Εκπροσωπώντας τους συγγενείς των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, η Μαρία Καρυστιανού μίλησε στην επιτροπή Αναφορών του Ευρωκοινοβουλίου, ζητώντας από τους ευρωβουλευτές να μην γίνουν «λαϊκό δικαστήριο», αλλά να ενσκήψουν «με βαθύ το αίσθημα της ευθύνης» στην υπόθεση, προκειμένου να διερευνηθεί πλήρως.
Τι είναι, όμως, αυτό το περιβόητο αίσθημα ευθύνης και πώς καλλιεργείται;
Προφανώς δεν είναι κάποιο χάπι, το οποίο παίρνεις και γίνεσαι υπεύθυνος/η, αλλά διδάσκεται και εμπεδώνεται μέσα από πρακτικές εμπειρίες, στη σχολική κυρίως ηλικία. Πόσα, όμως, από τα μαθήματα που βρίσκονται στο ωρολόγιο πρόγραμμα βοηθούν στην καλλιέργεια του αισθήματος ευθύνης; Και πόσες από τις πράξεις των ενηλίκων βοηθούν στην εμπέδωσή του;
Ακούω και ξεχνώ, βλέπω και θυμάμαι, κάνω και μαθαίνω, συνηθίζουμε να λέμε. Κάπως έτσι πρέπει να σκεφτούμε για την καλλιέργεια του αισθήματος ευθύνης από τις πολύ μικρές ηλικίες. Γιατί μετά είναι πολύ αργά για δάκρυα.
Ν’ αγαπάς την ευθύνη να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω, έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης και είναι πάντα επίκαιρος. Ειδικά στους καιρούς που διανύουμε που όλοι αποφεύγουν την ευθύνη, όχι, όμως, και την εξουσία. Εξουσία, όμως, σημαίνει ευθύνη.
