Ευρωπαϊκή Βαβυλωνία

Συγκριτικά μετά την ιταλική πολιτική κρίση, ανακαλούμε μνήμες του 2015 στην Ελλάδα. Οπως διαμορφώνεται πια το επιτόκιο δανεισμού είναι απαγορευτικό για όλες τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου.
Παρότι η κυβέρνηση (εξ επαγγέλματος) καθησυχάζει, όλοι γνωρίζουμε ότι διατρέχουμε μέγιστο κίνδυνο να “αποχαρακτηριστούν” τα ελληνικά χρεόγραφα. Συνεπώς, η ελληνική κυβέρνηση παρατηρεί τα γεγονότα, περιορίζει τους εκρηκτικούς πομφόλυγες, και περιμένει.
Αλλοτε είναι προσόν στην πολιτική η υπομονή και άλλοτε οι γρήγορες και τολμηρές αποφάσεις.
Κατά ένα μυστηριώδη τρόπο (ιστορικά ανεξερεύνητο ή μήπως όχι;) η κρίση ξαναχτυπά το ευρώ μετά από ένα χρόνο αναπτυξιακής σταθεροποίησης.
Ως εκ τούτου πρέπει ν’ αναρωτηθούν για την άνοδο του ευρωσκεπτικισμού και την συνεπακόλουθη αποσταθεροποίηση του πολιτικού γίγνεσθαι.
Το ευρώ είναι το μεγαλύτερο πολιτικό εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης. Γι’ αυτό αξιολογείται πιο ακριβά από το δολάριο.
Η Ευρώπη παρότι διαθέτει ένα οικονομικό κέντρο, δεν διαθέτει ένα πολιτικό κέντρο, γι’ αυτό οι κρίσεις είναι ανατροφοδοτούμενες. Δεν μπορούμε, όμως, να καταργήσουμε τις εκλογές…
Μπορούν να ανεβάσουν, όμως, τα στάνταρ διαβίωσης των πολιτικών για να σκέφτονται ψύχραιμα πολιτικά.
Στην Ιταλία αξίζει σεβασμός, αλλά και η Ιταλία πρέπει ν’ αναρωτηθεί ποιΟς πολιτικός φορέας εκφράζει την αστική της τάξη και αν η αστική της τάξη έχει ριζοστικοποιηθεί. Το “κλειδί” της πόρτας της Ιταλίας, το κρατούν οι Ιταλοί στο χέρι τους.
Ο πρόεδρος Ματαρέλα, εξάντλησε τα θεσμικά του περιθώρια. Οδεύουμε σε ένα Καλοκαίρι πολιτικής ξηρασίας, “εφίδρωσης” και πολιτικού στρες…
Οι οικονομίες του ευρώ είναι στενά συνδεδεμένες μεταξύ τους. Οι Αγορές αντιμετωπίζουν την Ευρωζώνη ως όλον με εξειδικεύσεις.
Γι’ αυτό προσοχή…