Εξ αδιανεμήτου πλούτος για τον τόπο μας και το έργο που προσφέρει η Ενωση Πνευματικών Δημιουργών του Νομού μας, που έκοψε την προπερασμένη Κυριακή, 16 Φεβρουαρίου, στον “Μαχαλά” του Κουμ Καπί, την πρωτοχρονιάτικη πίτα της. Από ιδρύσεώς της, στις αρχές της δεκαετίας του 1980 μέχρι σήμερα. Με πρώτο πρόεδρο τον υπέροχο πνευματικό άνθρωπο, μακαριστό σήμερα Γεώργιο Καψωμένο, μέχρι τον σημερινό, τον “συνήθη ύποπτο” των περισσότερων εκδηλώσεων που γίνονται τα τελευταία χρόνια στην πόλη μας, τον συγγραφέα – ιστορικό ερευνητή Δημήτρη Νικολακάκη και με ενδιάμεσους, τον διαπρεπή δικηγόρο – συγγραφέα Στρατή Παπαμανουσάκη, την αξέχαστη δασκάλα και ξεχωριστή συγγραφέα Κατίνα Χρυσουλάκη – Πάτερου και τους καταξιωμένους πατριάρχες της Δασκαλοσύνης και για το ιδιαίτερα σημαντικό πνευματικό τους έργο Βασίλη Χαρωνίτη και Σταμάτη Αποστολάκη. Το παρόν, όταν πατά στέρεα στο παρελθόν, μπορεί να ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Η βασική σκέψη που ερχόταν και ξαναερχόταν στο μυαλό μου, κατά τη διάρκεια της εν λόγω συνεστίασης. Ενθυμούμενος τους παλαιότερους των ημερών μας Χανιώτες πνευματικούς δημιουργούς που βρίσκονται τώρα στο άλλο ημισφαίριο της ζωής, συμμετέχοντας σ’ αυτό το καθιερωμένο ετήσιο συμπόσιο της χαράς… Ναι, είναι αλήθεια ότι οι λεγόμενοι άνθρωποι του πνεύματος δημιουργούν και για τον εαυτό τους, από εσωτερική ανάγκη· πρωτίστως, ωστόσο, τους άλλους, σε μια προσπάθεια επικοινωνίας έχουν στον νου τους. Κοινωνικό γεγονός (fair -social) έχει χαρακτηρίσει την ποίηση, με δεδομένο ότι ο ποιητής χρησιμοποιεί τη γλώσσα στη βασική κοινωνική της αποστολή που είναι η επικοινωνία, ο Γάλλος γλωσσολόγος F. de Saussure. Κοινωνικό γεγονός όμως, είναι και κάθε μορφή τέχνης. Εξ αδιανεμήτου πλούτος για τον τόπο μας, μ’ αυτήν την έννοια όλα τα έργα τέχνης, αλλά και το έργο που επιτελεί η Ενωση Πνευματικών Δημιουργών του Νομού μας, λοιπόν. Μια Ενωση με έντονη παρουσία στο πολιτιστικό γίγνεσθαι του τόπου μας…
Εκ στόματος νηπίων…
“Εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων καταρτίσω αίνον…”, “εάν ημείς σιωπήσωμεν οι λίθοι κεκράζονται”… Αυτές οι δύο ευαγγελικές φράσεις μου ήρθαν στον νου την περασμένη Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου, διαβάζοντας το κύριο θέμα που είχε η εφημερίδα μας εκείνη την ημέρα σχετικά με τις αντιδράσεις για τη σχεδιαζόμενη από τους Αμερικανούς καταστροφή μέρους του χημικού οπλοστασίου της Συρίας στη Μεσόγειο, δυτικά της Κρήτης. “Εν τω μεταξύ, το δικό τους ξεχωριστό μήνυμα έστειλαν χθες λιλιπούτειοι διαδηλωτές στο Ηράκλειο (φωτ.) απαιτώντας ένα μέλλον χωρίς τοξικές παρενέργειες”, διαβάζω, μεταξύ των άλλων, στην πρώτη σελίδα της εφημερίδας μας, που έχει εκτενές ρεπορτάζ για την πανευρωπαϊκή διάσταση που έχουν πάρει οι αντιδράσεις σχετικά με τη σχεδιαζόμενη καταστροφή. Ανοίγω παρένθεση μόνο και μόνο για να πω, γιατί “χάρη που δε λογίζεται μηδέ μισθό δεν είναι”, ότι τα “Χανιώτικα νέα” ανέδειξαν κατ’ αποκλειστικότητα το περί ου ο λόγος θέμα και την κλείνω αμέσως. “Σήμερα τα παιδιά με την ενέργειά τους κατ’ αρχάς μας συγκινούν, εκφράζοντας τη δική τους αγωνία, αλλά και τη δική μας”, είπε στην αρχή των δηλώσεων που έκανε, υποδεχόμενος τα ηλικίας, 2 έως 5 ετών, 100 περίπου παιδιά μαζί με τους γονείς τους, ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης έξω από την Περιφέρεια. Καλά τα είπε, όπως τα είπε, αφού όντως, για να χρησιμοποιήσω ένα ακόμα απόσπασμα των δηλώσεών του, “η προστασία του περιβάλλοντος είτε πρόκειται για στεριά είτε για θαλάσσιο περιβάλλον, αποτελεί μια πάρα πολύ σοβαρή υπόθεση”. Το ’χουμε συνειδητοποιήσει αυτό; Ενα το κρατούμενο! Κι αν το ’χουμε, σε ποιον βαθμό το ’χουμε; Καλές οι όποιες μεμονωμένες διαμαρτυρίες και οι όποιες ανακοινώσεις, όπως αυτή του Συνδέσμου των Εφημερίων της Μητρόπολης Κυδωνίας και Αποκορώνου για παράδειγμα, φτάνουν όμως αυτές, έτσι όπως γίνονται για να αποτραπεί το κακό; “Να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων κατά τρόπο υπεύθυνο για τον τόπο και τη χώρα μας οι υπεύθυνοι και αρμόδιοι για το θέμα τούτο, έχει ζητήσει με ανακοίνωσή της στις 7 Φεβρουαρίου η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Κρήτης”. Θα αρθούν ή θα σιωπήσουν περιμένοντας “βουβοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα”, όπως λέει και ο ποιητής “κάποιο θάμα”; Τα παιδιά, τα συγκεκριμένα παιδιά, δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθηθεί. Και οι πέτρες με τις κραυγές τους επίσης…
