Σε κάθε άλλη περίπτωση η εισβολή στην Κύπρο και η τουρκική κατοχή, η πειρατική δράση πλοίων και αεροσκαφών στο Αιγαίο, ο ρόλος της Τουρκίας στη Θράκη και στο λεγόμενο προσφυγικό ζήτημα, θα αποτελούσε σημαντικό αν όχι κεντρικό θέμα στους διεθνείς οργανισμούς και στην συζήτηση στο διεθνές σύστημα.
Όχι υποκριτικά όπως συμβαίνει σήμερα, αλλά με όρους ουσίας και πραγματικότητας. Όχι εξίσωσης θύτη και θύματος ή συμφερόντων οικονομικών και άλλων. Και αυτό αφορά κυρίως την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως πρωταγωνιστικό πεδίο διεθνών πράξεων, τόσο πολλών χωρών της Ευρώπης όσο και της Ελλάδας και της Κύπρου.
Η παρουσία του Ερντογάν στην ημέρα της ανακήρυξης του ψευδοκράτους θα σήμαινε το τέλος της παρουσίας των πρωταγωνιστών των αποκαλούμενων διερευνητικών επαφών για “λύση”, δηλαδή της Τουρκίας και των υποστηρικτών της στην Κύπρο, και δεν θα υπήρχε ένα μόρφωμα το οποίο έχει ανακηρυχθεί σε ισότιμο συνομιλητή διεθνώς αναγνωρισμένων θεσμών και εκπροσώπων τους. Οι συνομιλίες με ψευτοπρωθυπουργούς και ψευδοϋπουργούς και μάλιστα με δολοφόνους όπως με τον Ακίν, τον εκτελεστή του Σολωμού, τι είναι άραγε; Επαναπροσέγγιση, επανασύνδεση, καλή θέληση, φιλία και συνεργασία; Το ίδιο δυστυχώς ισχύει και στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Σε κάθε άλλη προσπάθεια επίτευξης λύσης για την Κύπρο και δρομολογούμενης στο Αιγαίο αυτή δεν θα ήταν μονόδρομος ή τελευταία ευκαιρία όπως παρουσιάζεται, αλλά αποτέλεσμα εφαρμογής των ψηφισμάτων διεθνών οργανισμών -έτσι λειτουργούμε και όχι σε ζούγκλα πειρατών, παρακρατικών και τρομοκρατών- και των στοιχειωδών κανόνων διεθνούς δικαίου καθώς και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εδώ υπάρχει ένας παραλογισμός. Ο τουρκικός στρατός θέλει να επιβάλλει μία «λύση» βασισμένη στη βία και στη νομιμοποίηση προπαγάνδας, τόσο στην Κύπρο, όσο και στο Αιγαίο Η πλειοψηφία υποταγμένη στη μειοψηφία και μία “λύση” που δεν αναφέρεται με όρους δικαίου στους εποίκους, στις περιουσίες, στην επιστροφή των προσφύγων, στους αγνοούμενους. Για να μην αναφερθούμε και στο ζήτημα της εκ περιτροπής προεδρίας, και του μηχανισμού επίλυσης των αδιεξόδων. Ακόμη και το ζήτημα της εθνικής συνείδησης τίθεται υπό αμφισβήτηση και εξαφάνιση. Άραγε στο νέο κράτος, που προτείνεται από τη “λύση” θα επιτρέπεται η ελληνική σημαία ή στο Αιγαίο θα υπάρχει ελληνικός στρατός;
Το ζήτημα της Κύπρου, του Αιγαίου είναι επίκαιρο, είναι ζωντανό και δεν κουράζει κανένα, έστω και εάν πολλοί μιλάνε και αναφέρονται με αυτούς τους όρους.
Η κούραση δεν ταιριάζει σε ένα ζήτημα που είναι η αντανάκλαση της ιστορικής μας διαδρομής, αντιστασιακής πάντοτε και παντού. Ο ελληνικός λαός μπορεί να πετύχει πολλά. Υπάρχει ένα πρόβλημα και αυτό ονομάζεται Τουρκία που θέλει να πολιτεύεται με όρους τουρκικούς και όχι ευρωπαϊκούς. Αυτό, μεταξύ των άλλων, θα πρέπει να είναι ο στόχος της Ελλάδας και της Κύπρου που οφείλουν να το προωθήσουν με τα πολλά διαπραγματευτικά και πολιτικά όπλα που μας δίνουν δύναμη. Το επερχόμενο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι μια σπουδαία ευκαιρία να λυθεί το πρόβλημα που όλοι κάνουν ότι δε το βλέπουν, ότι δεν υπάρχει!
Η Ελλάδα δεν είναι μικρή και ανίσχυρη, η Κύπρος δεν είναι αδύναμη, όπως θέλουν να μας παρουσιάσουν κάποιοι και κάποιες, διαδίδοντας και σπέρνοντας ψεύδη, ηττοπάθεια και φόβο. Και εάν αυτοί φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη που τους έχει δώσει η ιστορία και κυρίως το μέλλον του Ελληνισμού, ας καταφύγουν στον λαό. Δεν είναι παράλογο στην πατρίδα της δημοκρατίας να μην γίνονται δημοψηφίσματα, πόσο μάλλον τώρα που διακυβεύεται το μέλλον μας, η συνέχειά μας, η επιβίωσή μας;
*Ο Θεοφάνης Μαλκίδης είναι δρ Παντείου Πανεπιστημίου
