Κύριε διευθυντά,
θέλω μέσω της έγκριτης εφημερίδας σας να εκφράσω τα θερμά μου συγχαρητήρια, ως ένδειξη ευγνωμοσύνης, το λιγότερο που μπορούσα να κάνω, προς τους γιατρούς, το νοσηλευτικό προσωπικό και όλους εκείνους που έχουν αναλάβει να διεκπεραιώσουν το θεάρεστο έργο τους, όσον αφορά τον εμβολιασμό του πληθυσμού των Χανίων για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση του αόρατου θανατηφόρου κορωνοϊού.
Συγκεκριμένα, κλείνοντας ραντεβού, με τη βοήθεια μιας φαρμακοποιού που την ευχαριστώ κι από τούτη τη θέση, για τις 13-3-2021 και ώρα 08:45 κάτι βέβαια που δεν μπορούσα να το πετύχω μόνος μου λόγω έλλειψης γνώσεων μου σχετικά με την σημερινή τεχνολογία.
Οταν πήγα στο μέρος που θα έπρεπε να εμβολιαστώ την παραπάνω ημερομηνία και ώρα, ένοιωσα τόσο πολύ όμορφα που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια. Διαπίστωσα ότι η τάξη και στη συνέχεια όλη η διαδικασία έως ότου εμβολιαστώ ήταν αψεγάδιαστη από όποια οπτική γωνία τη θωρούσε κανείς. Η ευγένεια με την οποία με καλωσόρισε η υπεύθυνη υπάλληλος στην είσοδο του κτηρίου ήταν άψογη, εγκάρδια και πολύ κατατοπιστική. Στη συνέχεια, μια άλλη κυρία που μου υπόδειξε τι ακριβώς πρέπει να κάνω έως ότου να έρθει η σειρά μου να αναγγείλουν το όνομά μου για τις παραπέρα κινήσεις μου ήταν αψεγάδιαστη με δύο λόγια.
Όταν δε ανήγγειλαν το όνομά μου, έπειτα από δύο – τρία λεπτά παραμονής μου στο εν λόγω χώρο, μια άλλη κυρία, πάλι οφείλω να πω πως ο τρόπος και οι οδηγίες που μου έδινε οδηγώντας με προς τον ιδιαίτερο χώρο που θα εμβολιαζόμουν ήταν τόσο πολύ κατατοπιστικές που ένιωσα μια ανείπωτη συγκίνηση, λέγοντας ενδόμυχα: «πόσο υπέροχη ψυχή έχουν τούτοι οι συνάνθρωποί μου!».
Όταν εισήλθα στον χώρο που θα εμβολιαζόμουν, διάφορα όμορφα συναισθήματα γιόμισαν την ψυχή μου που δεν μπορώ να το περιγράψω πόσο υπέροχα ένοιωσα.
Την ώρα δε εκείνη οφείλω να ομολογήσω ότι κι αν υπήρχε κάποια μικρή αμηχανία φωλιασμένη στα μύχια της ψυχής μου, ο εγκάρδιος χαιρετισμός και των τριών υπαλλήλων, που δεν μπορώ να ξέρω αν ήταν όλοι γιατροί και το γλυκό τους χαμόγελο που δεν φαινόταν βέβαια καθαρά γιατί φορούσαν μάσκα όμως το πρόδιδε περίτρανα η λάμψη των ματιών τους, μ’ έκαναν να ξεχάσω την όποια, αμηχανία μου.
Οι ερωτήσεις του γιατρού προς εμένα ήταν επιλεγμένες, αλλά ο ευγενικός και πολύ σοβαρός τρόπος του μου έκαναν πολύ μεγάλη εντύπωση, εξηγώντας μου συγχρόνως τους λόγους που έπρεπε να κάνω το εμβόλιο, ενώ μια άλλη κυρία κάτι σημείωνε στον υπολογιστή της, ατάραχη, προσηλωμένη στην εργασία της, που δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από κανέναν.
Τέλος, όταν έφθασε η στιγμή του εμβολιασμού μου, η υπεύθυνη, ενώ η άλλοι δύο παρακολουθούσαν σιωπηλοί, μου εξηγούσε τι ακριβώς έπρεπε να κάνω, βοηθώντας με συγχρόνως, σαν στοργική μητέρα που προσπαθεί να ενθαρρύνει το μωρό της σε ιδιαίτερες στιγμές, να αποκαλύψω το σημείο στο χέρι μου όπου θα εμβολιαστώ.
Όλα έγιναν με θρησκευτική ευλάβεια και δεν υπερβάλω γι’ αυτό που γράφω. Τέλος, κλείνω την επιστολή μου επισημαίνοντας τα πιο κάτω: Αξίζουν το σεβασμό μας αυτοί οι συνάνθρωποί μας, την αμέριστη συμπαράστασή μας και την αγάπη μας. Έχουν αναλάβει να διεκπεραιώσουν μια άκρως επικίνδυνη αποστολή αντιμετωπίζοντας καθημερινά τον κίνδυνο να νοσήσουν από τον ιό, δουλεύοντας κάτω από αντίξοες συνθήκες, υπερβαίνοντας πολλές φορές τις δυνάμεις τους.
Και το λέω αυτό γιατί τη μέρα που πήγα να κάνω το εμβόλιο, στην αίθουσα που για λίγη ώρα παρέμεινα, άθελά μου άκουσα από έναν συνάνθρωπό μας σε διάλογο με κάποιον άλλο συνομιλητή του κάπως έντονα τα παρακάτω: «τη δουλειά τους κάνουν, γι’ αυτό πληρώνονται, είναι υποχρεωμένοι να ανέχονται κάποιες από τις ιδιοτροπίες των συνανθρώπων τους και τον εκνευρισμό μας πολλές φορές κ.λπ.». Δεν γνωρίζω γιατί ξεστόμισε εκείνα τα λόγια και γιατί ήταν εκνευρισμένος.
Εγώ δεν είδα να γίνεται τίποτα λάθος σ’ αυτό το χώρο. Ας είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί σε ό,τι λέμε αυτές τις δύσκολες μέρες που διανύουμε. Ας μην κάνουνε πιο δύσκολη την ζωή μας και την εργασία των άλλων για το καλό όλων μας.
