Εξωτερική πολιτική – ποτέ δεν είναι αργά

Κύριε διευθυντά,
παρακολουθούμε στις ημέρες μας τη συνεχιζόμενη προκλητικότητα του καθεστώτος Ερντογάν, απέναντι στο διεθνές δίκαιο και στοχευμένα απέναντι στην πατρίδα μας. Διαμηνύει ξεκάθαρα στην Ε.Ε. ότι η απειλή του προσφυγικού είναι “μοχλός” αποκλειστικά στη δικαιοδοσία του, όπου ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμος να γυρίσει. Θα έρθει η ώρα, όπως λέει, που θα ανοίξουμε τις πύλες για τέσσερα εκατομμύρια μετανάστες. Ποιος δεν μου λέει -ότι μέσα σε αυτές τις ορδές των ανθρώπων- δεν εισέλθουν και διατεταλμένοι δικοί του, αναπτύσοντας οργανωμένο σχέδιο αποσταθεροποίησης της Ελλάδας; Συνεχείς παραβιάσεις τόσο της ελληνικής, όσο και της κυπριακής υφαλοκρηπίδας, με καθημερινές πλέον παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρου και με αποκορύφωμα το μνημόνιο συνεργασίας με τα κατάλοιπα εξουσίας στη Λιβύη. Κι εμείς; Εμείς, σαν παθητικοί παρατηρητές, αρκούμαστε σε δηλώσεις, σε λόγια περί δικαίου και νομιμότητας. Δεν έχουμε -δυστυχώς- αντιληφθεί ότι η πολιτική των Τούρκων θα έχει τάση κλιμακούμενη, προς την κατεύθυνση της πόλωσης και ενός -όχι μόνο- θερμού επεισοδίου. Αλήθεια, ποιες είναι οι διαχωριστικές γραμμές που βάζουμε ως χώρα απέναντι σε κάθε προκλητικό εχθρό της πατρίδας; Εάν εξαιρέσουμε την πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου, (σ.σ. “βυθίσατε το Χόρα”, τα casus belli, το Σισμίκ, κ.λπ.) δεν υπήρξε η δυναμική υπόσταση κανενός άλλου, ώστε να εφαρμoσθεί μια αποτελεσματική εξωτερική πολιτική. Θα πρέπει να διδαχθούμε από το πρόσφατο παρελθόν και να δούμε ρεαλιστικά στην παγκόσμια ευμετάβλητη σκηνή τα δρώμενα. Να χαράξουμε επιτέλους μια ενιαία εθνική στρατηγική, βασισμένη στην ένδοξη ιστορία και αξίες της Ελλάδας. Βρεθήκαμε -εάν όχι ξεπεράσαμε- το χείλος της οικονομικής χρεωκοπίας και γίναμε δέκτες χλευασμού, οίκτου και βορά του κάθε Ευρωπαίου. Παράλληλα με αυτό, ήρθε και το ευρωπαϊκό ζήτημα του μεταναστευτικού. Αντί να δράξουμε της ευκαιρίας, να σταθούμε δυναμικά στα πόδια μας, εμείς τι κάναμε; Απολύτως τίποτα… Παθητικοί παρατηρητές! Αντί να ορθώσουμε ανάστημα, απαιτώντας ξεκάθαρ -όσο και οι Τούρκοι- να λύσουμε φλέγοντα ζητήματά μας, δεν μπορέσαμε να ορθώσουμε ανάστημα. Τα μειράκια της πολιτικής, απώλεσαν κάθε ευκαιρία να φανούν αντάξιοι του έθνους μας. Θα έπρεπε, τότε, να είχαμε ζητήσει από την Ε.Ε. την άμεση διαγραφή του οικονομικού χρέους μας, ως αντίβαρο της υποδοχής των χιλιάδων προσφύγων. Ακούγεται ακραίο, αλλά θεωρώ ότι ήταν απόλυτα εφικτό στη δεδομένη στιγμή. Ωμό εκβιασμό και εμείς απέναντι στους εταίρους! Με οικονομία στο θετικό πρόσημο πλέον, θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε καλύτερα την τεράστια μεταναστευτική κρίση. Αντ’ αυτού είμαστε “κερατάς και δαρμένος”, κατά την κοινώς λαϊκή γλώσσα. Εάν άμεσα δεν διαχειριστούμε τον συνδυασμό αυτών των δύο ζητημάτων, είναι σχεδόν βέβαιο πως το επόμενο χτύπημα που θα δεχθούμε, θα έχει βαρύτατες επιπτώσεις για την πατρίδα μας. Εάν -έστω και τώρα- δεν αλλάξουμε πολιτική, υιοθετώντας περισσότερο θάρρος και θράσος, θα οδηγηθούμε σε εθνική ταπείνωση. Δεν νομίζω ότι το αντέχει ο πολύπαθος ελληνικός λαός και περισσότερο από όλα, δεν του αξίζει. Δεν είμαι κανένας εθνικιστής ή ρατσιστής. Απλός, αλλά υπερήφανος Ελληνας είμαι, καταθέτοντας τους προβληματισμούς μου, θέλοντας να πιστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά…

Σφακιωτάκης Β.