«Οι ερχόμενοι στην Αρχή του Κόμματος πρέπει να είναι αποφασισμένοι να μη
γίνουν όργανα του Κόμματός τους, αλλά να αποβλέπουν μόνο στην εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος με την εναρμόνιση των αντίθετων συμφερόντων».(Ελ. Βενιζέλος, 1/2/1930, σε ομιλία του
στη Λέσχη Φιλελευθέρων)
ΜΙΑ από τις σοβαρότερες αδυναμίες της ελληνικής πολιτικής είναι η κομματοκρατία.
ΠΙΟ απλά, κάθε κομματική παράταξη (δεξιά, αριστερή ή κεντροααριστερή/σοσιαλιστική), ενώ κατά τις προεκλογικές υποσχέσεις της λέει πως θα είναι «κυβέρνηση όλων των Ελλήνων», ερχόμενη στην εξουσία, πρώτα αποβλέπει στο να διασφαλίσει την επιβίωσή της διορίζοντας κομματικά στελέχη σε καίρια πόστα και έπειτα, θέλοντας να δείξει τη “δημοκρατικότητά” της, πλαισιώνεται κι από άλλα στελέχη άλλων παρατάξεων.
ΚΙ αυτό όχι πάντα.
ΤΟ ΙΔΙΟ σενάριο είδαμε με τη συμπόρευση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το ίδιο θα δούμε πολύ σύντομα, με τον αναμενόμενο -και αναπόφευκτο- ανασχηματισμό!
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσπαθήσει να διεμβολίσει την κεντροαριστερά (ΚΙΝΑΛ), αλλά και να καθησυχάσει τους εξοργισμένους Βορειοελλαδίτες με την Συμφωνία των Πρεσπών, αξιοποιώντας… Μακεδόνες πολιτευτές!
ΠΡΙΝ από 89 χρόνια ο Ελ. Βενιζέλος μιλούσε ξεκάθαρα για διαχωρισμό κυβέρνησης και κόμματος. Δυστυχώς, σήμερα βιώνουμε περισσότερο από ποτέ την κομματοκρατία παντού, επειδή είναι δύσκολο να απαγκιστρωθεί ο αρχηγός ενός κόμματος από τις… ρίζες του.
ΕΞΑΛΛΟΥ, θα έχετε προσέξει πόσο στις μέρες μας εκλείπει το λεγόμενο «πολιτικώς ορθό». Στη θέση του έχει μπει ο κυνισμός, το ατομικό συμφέρον, η “καρέκλα”, ο λαϊκισμός κι ο κυνισμός.
ΕΤΣΙ, ο δημόσιος διάλογος έχει γίνει μονότονα τοξικός και “εξυπνακίστικος”, ενώ και το… παραταξιακό μίσος, όχι μόνο καλλιεργείται συστηματικά, αλλά και περισσεύει στη Βουλή.
ΕΙΝΑΙ καιρός, τουλάχιστον εμείς οι ψηφοφόροι, να συνέλθουμε και να μη (ξανα)πέσουμε στις παγίδες του ακραίου ψηφοθηρικού λαϊκισμού που εφεξής θα συναντούμε καθημερινά, σε μια παρατεταμένη και σκληρή σε αντιπαραθέσεις προεκλογική περίοδο.
