Kύριε διευθυντά,
αλήθεια, στον οικονομικό τομέα, ποια βελτίωση έχει επέλθει από το 1960 στο εισόδημα των εργαζομένων μέχρι σήμερα; Με τη δραχμή τότε να αγοράζεις περισσότερα αγαθά απ’ ό,τι σήμερα με το ευρώ. π.χ. το εισιτήριο αστικών συγκοινωνιών, εντός των πόλεων ήταν μισή δραχμή, σήμερα είναι 2 ευρώ. Το παραδοσιακό σουβλάκι μία δραχμή, σήμερα 3 ευρώ. Η δραχμή είχε αγοραστική αξία 2 – 3 φορές περισσότερο από σήμερα το ευρώ. Το ημερομίσθιο το 1961, ήταν 63 δρχ. και των οικοδόμων πλησίαζε τις 80 δραχμές.
Οι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι με το εισόδημά τους αγόραζαν διπλάσια τουλάχιστον προϊόντα απ’ ό,τι σήμερα οι αντίστοιχοι.
Η Ελλάδα ήταν πρωταθλήτρια στην Ευρώπη, στην ιδιοκτησία κατοικίας. Το 80% το κατέχουν άνθρωποι της μεσαίας τάξης, εργαζόμενοι στο Δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και μικροεπαγγελματίες. Σήμερα την πληροφορία και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης το εισόδημα των εργαζομένων με τον κατώτατο μισθό και των μικροσυνταξιούχων απορροφάται σχεδόν ολόκληρο από τη ΔΕΗ – ΝΕΡΟ και Τηλέφωνο.
Είναι αυτό πρόοδος ή οπισθοδρόμηση!
Ο καθορισμός το 2004 σε 340 δρχ. το ευρώ, ήταν πράξη εγκληματική. Αφού από την επόμενη ημέρα του καθορισμού με γεωμετρική πρόοδο το ευρώ έχανε την αγοραστική του αξία. Από το 2004 μέχρι σήμερα έχει χάσει το 200% της αγοραστικής δύναμης σε αρκετά αγαθά. Απόλυτη οπισθοδρόμηση!
Σήμερα, υπάρχει δυνατότητα εργαζόμενοι να αποκτήσουν σπίτι από την εργασία τους ακόμα και αν εργάζονται και οι δύο; Ενώ παλαιότερα οι περισσότεροι αποκτούσαν μάλιστα αρκετοί αν είχαν 2 παιδιά αποκτούσαν δύο σπίτια.
Οι περισσότερες κατοικίες είχαν ιδιοκτήτες εργαζόμενους στον ιδιωτικό – δημόσιο και μικροεπαγγελματίες. Την περίοδο 1960, μέχρι το ευρώ -2004- έγινε η οικιστική ανάπτυξη με τη δραχμούλα των εργαζομένων. Σήμερα, την εποχή της παγκοσμιοποίησης την κυριαρχία των πολυενθικών. Εάν υπάρξει ανάγκη για τη στέγαση, θα ενδιαφερθούν οι πολυεθνικές να λύσουν το πρόβλημα; Εάν επισκεφθούμε όλες τις πόλεις και καταγράψουμε τα μαγαζιά εκτός του τουριστικού ιστού, θα διαπιστώσουμε ότι είναι περισσότερα τα κλειστά απ’ αυτά που λειτουργούν.
Είναι πρόοδος αυτή, οι εργαζόμενοι αμοίβονται καλύτερα; Η ανεργία μειώθηκε. Φυσικά ακούμε συχνά για επενδύσεις – ανάπτυξη. Όμως βλέπουμε τη φτώχεια να αυξάνεται. Οι πολυεθνικές λειτουργούν όπως οι μαυραγορίτες. Τα παραγόμενα προϊόντα από τους εργάτες διαχειρίζονται κατά το δοκούν. Σε πρωτογενείς τομείς όπως η γεωργία είναι απόντες, γιατί η διαχείριση του τομέα αυτού έχει ρίσκο, γιατί εκεί συμβαίνουν πολλές φορές φυσικές καταστροφές, και δεν θέλουν να ρισκάρουν. Τις ενδιαφέρει το σίγουρο και κερδοφόρο.
Δραχμή λοιπόν ή ευρώ; Δεν παίζει κανένα ρόλο. Αυτό που μετράει είναι η αγοραστική δυναμική του κάθε νομίσματος.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία
Δημ. Κωνσταντουδάκης
