Η άσκηση πολιτικής προϋποθέτει γνώση της Ιστορίας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, αλλά και ψυχολογία ως εργαλείο για να ερμηνεύει και να αντιμετωπίζει κανείς τους συλλογισμούς, τις προθέσεις και τα σχέδια των άλλων. Είναι ο μόνος τρόπος για να προστατεύεται ο καθείς από τις αντιδράσεις εσωτερικών και διεθνών κυρίως παραγόντων.
Η οξύτατη κρίση που βιώνει ο λαός μας, αλλά και το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα μας οφείλεται στις αδυναμίες του Πολιτικού Συστήματος των τελευταίων δεκαετιών, αλλά και στην αρρωστημένη εσωστρέφειά του. Αυτές οι διαιωνίζουσες αδυναμίες κράτησαν τη χώρα μας μακριά από το παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η σχέση π.χ. Δημοκρατίας και Οικονομίας δεν είναι ευθύγραμμη υπόθεση. Με δεδομένη την ορθότητα της ρήσης του Κλάουζεβιτς, ότι «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα», οι πολεμικές ενέργειες των δημοκρατικών δυτικών κοινωνιών, επιπλέον, συχνά λαμβάνουν ποικίλες μορφές που δεν συνεπάγονται, κατ’ ανάγκη άσκηση φυσικής βίας. Οι περιπτώσεις άσκησης εξαναγκασμών μέσω απειλών εφάμιλλων της άσκησης πολεμικής βίας ως προς τις συνέπειές της είναι πολλές και για τον προσεκτικό παρατηρητή της διεθνούς πολιτικής σχεδόν καθημερινές.
Κατά τις 3 τελευταίες δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Ένωση διολίσθησε και μετασχηματίστηκε σε μία πρωτοκαθεδρία των «αγγλοσαξονικών προτύπων» με τις δικές τους ψευτοηθικοκανονιστικές αξίες, με την ανάπτυξη τώρα του Κοινωνικού Δαρβινισμού σε ευρωπαϊκό και μετέπειτα σε παγκόσμιο επίπεδο. Βασικός πυρήνας της φιλοσοφίας αυτής είναι ότι η Κυβέρνηση δεν πρέπει να παρεμβαίνει στις φυσικές διεργασίες της εξέλιξης στην κοινωνία χρηματοδοτώντας και προστατεύοντας τους φτωχούς και αδυνάτους, διότι έτσι διαστρεβλώνεται η ροή της επιβίωσης των ισχυροτέρων και πλουσίων που θα δημιουργήσουν τελικά υγιέστερες κοινωνικές δομές. Αυτό σημαίνει τον τερματισμό των φιλανθρωπιών, για να επέλθει η διαιώνιση των περισσότερο προσαρμοσμένων.
Μία φιλοσοφία η οποία στην πραγματικότητα, και όπως ήδη τη βιώνουμε, καταργεί το Κράτος Δικαίου και την κρατική κυριαρχία, το οποίο αποτελεί το μόνο εφικτό καθεστώς των διεθνών σχέσεων και ο μόνος τρόπος οργάνωσης των συλλογικών ανθρωπίνων σχέσεων στον παγκόσμιο χώρο. Αυτό το Κράτος το οποίο κατά συνέπεια είναι κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού στις διακρατικές σχέσεις και η κατίσχυση του συμβολίζει την ελευθερία – ανεξαρτησία των λαών και την αποτυχία των Δαρβινικού χαρακτήρα αυτοκρατορικών και ηγεμονικών αξιώσεων για δημιουργία παγκόσμιων κατεξουσιαστικών δομών. Ο διαφαινόμενος αυτός κίνδυνος στον ευρωπαϊκό ορίζοντα μας υπενθυμίζει την εθνοκτόνο, ληστρική και βάρβαρη συμπεριφορά των αγγλοσαξόνων στην εποχή της Αποικιοκρατίας απέναντι εκατοντάδων λαών, με την κατάργηση και υποταγή κρατικών οντοτήτων και καταστροφή πολιτισμών άλλων εθνών.
Από την αρχή της κρίσης η βάρβαρη συμπεριφορά των Αγγλοσαξόνων Δαρβινιστών και πρωταγωνιστών της Ε.Ε. απέναντι της Ελλάδος, αλλά και απέναντι άλλων χωρών, αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των επικίνδυνων για την Ευρώπη προθέσεων των γνωστών σε όλους πια υπευθύνων για την ευρωπαϊκή κρίση χρέους. Οι οποίοι, βάσει σχεδίου, προκάλεσαν συστηματικά τις δημοσιονομικές ανισότητες και τις χρεοκοπίες των άλλων μελών, με σκοπό την κατάργηση του σεβασμού της ετερότητας των επιμέρους κοινωνιών και της πολιτικής τους κυριαρχίας και την εμπέδωση μίας κατεξουσιαστικής ηγεμονικής οργάνωσης της Ευρώπης, ως προαναφέρθηκε κατά το πρότυπο του Κοινωνικού Δαρβινισμού.
Όμως όσο περισσότερο εντείνεται η πίεση και εκβιαστική συμπεριφορά της τρόικα και των Δαρβινιστών εντολοδόχων της απέναντι της Ελλάδος, αλλά και απέναντι άλλων κρατών – μελών, τόσο περισσότερο διαφαίνεται ο φόβος και η αγωνία των εκβιαστών περί αποτυχίας του πειθαναγκαστικού εγχειρήματος αποδοχής του Κοινωνικού Δαρβινισμού στην Ευρώπη, ο οποίος όμως είναι όλως αντίθετος με την καθαρότητα και την ανωτερότητα του Ελληνικού Πνεύματος.
Διάφοροι πολιτικοί και οικονομικοί αναλυτές σε παρασκηνιακές τώρα συζητήσεις εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης επικεντρώνονται τελευταία στο ενδεχόμενο μίας αιφνίδιας μεταστροφής της ελληνικής πολιτικής απέναντι της τρόικας και των εντολοδόχων Δαρβινιστών της ή ακόμη και μίας εξέγερσης του Ελληνικού Λαού. Η οποία θα συμπαρασύρει και άλλες χώρες της Ε.Ε. και της Ευρωζώνης κατά της πολιτικής θανάσιμης λιτότητας αλλά και σε συλλογική τώρα και αποφασιστική άρνηση εξυπηρέτησης του χρέους τους.
Η παρατηρούμενη άκρως εντεινόμενη πιεστική συμπεριφορά της τρόικας και των εντολοδόχων της, εις τους τελευταίους μήνες, για την ολοκληρωτική υποταγή του Ελληνικού Λαού, είναι απόδειξη του ανέκφραστου και απόκρυφου φόβου και αγωνίας των. Ότι ο κίνδυνος εξέγερσης του Ελληνικού Λαού, και ως συνέπεια αυτής και άλλων λαών του Νότου, κατά της τρόικας και των Δαρβινιστών, οι οποίοι επιδιώκουν την υποταγή της Ευρώπης, θα οδηγήσει εις την διάλυση της Ευρωζώνης και σε τεράστιες απώλειες των δανειστών και των χρηματαγορών.
Ο Ελληνικός Λαός οφείλει τώρα να ανυψώσει το ανάστημά του και να δώσει και πάλι ένα μάθημα σε όλους εκείνους οι οποίοι επιβουλεύονται την εθνική του υπόσταση, την Ιστορία του και αξιοπρέπειά του.
* σπούδασε Πολιτικές – Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στη Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά στην Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας.
