Το πρωί στη δουλειά το βράδυ στο σχολείο και από εκεί στο Πανεπιστήμιο!
Άλλοι εργαζόμενοι, άλλοι γονείς, άλλοι και τα δύο με πολλές και “βαριές” υποχρεώσεις! Το πήραν απόφαση, επέστρεψαν στις σχολικές αίθουσες των Εσπερινών ΕΠΑΛ σε Χανιά και Πλατανιά και δίνοντας εξετάσεις κατάφεραν να εισαχθούν σε Πανεπιστήμια. Μιλώντας στα “Χ.ν.” «ανοίγουν τα χαρτιά τους» για το σχολείο, την επιστροφή στα θρανία, τις εξετάσεις, τους καθηγητές, την οικογένεια, το όνειρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Από το Εσπερινό ΕΠΑΛ στην… Ιατρική
Στην Ιατρική της Πάτρας θα σπουδάζει σε λίγες εβδομάδες η Αγγελική Καψαλάκη, υλοποιώντας ένα μεγάλο στόχο της. Τελείωσε το Γενικό λύκειο στα 18, πριν από δύο χρόνια, αλλά μην έχοντας κάποιο στόχο δεν πέρασε τότε κάπου.
«Ο πατέρας μου που είναι ιερέας, πήγε στο Εσπερινό ΕΠΑΛ Χανίων για να πάρει την ειδικότητα του νοσηλευτή και σκέφτηκα να εγγραφώ και εγώ στον τομέα υγείας. Πήγα λοιπόν στη νοσηλευτική και πραγματικά ξετρελάθηκα, ήταν ένα αντικείμενο που λάτρεψα αμέσως. Όσο περνούσε ο χρόνος αυξάνονταν οι στόχοι μου. Η αλήθεια είναι πως μου ήταν πάρα πολύ δύσκολο να διαβάσω γιατί εργαζόμουν παράλληλα σε δύσκολα ωράρια και αυτό ήταν το πιο μεγάλο ζήτημα. Να συνδυάσω τη δουλειά, με το σχολείο και το φροντιστήριο. Ήταν φορές που πήγαινα από τη δουλειά στο σχολείο κατευθείαν ή στο φροντιστήριο. Είχα όμως την βοήθεια τη μεγάλη και την κατανόηση των καθηγητών μου, τα Εσπερινά ΕΠΑΛ είναι υποτιμημένα από τον κόσμο, ενώ γίνεται καλή δουλειά. Για δύο μήνες, κοντά στις εξετάσεις, σταμάτησα τη δουλειά κάθισα κάτω, έβαλα όλες μου τις δυνάμεις και… με το θέλημα του θεού τα κατάφερα» δηλώνει η Αγγελική.
Η νεαρή κοπέλα υπογραμμίζει επίσης ότι «είχα και τη μεγάλη στήριξη της οικογένειας μου που είναι πολύ σημαντική! Όλα τραβάνε το δρόμο τους κάποια στιγμή! Το θέμα είναι να έχουμε επιμονή, θέληση και να ακολουθούμε το όνειρο μας!».
Πλέον σκέφτεται τη ζωή της ως φοιτήτρια και το νέο μεγάλο όνειρο να αποφοιτήσει με ένα πτυχίο της Ιατρικής!
«Η επιστροφή στα θρανία δεν ήταν εύκολη»
Ως σχεδιάστρια εργάζεται εδώ και 22 χρόνια η κα Εύα Μαρκουλάκη έχοντας σπουδές ΙΕΚ. Η ίδια πάντα ήθελε να εμπλουτίσει τις γνώσεις της, να μάθει περισσότερα για τη δουλειά της έτσι έβαλε ως στόχο να εισαχθεί στη “Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών” του Πολυτεχνείου Κρήτης. «Είχα τελειώσει την αισθητική στο Εσπερινό ΕΠΑΛ και με παρακίνηση μιας συμμαθήτριάς μου που είχε ξεκινήσει στο τμήμα δομικών είπα να πάω και εκεί προκειμένου να βελτιώσω τη δουλειά μου. Πως ήταν η επιστροφή στα θρανία; Δύσκολη! Εργάζομαι, έχω δύο παιδιά, τα μαθήματα των πανελληνίων μόνο εύκολα δεν ήταν» σημειώνει. Το θετικό στην υπόθεση της ότι είχε την στήριξη της οικογένειας της, του συζύγου, των παιδιών, των συγγενών και των φίλων. «Με ενθάρρυναν που το πήρα απόφαση να καθίσω και πάλι στα θρανία! Αυτό ήταν το πρώτο θετικό γιατί υπήρχε έλλειψη χρόνου, τα παιδιά έχουν φροντιστήρια, δρομολόγια και ο χρόνος είναι ελάχιστος! Το δεύτερο ήταν το κλίμα στο σχολείο. Εξαιρετικοί οι καθηγητές, μας βοήθησαν πάρα πολύ! Ήταν πολλά παιδιά που έρχονταν στο σχολείο απλά για να πάρουν ένα απολυτήριο, δεν είχαν καν στο νου τους το πανεπιστήμιο και πείστηκαν από τους καθηγητές ότι αξίζει να δώσουν εξετάσεις, να δοκιμάσουν για κάπου πιο ψηλά. Μας παρότρυναν, μας έδωσαν θάρρος, ήταν κατατοπιστικοί!» επισημαίνει.
Την περίοδο των Πανελληνίων η κα Μαρκουλάκη εργαζόταν κανονικά, πήρε άδεια μόνο μια μέρα πριν από κάποια συγκεκριμένα μαθήματα έτσι κατάφερε να συγκεντρώσει τη βαθμολογία που της επιτρέπει να εισαχθεί στη “Σχολή Μηχανικών – Μηχανικών Περιβάλλοντος” του Πολυτεχνείου Κρήτης. «Θα εγγραφώ σίγουρα γιατί είναι μια πολύ καλή σχολή, αλλά το πιθανότερο του χρόνου θα δοκιμάσω και πάλι για την Αρχιτεκτονική γιατί εδώ και 22 χρόνια κάνω αρχιτεκτονικές μελέτες» τονίζει. Η συνομιλήτρια μας συστήνει σε όποιον έχει αναστολή να επιστρέψει στα θρανία πως «η μάθηση και τα όνειρα δεν έχουν ηλικία, να προχωρήσει και να μην έχει καμία αναστολή! Και για όσους δεν πέτυχαν να πω ότι η ζωή συνεχίζεται, η προσπάθεια μετράει. Όπως λέει και ο ποιητής “σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός”».
Κίνητρο η αγάπη για τα παιδιά…
Στο τμήμα Ηλεκτρονικών του ΤΕΙ Χανίων είχε σπουδάσει η Νικολέτα Βούλγαρη, ωστόσο το όνειρο της πάντα ήταν να εργαστεί με μικρά παιδιά. Έτσι εγγράφηκε στο Εσπερινό ΕΠΑΛ Πλατανία και δίνοντας πανελλήνιες εξετάσεις πέρασε στη σχολή “Επιστημών της Εκπαίδευσης στην Προσχολική Ηλικία” στην Αλεξανδρούπολη. «Παρακολουθούσα κάποια σεμινάρια δια βίου μάθησης του Δήμου Πλατανιά και τα κάναμε στο Εσπερινό ΕΠΑΛ. Είδα τα διαθέσιμα τμήματα, μίλησα με το διευθυντή και επειδή πάντα αγαπούσα τη βρεφοκομία πήρα απόφαση να γραφτώ και πάλι στο σχολείο» μας λέει η αυριανή φοιτήτρια.
Το πιο μεγάλο πρόβλημα που αντιμετώπισε ήταν «η διαχείριση του χρόνου σε ό,τι αφορά τα παιδιά, τη φροντίδα, το διάβασμα τους. Ευτυχώς είχα πολύ μεγάλη στήριξη από το σύζυγο. Χωρίς τη βοήθεια του δεν θα μπορούσα να είμαι συνεπής. Ήταν πολύ σημαντική και η βοήθεια της κουνιάδας μου όταν έδινα πανελλήνιες για να μου κρατάει τα παιδιά τα Σάββατα που έπρεπε να πάω να δώσω εξετάσεις. Στα μαθήματα δεν είχα ιδιαίτερη δυσκολία, ήθελε μια συγκέντρωση, ένα προσεκτικό διάβασμα. Στη β΄ λυκείου το κλίμα ήταν εξαιρετικό, ήταν μια απόδραση από την καθημερινότητα να πηγαίνεις στο σχολείο, ξέφευγες από τη ρουτίνα. Στη γ΄ λυκείου είχα μεγαλύτερες δυσκολίες γιατί μεγάλωσαν οι οικογενειακές υποχρεώσεις αλλά… τέλος καλό όλα καλά! Το να περάσω στη σχολή ήταν η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου».
Η συμβουλή της Ν. Βούλγαρη σε ανθρώπους που το σκέπτονται αν θα καθίσουν και πάλι στα θρανία είναι «να το επιχειρήσουν! Δεν εγκαταλείπουμε ποτέ τα όνειρα μας, θα βρει χρόνο να διαβάσει, να παρακολουθήσει». Πλέον η αυριανή φοιτήτρια προσπαθεί να δει πως θα πάρει μετεγγραφή ή αμοιβαία ανταλλαγή με την ανάλογη σχολή του Ρεθύμνου ώστε να μπορέσει να την παρακολουθήσει και είναι αισιόδοξη ότι θα καταφέρει και σε αυτό!
«Πραγματοποίησα το όνειρο μου»
«Τελείωσα λύκειο το 1999, δεν έδωσα πανελλήνιες και πίστευα ότι είχα αδικήσει τον εαυτό μου και στα 40 μου σκέφθηκα ότι πρέπει να καλύψω αυτή την αδικία. Το timing βέβαια έχοντας δύο παιδιά δεν ήταν το κατάλληλο αλλά είχα τη στήριξη της συζύγου, της οικογένειας, των ίδιων των παιδιών με τα οποία διαβάζαμε μαζί» μας λέει ο κ. Μανώλης Σιβαρόπουλος, υπαξιωματικός στην Πολεμική Αεροπορία που δίνοντας εξετάσεις από το Εσπερινό ΕΠΑΛ Χανίων θα είναι σε λίγες εβδομάδες φοιτητής στο τμήμα ΗΜΜΥ (Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών) του Πολυτεχνείου Κρήτης.
«Από τη στιγμή που το αποφάσισα προσπάθησα να το κάνω όσο καλύτερα μπορούσα. Έμαθα από φίλους για το Εσπερινό ΕΠΑΛ, γράφτηκα και εκεί το κλίμα που βρήκα με εξέπληξε ευχάριστα! Ειδικά στο τμήμα μου, των ηλεκτρονικών, καθηγητές και μαθητές δημιουργήσαμε μια άριστη ομάδα, ήμασταν συνειδητοποιημένοι και το μάθημα ήταν εξαιρετικού επιπέδου, παράλληλα έκανα φίλους, δημιουργήσαμε παρέες» αφηγείται ο συνομιλητής μας. Για τον ίδιο η επιστροφή στα σχολεία δεν ήταν καθόλου δύσκολη, προσαρμόστηκε γρήγορα αν και κάποια μαθήματα όπως τα πιο θεωρητικά τον προβλημάτισαν. «Για μας τους μεγαλύτερους εκεί που χρειάζεται να αποστηθίσεις τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα! Έχουμε όμως την ωριμότητα και την εμπειρία και τα πράγματα πήγαν ανέλπιστα καλά! Είχαμε βέβαια απίστευτη στήριξη από τους καθηγητές μας την κα Κακούρη, την κα Κωσταμένα, την κα Μανιουδάκη αλλά και πολλούς άλλους που υπερέβαλλαν εαυτούς για να μας βοηθήσουν» σημειώνει, συμπληρώνοντας πως κάθε μέρα αφιέρωνε χρόνο στη μελέτη του, είχε καλές σημειώσεις και αυτό τον βοήθησε στις εξετάσεις. «Μετά τα Χριστούγεννα πήρα κάποιες άδειες, με βοήθησαν και η μητέρα, η πεθερά μου με τα παιδιά, στα δρομολόγια και φυσικά η σύζυγος και στην τελική ευθεία αφιέρωσα πολύ χρόνο. Είχα και στήριξη και καθηγητές φίλους που με συμβούλεψαν κάποια πράγματα. Και στη συμπλήρωση του μηχανογραφικού ήθελα ΗΜΜΥ παρότι ξέρω ότι είναι ένα δύσκολο τμήμα. Είμαι χαρούμενος που κατάφερα να εισαχθώ, που πραγματοποίησα το όνειρο μου και θα προσπαθήσω βήμα-βήμα να το ολοκληρώσω , να πάρω το πτυχίο του Μηχανικού!» είναι τα λόγια του κ. Σιβαρόπουλου που καλεί τον κάθε ενήλικο που θα ήθελε να σπουδάσει: «Να μην το σκεφθεί δεύτερη φορά! Πιστεύω στη “δια βίου μάθηση”, αν ο άνθρωπος σταματήσει να μαθαίνει , σταματάει να εξελίσσεται. Για αυτό αξίζει, να δώσει τη μάχη του, χαμένη είναι η μάχη που δεν δίνεται!»
