Με την αμερικανοτουρκική εξοπλιστική συμφωνία έναντι ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ δεν θεωρείται ότι τερματίζεται μια μακροχρόνια περίοδος έντασης ΗΠΑ – Τουρκίας.
Από την άλλη μεριά οι συνθήκες δεν έπεται ότι ομαλοποιούνται για να συζητηθούν οι διαφορές μας με τη γείτονα, όταν δεν έχουν φύγει απ’ το τραπέζι των διαπραγματεύσεων το “casus belli”, “οι γκρίζες ζώνες” και το δόγμα της “γαλάζιας πατρίδας”.
Η επιστολή της Άγκυρας προς το αμερικανικό Κογκρέσο ίσως να θεωρείται ισχυρό πολιτικό κείμενο και να διαβεβαιώνεται ότι το F-16 νέας γενιάς και τα υπό αναβάθμισιν παλαιά δικά του δεν θα χρησιμοποιηθούν επιθετικά εναντίον άλλης συμμάχου χώρας, εν προκειμένω της Ελλάδος, όμως η βεβαιότητα είναι ορατή, ότι οι τουρκικές υποσχέσεις δεν ισχυροποιούνται, εκ του ότι ο Ερντογάν θεωρείται απρόβλεπτος στα “παζάρια”.
Οι προθέσεις καλής θελήσεως του Τούρκου Υπουργού Άμυνας να αποσύρει τη Στρατιά του Αιγαίου απ’ τα παράλια της Μ. Ασίας στα ενδότερα της χώρας, αφού αποστρατιωτικοποιηθούν τα ελληνικά νησιά είναι ύπουλη συμπεριφορά με πονηριά.
Σε δεδομένες συνθήκες η Στρατιά μπορεί να επανακάμψει σε λίγες ώρες στα Μικρασιατικά παράλια, ενώ για να επανέλθουν τα ελληνικά νησιά του Αιγαίου στην πρότερή τους αμυντική κατάσταση, θα χρειαστούν πολλές ημέρες, για να μην πω εβδομάδες.
Όποια δε κυβέρνηση θα έχει αποφασίσει την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, θα ‘χει διαπράξει έγκλημα ισότιμο της προδοσίας. Είναι ν’ απορεί κανείς, όταν ακούει Αμερικάνους και Ευρωπαίους να υποστηρίζουν ότι τα εξοπλιστικά προγράμματα Αθηνών και Άγκυρας φέρνουν πιο κοντά τις δύο χώρες. Ελπίζουν ότι η επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στην τουρκική πρωτεύουσα αρχές Μαρτίου, θα μετριάσει την επιθετική πολιτική του Τούρκου προέδρου, ο οποίος δεν φαίνεται διατεθειμένος ν’ αλλάξει τακτική στη Μ. Ανατολή, παρά του ότι έχουν εκ προοιμίου τη βεβαιότητα ότι οι υποσχέσεις του για το Αιγαίο είναι προσχηματικές.
Ωστόσο από μέρους της Μείζονος και Ελάσσονος αντιπολίτευσης τίθεται θέμα συζήτησης και συγκροτημένης εθνικής στρατηγικής για την ένταξή μας στο πρόγραμμα προμήθειας των stealth F-35 με αντίστοιχη αναβάθμιση των τουρκικών F16 και την προμήθεια νέων. Τώρα και τι δεν θα ’διναν οι Αμερικανοί να βάλουν και την Τουρκία στο πρόγραμμα πώλησης των F-35, αν λυνόταν το πρόβλημα των S 400.
Όσον αφορά εμάς, κάθε εξοπλιστική προμήθεια είτε είναι Ραφάλ για τον αέρα, άρματα μάχης για την ξηρά, Belhara για τη θάλασσα ή τα πανάκριβα και πιο σύγχρονα στον πλανήτη F-35, δεν γίνεται για επιθετικούς αλλά για αμυντικούς σκοπούς. Η επιλογή των F-35 είναι υψηλού ρίσκου και τεράστιου κόστους. Λέγεται ότι δεν θα ’χουμε τον απόλυτο έλεγχο ως προς τη χρησιμοποίησή τους. Κάθε πέταγμά τους θα είναι υπό την αίρεση ή όχι των Αμερικανών. Θα έχουν κάποιο λογισμικό που ό,τι θα σχεδιάζεται, θα γίνεται γνωστό σ’ αυτούς. Έτσι θα ’χουν λόγο για κάθε κίνηση τους.
Τ’ αναφερόμενα είναι συμπεράσματα στρατηγικών μελετητών, για να θυμηθούμε το καραμανλικό ότι «υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται ή που γίνονται και δεν λέγονται».
