Η εξαθλίωση στη χώρα μας βαδίζει το δικό της ολισθηρό μονοπάτι. Η πανούκλα της ανεργίας θερίζει στις πόλεις, οι πολιτικοί μας άλλα λένε και διοχετεύουν απίστευτα ψέματα σε ένα λαό, που έχει χάσει το μπούσουλα, ολωσδιόλου, και εμείς δεν εννοούμε να αλλάξουμε την πένα μας και να μοιράσουμε ευθύνες. Ετσι απλά μεταφέρουμε ότι η ανάκαμψη στη ζώνη του ευρώ μπορεί να είναι ήδη τελειωμένη, λέει ένας καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που βασίζεται σε ανάλυσή του για τις αλλαγές στις αποταμιεύσεις των νοικοκυριών στις Ηνωμένες Πολιτείες, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη ζώνη του ευρώ και πιο συγκεκριμένα την Ισπανία.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες, το ποσοστό αποταμίευσης των νοικοκυριών αυξήθηκε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, και παρέμεινε σε υψηλά επίπεδα μέχρι το 2013. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι η ανάκαμψη το 2013 στο Ηνωμένο Βασίλειο εξηγείται από την πτώση του ποσοστού αποταμίευσης: μετά από μια περίοδο κατά την οποία οι οικογένειες αποκατέστησαν κληρονομιές και εξοικονόμησαν πολλά από τη μείωση του δανεισμού τους. Αλλά στη ζώνη του ευρώ, δεν παρατηρήθηκε το φαινόμενο αυτό. Ωστόσο, φαίνεται ότι η πτώση των διαδοχικών ποσοστών αποταμίευσης με την οικονομική κρίση εμφανίστηκαν πολύ νωρίτερα από ό, τι στις Ηνωμένες Πολιτείες ή το Ηνωμένο Βασίλειο. Ο καθηγητής αυτός (Wren-Lewis), πιστεύει ότι η κεϋνσιανή θεωρία εξηγεί πολύ καλά τι συνέβη: η ύφεση στη ζώνη του ευρώ προκλήθηκε περισσότερο από την πολιτική λιτότητας, παρά από την οικονομική κρίση. Ένας άγραφος νόμος στις μακροοικονομικές επιστήμες είναι ότι όταν οι κυβερνήσεις αποφασίσουν να αυξήσουν τις αποταμιεύσεις τους, ο ιδιωτικός τομέας αναγκάζεται να τις μειώσει. Η ζώνη του ευρώ έχει ωφεληθεί πολύ από τη μείωση των επιτοκίων ταμιευτηρίου: αυτό είναι ό, τι έχει μετριαστεί ο αντίκτυπος της ύφεσης του 2012, αυτό σημαίνει ότι δεν ξέρουμε πόσα νοικοκυριά έχουν αποκαταστήσει την ικανότητά τους να καταναλώνουν: Η αποταμίευση έχει μειωθεί τη διετία 2010/2011, αλλά είναι πιθανό ότι το φαινόμενο αυτό δεν συνέβη επειδή τα νοικοκυριά έχουν αποκαταστήσει τα οικονομικά τους, αλλά επειδή η μείωση των εσόδων τους ανάγκασε να βάλουν το χέρι στις αποταμιεύσεις τους για να διατηρήσουν την κατανάλωσή τους.
Η οικονομική ανάπτυξη στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις Ηνωμένες Πολιτείες θα μπορούσαν να βελτιώσουν την κατάσταση στη ζώνη του ευρώ, αλλά αυτό το αποτέλεσμα μπορεί να αντισταθμιστεί από την επιβράδυνση της οικονομικής ανάπτυξης στις αναδυόμενες οικονομίες. Άλλος καθηγητής (Paul De Grauwe),που διδάσκει στο London School of Economics, καταγγέλλοντας τη λάθος πολιτική των πολιτικών μας, υποστηρίζει ότι το λάθος είναι στη λάθος διάγνωση για την αιτία της διαρκούς ύφεσης στην Ευρώπη. Ενήργησαν σαν να ήταν μια κρίση εφοδιασμού και απάντησαν με την επιβολή μεταρρυθμίσεων και μέτρων λιτότητας, που είχαν ως αποτέλεσμα να επιδεινώσουν τα συμπτώματα: Κάνουν ό,τι μπορούν για να αποτρέψει την επανάληψη, και δεν θα πρέπει να εκπλήσσει το γεγονός ότι στην πραγματικότητα δεν υπάρχει ανάκαμψη. Αυτό είναι «φονταμενταλισμός με βάση τον προϋπολογισμό», και αυτό έγινε θρησκεία. Μάθαμε από τη δεκαετία του 1930, ότι όταν ο καθένας προσπαθεί να πληρώσει τα χρέη του και η κυβέρνηση επιδιώκει επίσης την απομόχλευσης την ίδια στιγμή, το αποτέλεσμα είναι μια καθοδική σπείρα. Η ακαμψία της ευρωπαϊκής οικονομίας υπήρχε για χρόνια. Δεν έχει απολύτως τίποτα να κάνει με το πρόβλημα που έχουμε σήμερα. Παράδειγμα η παρατήρηση που ίσως φαίνεται καλύτερα από ό, τι συνέβη στον τομέα ισπανικού τσιμέντου, όπου οι πωλήσεις μειώθηκαν κατά 83%, δεδομένου ότι η φούσκα κατασκευής έσκασε το 2007, μετά το πάγωμα στον τομέα των κατασκευών, η ισπανική κυβέρνηση αποφάσισε να αναστείλει όλες ταυτόχρονα τις δαπάνες για δημόσιες υποδομές, που παράγουν ένα θανατηφόρο συνδυασμό για τους 37 ενεργούς παραγωγούς της περιοχής. παραγωγής τσιμέντου στην Ισπανία έχει μόλις επιστρέψει σε αυτό που είχε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! «Αυτή είναι μια κατάσταση που προκαλείται από τη λάθος πολιτική ύφεσης. Δεν είναι τόσο η οικονομική κρίση που έχει επιφέρει όλεθρο στη ζώνη του ευρώ, η πολιτική απάντηση που στηρίζεται στην εμμονή για διαρκή περικοπή των δαπανών σε ένα δηλητηριώδη συνδυασμό των κεντρικών τραπεζιτών των οποίων η εμμονή έχει φέρει τα αποτελέσματα που γνωρίζουμε. Πάντως μέχρι σήμερα ο καθένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο. Οι Γάλλοι κάνουν κριτική στους Γερμανούς, οι Γερμανοί σχολιαστές τα ρίχνουν στη Γαλλία και ο Ιταλός πρωθυπουργός Ρέντσι λέει ότι το πρόβλημα της ευρωζώνης δεν βρίσκεται μόνο στην Ιταλία. Οι αναγνώστες μας θα θυμούνται ότι έχουμε επιμερίσει πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν τις ευθύνες των Γερμανών και των τοποτηρητών τους στη χώρα μας, έχουμε κατακρίνει την ηλίθια οικονομική πολιτική από λακέδες των σαλονιών νυν και πρώην «συμβούλων» πρωθυπουργών που εξακολουθούν να πλουτίζουν με τον πλέον αντιδημοκρατικό τρόπο. Κανείς δεν τους επέλεξε, κανείς δεν τους διόρισε, μόνο ξένα συμφέροντα που δεν ανέχονται να μεταλλαχθούν σε εθνικούς πλειοδότες, λέγοντας απλά μερικές αλήθειες. Ρισκάρω να γράψω ότι μόνο οι Έλληνες, οι πλέον δεινοπαθούντες από την άθλια γερμανική μπότα, με νέους πιο εξελιγμένους τρόπους, σε σχέση με τον πόλεμο του ’40, δεν καταλαβαίνουν ότι οι εταίροι μας έχουν ευθύνη και μάλιστα σημαντική από τη λάθος εφαρμογή πολιτικής. Μέχρι που θα πάμε αγαπητέ φίλε;
