Οι πολιτικές εξελίξεις πυκνώνουν, όπως είχε προβλεφθεί για τον μήνα Ιανουάριο και Φεβρουάριο. Η ακίδα στα χέρια του κ. Τσίπρα είναι η Συμφωνία των Πρεσπών και η συνεπακολουθούμενη κυβερνητική σταθερότητα.
Εάν χάσει τη δεδηλωμένη η κυβέρνηση, μπορεί να ζητήσει αυτή -και μόνο αυτή- ψήφο εμπιστοσύνης και η αντιπολίτευση να παρακολουθεί με ενδιαφέρον.
Πάντα λέω ότι τα πράγματα είναι απλά. Η κυβέρνηση “καίγεται” να αποδείξει -με κοινοβουλευτική πλειοψηφία- ότι μπορεί να κυβερνήσει μέχρι τον επόμενο Οκτώβριο. Οι υπόλοιποι μπορούν να ζητήσουν στα… τρία κόρνερ πέναλτι, ή να κρατήσουν για τρία λεπτά την αναπνοή της. Η χώρα πρέπει να έχει συνταγματική κατοχυρωμένη κυβέρνηση.
Ηδη το “Ποτάμι” εδήλωσε με γραπτή ανακοίνωση ότι, αν αποχωρήσει ο ακομβίωτος κ. Καμμένος, πρέπει να οδηγηθούμε σε εκλογές. Οι κυβερνήσεις μειοψηφίας ή ανοχής, είναι ένα φαινόμενο που έχουμε να ζήσουμε από το 1875 και την κυβέρνηση Βούλγαρη ή Τζουμπέ. Δεν θυμούμαι κυβέρνηση μειοψηφίας στη Μεταπολίτευση. Ολοι οι πρωθυπουργοί σημείωναν αξιόλογα εκλογικά σκορ ή συνεργάζονταν με ικανά κοινοβουλευτικά σχήματα.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι άλλο το διακύβευμα της ψήφισης μιας Συμφωνίας και άλλο αυτό της στήριξης μιας κυβέρνησης. Μόνο η Πυθία αν μασήσει φύλλα, γνωρίζει τι θα γίνει.
Η ελληνική κοινωνία συλλέγει έγκυρες (υποψιάζομαι…) πληροφορίες και αξιολογεί επί πεδίου την πραγματικότητα. Είναι βέβαιον, όμως, ότι παρότι εμφανίζεται “θωρακισμένος” ο κ. Τσίπρας ανησυχεί και ο κ. Μητσοτάκης παρακολουθεί τις εξελίξεις με έκδηλο ενδιαφέρον. Συνεπώς ομιλούμε για κρίσιμη περίοδο.
