόσο απαραίτητα πια και τα δύο…
Εντάξει, είναι καλό και χρήσιμο να εμφανίζονται ορισμένες φορές με τη λεοντή του μεταρρυθμιστή.
Αλλά μην ξεχνούμε ότι η χώρα υπάρχει, ζει και αναπνέει στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής νομιμότητας, με αυτή την αργόσυρτη και εκνευριστική διαδιακασία.
Θυμούμαι, επί παραδείγματι, ότι η μόνη συναινετική, συνταγματική αναθεώρηση της Μεταπολίτευσης, ήταν αυτή του 2001.
Και ήταν συναινετική διότι τότε η χώρα ευημερούσε μέσα στο ευρώ.
Εχουν όλα σημασία για να έχει μια “ρήτρα αιωνιότητας” ο καταστατικός χάρτης.
Αυτή η διττή κατανόηση του ρόλου του “κράτους – μέλους” βοηθά να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα.