Ευρωεκλογές: H Ευρώπη πρέπει να σωθεί

Και ενώ πλησιάζουµε προς την ηµεροµηνία των ευρωεκλογών που είναι σηµαντικές από κάθε άποψη µε δεδοµένη την παρατεταµένη επικινδυνότητα από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, εντός της ίδιας της ΕΕ εκτυλίσσεται ένα σκληρό παιχνίδι ανάµεσα στους φιλελεύθερους και τους σοσιαλ-δηµοκράτες από την µια, τους εθνικιστές και ακροδεξιούς από την άλλη, µε την διακοσµητική παρουσία της αριστεράς που δεν έχει και τίποτε ουσιαστικό να καταθέσει πέραν από µια αντιευρωπαϊκή πολιτική από την µια ή µια γενικώς και αορίστως φιλοευρωπαϊκή κατεύθυνση και αυτό συµβαίνει λόγω της χρεωκοπίας των ιδεών αλλά πάνω απ΄όλα λόγω της σχεδόν απόλυτης αδιαφορίας που έχει τηρήσει στο θέµα της Ουκρανίας.
Η ενδυνάµωση της ακροδεξιάς που έχει σταθερό και µόνιµο συµπαραστάτη τον Πούτιν, µε εκατέρωθεν δοσοληψίες σε όλα τα επίπεδα, η αποσάρθρωση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόµµατος που ουσιαστικά αναµασά τις συνήθεις διακηρύξεις, αλλά και η πολιτική χρεωκοπία των Πρασίνων που και αυτοί µε την σειρά τους επιλέγουν να απέχουν από µια συνολική πολιτική όραση, περιοριζόµενοι στα γνωστά ρητά για το περιβάλλον και την κλιµατική αλλαγή, αφήνοντας στην άκρη κάποιες αρχικές επιµέρους αµεσο-δηµοκρατικές διαδικασίες, όλη αυτή η κατάσταση σε συνδυασµό µε το σοβαρό έλλειµµα δηµοκρατικών θεσµών στην Ευρώπη και που απλά δεν συγκρίνεται βεβαίως µε τον αυταρχισµό και τον ολοκληρωτισµό του αντι-δυτικού άξονα, δηµιουργεί µεγάλη ανησυχία για το µέλλον.
Οι στόχοι της Ρωσίας είναι κάτι παραπάνω από προφανείς: η διάλυση της Ευρώπης και ει δυνατόν η ανασύσταση της πρώην ΕΣΣ∆ µε άλλο τρόπο αλλά µε τις ίδιες µεθόδους. Η Ευρώπη πρέπει να δώσει µια ηχηρή απάντηση στις ευρωεκλογές, τουλάχιστον στο επίπεδο ότι θέλει να διατηρήσει µε κάθε τρόπο τα όποια δηµοκρατικά αποθεµατικά κεκτηµένα µε την έννοια ότι ακόµη µπορεί να µιλά κανείς ελεύθερα.
Η Ευρώπη όµως κινδυνεύει άµεσα από τις φιλορωσικές φωνές που στοχεύουν στην κατάργηση όλων των κεκτηµένων από τους ίδιους τους λαούς της Ευρώπης. Αυτό δεν το έχει αντιληφθεί ή κάνει πως δεν το ακούει η αριστερά, µε δεδοµένο βέβαια ότι ανάµεσα σε δεξιά και αριστερά υπάρχουν πολλά κοινά στην άσκηση της πολιτικής στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες.
Οι συντηρητικοί, οι σοσιαλδηµοκράτες και οι νεοφιλελεύθεροι, από την άλλοι, είτε δανείζονται από ρτην δεξαµενή της αριστεράς και της ακροδεξιάς, είτε ναυσιπλοούν προς άγνωστη κατεύθυνση, µε όσα µπορούν ακόµη να πρεσβεύουν.
Χρειάζεται λοιπόν µια συνολική προσπάθεια από τους ίδιους τους λαούς της Ευρώπης να αυτονοµηθούν πολιτικά, να καταγγείλουν την απάθεια και την αδιαφορία δεξιάς και αριστεράς αλλά πρωτίστως να σταθούν απέναντι στην ευρωπαϊκή ακροδεξιά που συντηρείται από τη Ρωσία. Βέβαια οι πολίτες είναι ακόµη ελεύθεροι να επιλέξουν την πορεία τους, τον πολιτικό τους προσανατολισµό, να κάνουν τις επιλογές και να εκφράσουν τα θέλω τους. Όµως η Ευρώπη βρίσκεται σε πολύ κρίσιµη κατάσταση. Αν επικρατήσει ο φόβος και η καχυποψία για τον άλλον, αν και πάλι οι ρατσιστικές πολιτικές µονοπωλήσουν την επικαιρότητα, αν οι αντι-µεταναστευτικοί νόµοι συνεχίζουν να ψηφίζονται µετατρέποντας την Ευρώπη σε περίκλειστο φρούριο, τα πράγµατα σοβαρεύουν.
Η ίδια η Ευρώπη έχει κάνει βήµατα προς τα πίσω τα προηγούµενα χρόνια και αυτό είναι γνωστό. Όµως πλέον στο τωρινό διαµορφωµένο τοπίο, οι συσχετισµοί έχουν αλλάξει. Με τον τρόπο αυτό και οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, για τον έναν ή τον άλλο λόγο, έχουν γυρίσει την πλάτη και δείχνουν να αδιαφορούν σε πολλά θέµατα που αφορούν την ίδια τους τη ζωή.
Μια ακόµη παράταση της αδιαφορίας ενδέχεται να προκαλέσει ανεξέλεγκτες παρενέργειες και ρήγµατα στην ευρωπαϊκή συνοχή. Με την Ρωσία να καραδοκεί εναγωνίως, την εσωτερική αποσταθεροποίηση και τα σαθρά θεµέλια, η Ευρώπη δείχνει να µην µπορεί να αντέξει. Οι ευρωεκλογές θα δείξουν ποια είναι η τάση και η ροπή των ευρωπαίων πολιτών. Από το αποτέλεσµά τους θα κριθεί η συνέχεια.
Και όλα αυτά µε δεδοµένο ότι από πολιτική σκοπιά δεν υφίσταται πραγµατική δηµοκρατία όπως ήταν και το µεγάλο νόηµα του ∆ιαφωτισµού ή των µεγάλων επαναστάσεων όπως η Γαλλική. Η Ευρώπη πάραυτα πρέπει να σωθεί. Γιατί όσο και κριτική να ασκείται, όσο και να αµφισβητείται από τους γνωστούς αυταρχικούς θύλακες, έχει µεγάλη παρακαταθήκη και κληρονοµιά. Που οι νέες γενιές θα παραλάβουν χτίζοντας µια νέα πραγµατική Ευρώπη των λαών.