Με τη νέα οκτακοµµατική βουλή δεν πρόκειται να πλήξουµε. Αυτό δεν συµβαίνει για πρώτη φορά. Πολυκοµµατισµό είχαµε και την περίοδο 2015-2019 (ΣΥΡΙΖΑ 35,46% 145 έδρες, Ν∆ 28,1% 75 έδρες, Χ.Α. 6,99% 18 έδρες, ∆ηµ. Συµπαράταξη 6,28% 17 έδδρες, ΚΚΕ 5,55% 15 έδρες, Ποτάµι 4,09% 11 έδρες, ΑΝΕΛ 3,69% 10 έδρες και Ενωση Κεντρώων 3,44% 9 έδρες). Και τότε η αποχή ήταν µεγάλη. Έφθασε στο 43,43%. Υπήρχε λοιπόν, πολυφωνία όχι όµως κακοφωνία.
Τώρα άρχισαν να δηµιουργούνται πρωτόγνωρες καταστάσεις. Πρώτη κίνηση επί σκηνής, όπου το κόµµα της Αξ/κής Αντιπολίτευσης µετατρέπεται σε «κώµα» και δεύτερη κατάσταση, που πάει να δηµιουργηθεί µε τους ‘‘Σπαρτιάτες’’ όπου έγγραφο της εισαγγελέως του Α.Π. έφτασε στο Κοινοβούλιο µε την αίτηση να αρθεί η ασυλία των βουλευτών του κόµµµατος εκτός του κ. Στίγκα, προκειµένου να ξεκινήσει η διαδικασία ανάκρισης, που µπορεί να καταλήξει σε ποινική δίωξη για παραπλάνηση του εκλογικού σώµατος.
Αυτές οι δύο περιπτώσεις, προς το παρόν, δίδουν ερείσµατα στα social media και σε οτιδήποτε άλλο που µπορεί να προσφέρει στη δηµοσιογραφία. Ο δηµοσιογραφικός κόσµος προβληµατίζεται, για το πώς θα συνυπάρξουν τα νεοεµφανισθέντα κόµµατα ‘‘Νίκη’’ και ‘‘Πλεύση Ελευθερίας’’ και πώς θα συµπεριφερθούν στους ‘‘Σπαρτιάτες’’ µέχρι να κριθεί η τύχη τους από την έρευνα του Άρειου Πάγου και την απόφαση του Ανωτάτου Εκλογικού ∆ικαστηρίου (Α.Ε.∆.).
Η κυβέρνηση δεν έχει υποσχεθεί, ότι θα κάνει θαύµατα. Πιστεύει, ότι στη βουλή µπορεί νά ‘χει αντιπάλους, όχι όµως εχθρούς και ότι η εποχή των ακροτήτων και της χυδαιότητας ανήκει στο παρελθόν. Ωστόσο τα ευρύτερα κοινωνικά στρώµατα έχουν συνειδητοποιήσει, ότι στην πολιτική προωθούνται συµφέροντα προς όφελος της πελατείας των πολιτικών ανεξάρτητα απ’ τα συµφέροντα τα δικά τους.
∆εν είναι περίεργο, ότι ένας παντελώς άσχετος αποκτά τον έλεγχο σηµαντικών µοχλών της εξουσίας και τίνων τα συµφέροντα εξυπηρετεί, καθ’ υπόδειξιν. Τα κωµικοτραγικά που συµβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν ευρύτερες συνέπειες. Η περίπτωση Κασσελάκη δείχνει, πόσο εύκολο είναι στην εποχή της κυριαρχίας της εικόνας και της λατρείας της ασηµαντότητας, να βρεθεί κάποιος παρείσακτος µε τεράστιες εξουσίες στα χέρια του.
Οι κρίσεις και οι δυσκολίες µερικών κοινωνικών οµάδων δυσκόλως µπορούν, να εκφρασθούν και να κατανοηθούν εκεί όπου παράγεται η πολιτική. Οι σηµερινοί κρατούντες όλο και παραβαίνουν το καθήκον, που έχει η πολιτεία απέναντι στους κατοίκους, οι οποίοι πιστεύουν, ότι το υπεύθυνο κράτος αποφεύγει, να εφαρµόσει τους βασικούς κανόνες της κοινωνικής ζωής, για την οποία είναι αρµόδιο.
