Ευρωπαίοι ηγέτες σε σύγχυση

Εκτός από τα καμώματα του Ερντογάν, η Σύνοδος κορυφής της Ε.Ε., ασχολήθηκε και με τα ονόματα της εκλογής των πέντε ηγετών της Ε.Ε. Του Ντόναλντ Τουσκ προέδρου του Ευρ. Συμβουλίου, του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ προέδρου της πανίσχυρης Ευρ. Επιτροπής, του Αντόνιο Ταγιάνι προέδρου του Ευρ. Κοινοβουλίου, του Μάριο Ντράγκι προέδρου της Ε.Κ.Τ. και της Φεντερίκα Μογκερίνι επικεφαλής της Εξωτερικής Πολιτικής της Ε.Ε.
Οι θέσεις των ηγετών των “27+1” χωρών της Ε.Ε. ήσαν τόσο διαφορετικές που, πριν αρχίσει η Σύνοδος, διεπιστώθη χάος ασυμφωνιών. Η μεγαλύτερη συζήτηση αναλώθηκε για τη θέση του Γιούνκερ. Οι άπληστοι Γερμανοί προόριζαν τον επικεφαλής του Ε.Λ.Κ. Βαυαρό Μάνφρεντ Βέμπερ, άνθρωπο της Μέρκελ, η οποία απ’ το 2005 ήθελε για τον εαυτό της αυτή τη θέση. Κατά της υποψηφιότητας Βέμπερ τάχθηκαν Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα, Πολωνία, Ουγγαρία, Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο. Απορρίφθηκε με το αιτιολογικό ότι έχει εχθρούς στους κόλπους της Ε.Ε. Ο εν λόγω στις κρίσιμες στιγμές για την Ελλάδα είχε εκφραστεί δυσμενώς για τις λύσεις, που εδίδοντο απ’ την Ευρωζώνη. Αντί τούτου υποστηρίχθηκε ο Φρανς Τίμερμανς πρώην υπ. Εξωτερικών της Ολλανδίας, ο οποίος, όμως, προτιμά τη θέση της Μογκερίνι. Για τον Ντόναλντ Τουσκ ακούγετο ο Βέλγος πρωθυπουργός Σαρλ Μισέλ. Για τον Ταγιάνι επροτάθη να μοιραστούν την προεδρεία κατά 2 ½ χρόνια, ο Βέλγος πρόεδρος Γκι Φερχόφστατ και η Γερμανίδα Σκα Κέλερ. Για τη Φεντερίκα Μογκερίνι ο Ολλανδός Τίμερμανς. Τέλος, για τον Μάριο Ντράγκι η Μέρκελ θα χτυπήσει το χέρι της στο τραπέζι, “αν δεν την πιάσει το τρέμουλο”, για το “πουλέν” της, πρόεδρο της Γερμανικής Τράπεζας Γενς Βάιντμαν. Ο εν λόγω, όταν διορίστηκε στην Τράπεζα από τη Μέρκελ είχε πει: «Φτάνει τώρα, δεν θέλουμε πια, να συνεχίσουμε να λέμε συγγνώμη. Είμαστε πιο ισχυροί».
Ο τρόπος ανάδειξης των αξιωματούχων της Ε.Ε., δείχνει ποιες συμμαχίες επικρατούν και τι κατευθύνσεις εδόθησαν σε διεθνή κλίμακα για την επιλογή τους, η οποία μετατέθηκε να ολοκληρωθεί στη νέα Σύνοδο (30/6 – 1/7). Το Ευρωπαϊκό ιερατείο καθορίζει λύσεις στο πεδίο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην οικονομία, στα εργασιακά και στον πολιτισμό. Θα αποδειχθεί, αν η Ε.Ε. θα ξεφύγει απ’ τη δύσκολη πορεία της ιστορίας της και αν μπορέσει να περιορίσει τη “νέα αναδυόμενη υπερδεξιά”, που απομακρύνεται απ’ την παραδοσιακή Χριστιανοδημοκρατία.
Εφαρμόζεται η πολιτική του “πάρε – δώσε” της Γερμανίας με τη Γαλλία, που καθορίζουν αποφασιστικά την πολιτική ολοκλήρωση της Ευρώπης. Η Γερμανία στοχεύει με τη σύμπραξη και άλλων φιλομερκελικών κρατών άσκησης πολιτικής συγχύσεων, για να τροποποιηθούν μερικές απ’ τις Ευρωπαϊκές Συνθήκες. Δηλαδή οι χώρες να δεχθούν, βραχυπρόθεσμα, περιορισμό μέρους των κυριαρχικών δικαιωμάτων, για ν’ αποκτήσουν μακροπρόθεσμα αναδιανεμητικά οφέλη.
Αφότου τέθηκε σε ισχύ η Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1993, δεν άλλαξε τίποτα και η Ε.Ε., αναζητά νέους συσχετισμούς. Και ενώ στο εξωτερικό της εμφανίζεται ισχυρή, παρά την ανησυχία των ΗΠΑ απ’ την επικινδύνως ανερχόμενη Κίνα, στο εσωτερικό της οι αντιθέσεις μεγαλώνουν. Τούτο φάνηκε με το “Brexit”.
Τα μέλη της νέας ηγεσίας της Ε.Ε. οφείλουν ν’ απομακρύνουν αυτή την πρακτική.