Κύριε διευθυντά,
Σάββατο 16 Νοεμβρίου, 11 το πρωί καθόμουν στη βεράντα του σπιτιού μου.
Ξαφνικά βλέπω ένα αστέρι να έρχεται από τα Χανιά και να προσγειώνεται στην αγκάλια μου. Τα έχασα προς στιγμήν γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τον σκοπό αυτής της επίσκεψης.
Ξαφνικά βλέπω μπροστά μου να στέκεται ένας πρίγκιπας που δεν ήταν άλλος παρά ο δήμαρχος των Χανίων Παναγιώτης Σημανδηράκης.
Μου είπε με γλυκιά φωνή ότι πληροφορήθηκε ότι ήμουν άρρωστη και ήρθε και μου έφερε ελπίδα και ανάρρωση για την υγεία μου.
Ηταν τόση η χαρά μου που τον είδα, τόση η συγκίνησή μου που δεν μπορούσα με λόγια να εκφράσω τα αισθήματά μου. Δεν μπορούσε να καθίσει πολλή ώρα λόγω των πολλών απασχολήσεών του και σηκώθηκε να φύγει. Απλωσε το χέρι του να με χαιρετήσει και τότε είδα με έκπληξη φωτεινές ακτίνες να βγαίνουν από την παλάμη του και να έρχονται σε εμένα.
Αυτό ήταν η μεγαλύτερη χαρά, η μεγαλύτερη αισιοδοξία που μπορούσα να έχω στη μοναχική μου ζωή.
Ευχαριστώ τον Θεό που οδήγησε τον δήμαρχο στο σπίτι μου και εύχομαι πάντα να είναι καλά υγιής και δραστήριος για να εκπληρώσει το έργο που έχει αναλάβει.
Με αγάπη,
Κατερίνα Βασιλάκη